دو غزل زیبای آذری از شاه‌اسماعیل صفوی متخلص به «ختایی» ، استان اردبیل

حُسن رُخسارین، كیم اؤلدو جان و دل حیران اونا،
وعده دوُر ِ قمرنی تاپشیریر دوران اوْنا. ‎‎‏
چون سنین حُسنین مثالِ یوسفِ كنعان دیر،
یوزینی هر كیم كی گؤرمز یؤخ‌دورور ایمان اوْنا
آتش ِ عشقینده ای خونخواره گؤزلو دلبریم،
اؤیله یانمیشدیر بوباغریم، یؤخ دورور درمان اوْنا.
گول یاناغین دلبرا، بس تازه‌تردیر هر زمان
قانلی یاشیمدان تؤكر هردم گؤزوم باران اوْنا.
ظلمتِ زلفونده كؤنلو بو «ختایی» خسته‌نین
خضره بَنْزَر كیم، گؤرونمز چشمه حیوان اوْنا
* *
ای پری، حُسنین سنین ماهِ منوّر گؤرموشم،
اُول یوز اوسته ابرتك زلفون معنبر گؤر موشم.
گرچی محشر بیر اوْلور اهلِ جهاندا، ای صنم
فرقتینین هر گونون من رازِ محشر گورموشم.
بسكی بولبول تك جهاندا عشق ایلن فریاد ائدَ‌م،
عارضین باغِ گولون چون ورد ِ احمر گؤرموشم
بس منیم مُلك جهاندا طالعیم فیروز اوْ‎‎‏‏‏لا،
تا سنین یوزون كیمی بیر سعد اكبر گؤرموشم.
بو «ختایی» نین مقامی آستانیندیر مدام
چون سنی شاهِ كَرم اؤزومنی قنبر گؤرموشم