کریستیانو رونالدو جواهری در جزیره

«گابریل هاینزه» مدافع منچستریونایتد عقیده دارد:«رونالدو برای هر مدافعی كابوس است.او هم اكنون بازیكن بزرگی است و تردیدی ندارم یكی از بهترین های دنیا خواهد بود چون كیفت بازی ویژه ای دارد و بازیكنان زیادی دارای این قابلیت نیستند. از نظر شخصی هم بچه بسیار خوبی است و هرچه زمان می گذرد، دوستی ما مستحكم تر می شود. شخصیت خوب به او كمك می كند تا به اوج برسد.»
● بیوگرافی
سال ۱۹۹۵ همه دنیا می دانستند رونالدو یك استعداد درخشان است و بهترین تیم های منطقه یعنی ماریتیمو و ناسیونال هر ۲ برای جذب او ابراز علاقه كردند. قاعدتاً ماریتیمو (كه تیم قدرتمندتری بود) باید او را به چنگ می آورد اما اتفاقات، مسیر دیگری را رقم زدند. مربی وقت تیم جوانان ماریتیمو،موفق نشد در ملاقات سرنوشت سازی كه قرار بود با سانتوز داشته باشد، حاضر شود زیرا كادر او از پرداختن ۲ سری تجهیزات كه تیم آندورینیا در قبال رونالدو خواستار شده بود، سر باز زد و به این ترتیب كریس به تیم ناسیونال پیوست.
«فرناندو سوسا» پدرخوانده رونالدو كه شایسته لقب «كاشف رونالدو» می باشد، در این باره بحث می كند. سوسا كه خود نیز در تیم ناسیونال بازی می كرد، معتقد است انتقال رونالدو به این تیم بر اساس روابط فامیلی بوده است. رئیس كنونی تیم، كارلوس پریه را كه اكنونراهنمای كریس در مسائل مالی است، با او هم عقیده است.
او گمان می كند باشگاه به راستی نمی خواست آن هزینه را بپردازد اما تأكید می كند به هر حال این انتقال برای رونالدو خوب بود. در ضمن او توانایی خارق العاده كریستیانو در روپایی زدن را (آن هم با قوطی های خالی) به خوبی به یاد دارد. پریه را گفت: «اگر ما امروز این مسأله را بررسی كنیم، متوجه می شویم كه اشتباه كردیم زیرا او از بقیه بچه ها بهتر بود! ماریتیمو مطمئناً به آن زودی كه ناسیونال اجازه داد او به اسپورتینگ برود، این اجازه را به او نمی داد. بعد از اسپورتینگ او به منچستر پیوست.
اگر مانده بود، مطمئناً این فرصت را به دست نمی آورد.» به هر حال كریستیانو برای یك فصل در تیم سفید و آبی راه راه پوش ناسیونال بازی كرد. این تیم با كاپیتانی او در مسابقات قهرمانی زیر ۱۲ سال منطقه قهرمان شد (برای اولین بار در تاریخ باشگاه) و فرنائو ایمان پیدا كرد كریستیانو آن قدر با استعداد است كه تبدیل به یك بازیكن حرفه ای شود. پدر كریستیانو مطمئناً از به یادآوری آن روزها خوشحال می شود زیرا این آخرین سالی بود كه او در كنار پسرش بود؛ پسری كه همه معتقد بودند او فوق العاده است. كریس به لیسبون رفت تا فصل جدید زندگی خود را آغاز كند.
● خوزه (پدر كریس): من تمام مسابقات او را نگاه می كردم
«خاطرات خوبی بود. هر وقت جایی از خارج از منطقه بازی داشتند، همیشه جای من در اتوبوس یا هواپیما رزرو شده بود. وقتی تیم به مقام قهرمانی رسید، یادم می آید با مسئولان باشگاه در چوپانا (استادیوم تیم ناسیونال) شادی می كردیم. واقعاً فراموش نشدنی بود! ما تلفنی با هم تماس داریم اما من دیگر نمی توانم وقت زیادی را با او بگذرانم اما وی در مادیرا خاطرات زیادی دارد. خاطرات كودكی او، خانواده و دوستانش.
كسانی مانند «ماركز» معلم مدرسه او، مربیانش در آندورینیا و ناسیونال.» او مانند بسیاری، وقتی پرتغال در جام ملت های اروپا باخت، گریه كرد اما وی باز هم برای تیم ملی بازی خواهد كرد و این باخت ها تجربه خوبی برای او است. رونالدو هیچ وقت دوست ندارد ببازد. وقتی می بازد مثل این است كه دنیا به آخر رسیده. برای همین است كه گریه می كند اما با این حال او یكی از بهترین بازیكن های میدان بود. بعد از قهرمانی ناسیونال، فریتاس تماس گرفت و كریستیانو به تیم اسپورتینگ لیسبون منتقل شد.
اكنون او در فضایی غریبه و به دور از خانه قرار گرفته بود. وی برای خانه دلتنگ بود و سعی می كرد با محیط جدید سازگار شود. آن طور كه ماریا دوس سانتوز تعریف می كند، رونالدو در سائوخوا «خوش رفتار، شوخ و دوست خوبی برای هم كلاسی هایش» بود اما او در مدرسه باریروس در لیسبون این طور نبود. بچه های دیگر او را به خاطر لهجه غلیظ پرتغالی اش مسخره می كردند و این باعث می شد زیاد وارد جمع نشود.
كاتیا (خواهر كریس) گفت: «او وقتی از مادیرا دور است، هیچ لهجه ای ندارد اما به محض اینكه بر می گردد، دوباره با لهجه حرف می زند.» آگوستینو سیلوا،خبرنگار مجله «دیاریو» گفت: «اسپورتینگ استثنائاً از مادر رونالدو خواست كه به لیسبون بیاد تا در كنار او باشد چون آنها دیدند كه او نیاز به حمایت دارد. مسخره شدن به خاطر لهجه اش برای او خیلی سخت بود. زمانی كه در لیسبون بود چیزهایی شنیده بودیم مبنی بر اینكه او تبدیل به پسر بدی شده بود. البته چیزی نداریم كه این را ثابت كنیم و مطمئن نیستیم حقیقت داشته باشد. به هر حال او هم اكنون آرام شده اما در آن زمان شرایط فرق می كرد.»
آگوستینو همچنین توضیح می دهد كه موفقیت های كریستیانو تا چه حد برای سرزمینش با ارزش هستند: «این موفقیت ها اینجا، به خاطر موقعیت اجتماعی بسیار مهمتر از دیگر نقاط كشور هستند زیرا مادیرا از قدیم نسبت به لیسبون احساس حقارت داشته است. لیسبون قدرت سیاسی دارد اما مادیرا اكنون بازیكنی دارد كه مهره كلیدی تیم ملی كشور است و نقش مهمی در تیم دارد. این از فوتبال مهمتر است. او یك پدیده استثنایی است.
ما مردم توداری هستیم اما در طول یورو ۲۰۰۴ اینجا هر روز جشن هایی بر پا بود.كریستیانو یك عضو كلیدی تیم بود و اكنون نیز در بزرگترین باشگاه جهان بازی می كند.» دفریتاس كه دادستان كل پرتغال در مادیرا است، تصدیق می كند كه در اسپورتینگ یك فضای متشنج برای رونالدو وجود داشت كه با آمدن ماریا دولورس (مادر كریستیانو) كه هم اكنون در منچستر با كریس، كاتیا و هوگو زندگی می كند، بهتر شد. «در ۱۸ سالگی او هنوز خصوصیات یك نوجوان را داشت اما اكنون با مرور زمان تبدیل به یك فرد بالغ شده است.
سختی هایی كه او كشید باعث شد به بازیكنی انعطاف پذیر تبدیل شود و باعث شكل گرفتن خلق و خوی او شد و او حالا یك شخصیت منحصر به فرد دارد اما هنوز همان اشتیاق اولیه را دارد، فوتبال تمام زندگی او است، تمام اشتیاق و تمام دلخوشی او.» اسپورتینگ مكان مناسبی برای رشد استعدادهای كریستیانو بود. دفریتاس توضیح می دهد كه آكادمی باشگاه آلكوچت بی اغراق می توان گفت یك «كارخانه فوتبالیست» است و فوتبالیست ها در آنجا بهترین آموزش ها را در یك مكان بسیار پیشرفته كه در جنوب لیسبون در نزدیكی رودخانه تاگوس واقع شده است، فرا می گیرند.
پیش تر، هوگووین (هافبك تیم نیوكاسل)،كارسما و والنته(پورتو)، بوامورته (فولهام)،سیمائو سابروسا و میگوئل(بنفیكا) و لوئیس فیگو ستاره اینتر، همگی در آكادمی فوتبال پرورش یافتند كه تمام آنها در یورو ۲۰۰۴ از اعضای اصلی تیم پرتغال بودند.كریستیانو رونالدو در منطقه كارگرنشین سنت آنتونیو بزرگ شد؛ جایی كه یك دنیا با هتل های بزرگ و زیبایی كه زینت بخش ساحل سنگی دریا بودند، فاصله داشت. اتفاقاً كریستیانو به تازگی برای تعطیلات به آنجا رفته بود. تنها توریست های خیلی كنجكاو جرأت می كنند به این ناحیه پا بگذارند.
خانه دوران كودكی او روی یك تپه مشرف به یك جاده واقع شده است. دیوار پشتی این خانه (كه اكنون خالی از سكنه است) فرو ریخته و سقف آن نیاز به تعمیر دارد. البته این یك امر عادی در آن منطقه به شمار می رود و این خانه كمتر از ۵ هزار یورو ارزش دارد. (مهم این است كه اكنون خودش بیشتر از ۵۰ میلیون یورو ارزش دارد!) كریستیانو به همراه خواهر و برادرهایش، هوگو، الما و كاتیا و پدر و مادرش (خوزه دینیس و ماریا دولورس) در این خانه محقر زندگی می كردند. كریستیانو ضربه زدن به توپ را برای اولین بار وقتی كه ۳ ساله بود در حیاط خانه شروع كرد اما بعد در سال ۱۹۹۷وقتی كه۶ ساله شد، به یك مدرسه ابتدایی رفت. در آن زمان اشتیاق او برای فوتبال به وضوح دیده می شد.
ماریا دوس سانتوز، معلم مدرسه سائوخوا به وضوح شخصیت متمایز این دانش آموز را به آورد: «از روزی كه او وارد مدرسه شد، فوتبال ورزش مورد علاقه او بود. البته او در فعالیت های دیگر هم شركت می كرد، شعر می خواند و تكالیفش را انجام می داد اما همیشه دوست داشت وقتی هم برای خودش داشته باشد، وقتی برای فوتبال!» اگر توپ واقعی دور و برش وجود نداشت( كه اغلب همین طور بود) او با استفاده از چند جوراب برای خود توپ می ساخت! او همیشه راهی پیدا می كرد تا در زمین بازی فوتبال بازی كند و من نمی دانم چطور موفق می شد!»بچه هایی كه اكنون در آن مدرسه درس می خوانند، هر روز با هیجان روزنامه محلی را ورق می زنند تا عكسی از قهرمان محبوب خود یعنی كریستیانو رونالدو ببینند. آنها با خوشحالی عكس را به یكدیگر نشان میدهند و می گویند: «نگاه كنید، این كریستیانو رونالدو است.»
همان طور كه انتظار می رفت، محبوبیت كریستیانو رونالدو زمانی افزایش یافت كه تیم پرتغال در رقابت های یورو ۲۰۰۴ با پیروزی بر تیم یونان به نایب قهرمانی رسید. شاید قبلاً او می توانست آسوده در خیابان راه برود و كسی او را نمی شناخت اما حالا دیگر این طور نیست. كریستیانو حالا شناخته شده ترین فرد در مادیرا است.
وقتی بعد از مسابقات قهرمانی اروپا برای یك تعطیلات كوتاه مدت به محل سكونتش برگشت، تصمیم گرفت با خبرنگاران در یك هتل ملاقات كند تا در خانه اش. او همچنین برای كودكان فقیر كمك جمع كرد.سانتوز گفت «تمام بچه ها در طول مسابقه، لباس هایی با نام او بر تن می كنند. «آنها می دانند كه كریستیانو در این مدرسه درس می خوانده و همین برای آنها كافی است. آنها دوست دارند رونالدوی بعدی باشند.
واقعاً عالی می شد اگر كریستیانو یك روز به اینجا می آمد و آنها را می دید.»كریستیانو در همان زمانی كه در سائوخوا تحصیل می كرد، در تیم آندورینیا (اولین باشگاه خود) نیز بازی می كرد. او در سال های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ (۸ تا ۱۰ سالگی) جزو فهرست نفرات این تیم آماتور بود اما او مدت ها قبل از این، تمرینات خود را شروع كرده بود. آلبارو میلو، مربی باشگاه جوانان به یاد می آورد كه با ماشین خود به دنبال رونالدو می رفت و او را از خانه روی تپه سوار می كرد. اوگفت: «بیشتر وقت ها خواب بود و باید او را بیدار می كردم اما وقتی بازی او را در یورو ۲۰۰۴ دیدم، از تعجب خشكم زد!» ماریا دوس سانتوز گفت: «فوتبالیستی مثل رونالدو هر چند وقت یه بار ظهور می كند. «از همان روز اول كه او را دیدم می دانستم معمولی نیست. او به طرز قابل توجهی با بقیه بازیكنان فرق داشت اما هیچ كس تصور نمی كرد آن قدر زود به این جایگاه برسد.»
اشك هایی كه رونالدو بعد از فینال یورو ۲۰۰۴ ریخت، برای سانتوز یك اندوه بزرگ بود. گریه كردن یكی از ویژگی های كریستیانو در زمان كودكی بود و سانتوز مانند این گریه را قبلاً بارها دیده بود. او زمانی را به یاد می آورد كه آندورینیا با كاماچی (بهترین تیم آن زمان منطقه) در رقابت های منطقه ای باشگاه های جوانان ۱۹۹۴-۱۹۹۳ رودررو شد. آندورینیا در نیمه اول ۲ بر صفر عقب بود و رونالدو هق هق گریه می كرد اما بعد از وقت استراحت، او برای پیروزی به همتیمی هایش روحیه داد و سرانجام آنها با نتیجه به یاد ماندنی ۳ بر ۲ پیروز شدند.
سانتوز گفت: «او هیچ وقت دوست ندارد ببازد. كار او فقط بردن است. او روحیه خاصی دارد. او همیشه وقتی می بازد گریه می كند و این اصلاً غیرعادی نیست.» رونالدو رؤیایی است سولشار، مهاجم منچستر یونایتد ضمن تمجید از رونالدو گفت:«او بازیكنی رؤیایی است و با آمادگی كه دارد، تماشای بازی او، حضور در رختكن و در زمین برایمان لذتبخش است. او همیشه لبخند می زند و می توانید خوشحالی وی را ببینید. بعد از تمرین، او نیم ساعت كار اختصاصی انجام می دهد. درطول بازی بارها سانتر می كند و كافیست درست جایگیری كنید تا گل بزنید.»
● كارنامه تیمی
▪ تیم: منچستر یونایتد
▪ شماره: ۷
▪ پست: هافبك راست یا گوش راست
▪ پای تخصصی: هر ۲ پا
▪ مبلغ قرارداد: ۵/۱۲ میلیون پوند
▪ مدیر برنامه: یورگ مندز
▪ مدیر برنامه های تبلیغاتی: لوئیز كوریا
▪ تیم ها
ـ آندورینیا( ۱۹۹۵-۱۹۹۳)
ـ ناسیونال مادیرا ( ۲۰۰۰-۱۹۹۶)
ـ اسپورتینگ لیسبون( ۲۰۰۳-۲۰۰۱)
ـ منچستر یونایتد ۲۰۰۳ تا هم اكنون
▪ اعداد
ـ اولین بازی برای منچستر یونایتد در۱۶ اوت مقابل بولتون
▪ اولین بازی ملی در ۲۰ اوت مقابل قزاقستان ۳۴ بازی و ۱۲ گل ملی
▪ افتخارات
ـ قهرمان لیگ پرتغال با اسپورتینگ لیسبون در فصل۲۰۰۳-۲۰۰۲
ـ قهرمان جام حذفی بامنچستر یونایتد در فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳
ـ قهرمان جام اتحادیه با منچستر یونایتد در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵
ـ برنده جایزه ویژه هواداران در سال ۲۰۰۶-۲۰۰۵
ـ یكی از بازیكن های منتخب سال ۲۰۰۴
ـ نایب قهرمانی با پرتغال در یورو ۲۰۰۴
ـ مقام چهارمی با پرتغال در جام جهانی ۲۰۰۶
ـ قهرمانی با منچستریونایتد در فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶
▪ زندگی شخصی
ـ ماشین: پورشه و بی ام و
ـ رنگ چشم : خرمایی
ـ صور فلكی: سال گاو
ـ لقب: «رو»
ـ الگو: مارادونا
ـ بازیكنان مورد علاقه : لوئیز فیگو و تیه ری آنری
ـ هنرپیشه مورد علاقه: جردن كلود وان دام
ـ فیلم مورد علاقه: حس ششم، سرباز جهانی و صخره
ـ رنگ مورد علاقه: سفید
ـ غذای مورد علاقه: ماهی با سیب زمینی
ـ شهر مورد علاقه: فونچال
ـ كشور مورد علاقه: پرتغال، آلمان
ـ وقت آزاد: سینما ، گوش دادن به موسیقی و پیاده روی
ـ خصوصیت اصلی: خیلی شاد و جذاب
ـ عیب اصلی: خودسر و مضطرب بودن زیاد
ـ قبل از شروع مسابقه: ۳ بار بر صلیب خود بوسه می زند
ـ چه تغییری باید بكند: كم كردن پرخاشگری به داور و بازیكنان دیگر
ـ كارهای خیریه۶۰: هزار پوند به حادثه دیدگان سونامی كمك كرد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی