امام، مردمی بود

معتقد هستم که در بخشی از برنامه ها و حرکت هایی که در کشور انجام می شود، به صورت غیرمستقیم تلاش بر این است که نام و اندیشه امام(ره) به حاشیه رانده شود. هر چند که شخص مقام معظم رهبری انصافا همیشه از شخصیت امام تجلیل کرده و تاکید دارند که راه امام زنده بماند، اما در مراحل اجرایی شاهد هستیم که از یک سو بسیاری از یاران امام و افرادی که مورد اعتماد ایشان بوده اند، وجودشان کم رنگ می شود و از سوی دیگر تاثیرگذاری آن ها نیز در نظام و کشور کاسته شده و این افراد به حاشیه رانده می شوند. در این میان اما مهم تر از به حاشیه راندن افراد، در عزلت قرار گرفتن فکر و اندیشه بلند امام است.
چرا که در صورت زنده ماندن امام به عنوان یک مکتب و اندیشه مترقی دینی، سیاسی و اجتماعی است که این انقلاب و نظام می تواند پاینده و پایدار باشد اما در شرایط فعلی می بینیم که جریاناتی در سال های اخیر ظهور پیدا کرده اند که در زمان امام، منزوی، مردود و مطرود بوده اند. حتی شاهدیم که برخی از اندیشه های مرتجعانه و به تعبیر امام اندیشه های متحجرانه و واپس گرا که البته همواره مورد بی توجهی و طرد امام نیز قرار می گرفتند امروز به اشکال مختلف میدان داری می کنند و در نقاط مختلف کشور پشتوانه هایی برای خود به دست آورده اند که برای ملت، نظام و کشور خواب های آشفته می بینند. این جریان ها به حدی قوت یافتند که جرات پیدا می کنند اندیشه های نزدیک به خط امام مثل اصلاح طلبی و تفکر خط امامی را به انواع تهمت ها و وابستگی به بیگانگان متهم کرده و این جریان را حتی به عنوان یک جریان وابسته به آمریکا و طیف های جاسوسی آن معرفی می کنند. به عنوان نمونه در بعضی از تحلیل ها می خوانیم که نیروهای خط امام و همه اصلاح طلب ها که بخشی از آن ها جزو نزدیک ترین نیروها به امام بودند، مورد حمله واقع می شوند.
بنابراین قبول دارم که خطر به حاشیه رانده شدن نزدیکان امام و اندیشه ای ایشان وجود دارد، اگرچه تاکید می کنم و مطمئن هستم که شخص مقام معظم رهبری بر حفظ اندیشه امام پافشاری دارند اما در زمان حیات امام هم کسانی بودند که به فرمایشات ایشان توجهی نداشتند. اکنون هم اگر مقام معظم رهبری فرمایشی داشته باشند و افراد مطیعی باشند که آن ها را اجرایی کنند؛ مشکلی پیش نخواهد آمد اما نقص کار در جایی است که کسانی که ابزار قدرت را در اختیار دارند، تلاش می کنند نظام را به بیراهه بکشانند.
بنابراین برای بازگشت به اندیشه های امام باید ابتدا دقت شود که امام در مرحله اول یک فرهنگ و طرز تفکر است؛ بنابراین یک طرز تفکر در یک زمان یک اقتضائات خاصی دارد و در زمانی دیگر اقتضا و شرایط خاص دیگر. به همین دلیل اگر بحث خط امام را مطرح می کنیم، مقصودمان این نیست که به تمام شرایط سال های ۵۷ و ۵۸ بازگردیم، بلکه مقصودمان از خط امام زنده نگه داشتن مجموعه تفکرات و بینش و نگرش کلان، مترقی، دینی، سیاسی و اجتماعی امام است با در نظر گرفتن و لحاظ کردن شرایط زمانی و مکانی،چرا که هر شرایط زمانی و مکانی دارای اقتضائاتی خاص است به طوری که حتی امام در استنباط از احکام شرعی به دخالت دو عنصر زمان و مکان معتقد بودند، حال چه برسد به تاثیر و دخالت این دو عنصر در فکر و اندیشه های سیاسی. به همین دلیل برای امام دو نکته از بالاترین درجه اهمیت برخوردار بود: اول، ارزش های اسلامی و رضایت خداوند و دوم رضایت مردم در همه شئون. ما بارها شاهد بودیم که امام خواست و نظر مردم را بر خواست و نظر مسوولان و نخبگان ترجیح می دادند.یعنی هر کجا که مردم رایی داشته و مطالباتی را خواستار بودند و بخش دیگری از مسوولان و نخبگان نظر دیگری داشتند، امام نظر مردم را ترجیح می دادند.
به عنوان نمونه به خاطر دارم که در زمان حیات ایشان یکی از امام جمعه های مراکز استان ها که فرد بزرگواری هم هست، اما این فرد در یک حرکت مردمی با مردم همکاری نکرده و از مردم جدا شده بود. به طوری که از یک خطری که متوجه مردم و او بود، شانه خالی کرده بود.
زمانی که امام متوجه این مساله شد و فهمید که او از مردم جدا شده است، تاکید کرد که این شخص که نماینده امام هم بود از مسوولیتش استعفا دهد. از طرفی هر قدر که وی تلاش کرد تا این اتفاق نیفتد امام حتی به وی مهلت مشورت و فکر کردن ندادند و فرد مردمی تری را جایگزین این شخص کردند. این مساله نشان می دهد که امام همواره خواست مردم را مهم تر از هر چیز بعد از رضایت خدا می دانستند، این امر به خصوص در مساله انتخابات و تعیین سرنوشت مردم خود را نشان می داد. ایشان معتقد بودند که هر چه نظر مردم است باید انجام شود.

رسول منتجب نیا
عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی

منبع : روزنامه سرمایه