نخستین اولویت

توجه به مراقبت از فرزندان و کودکان، پدر، مادر، همسر و اعضای خانواده یکی از مسائلی است که ذهن زنان و دختران جوان را به خود مشغول می کنند. اکثر زنان به لحاظ روانی به گونه ای فکر می کنند که همواره باید به دیگران توجه کرده و خود را ملزم به مراقبت از آنان می دانند.
دست های مادران، مادر بزرگان و دیگر زنان در خانواده ها همواره برای عشق ورزیدن و محبت کردن در تلاش بوده است، این گروه از زنان کمتر به دنبال آن هستند که به نیازهای خود توجه داشته باشند و بیشتر وقت و زمان خود را برای نزدیکان خود صرف می کنند.
چشم پوشیدن از خواسته های خود و گذشتن از نیازهای خود و آن را برای دیگران خرج کردن باعث می شود که این گروه از زنان به نیازهای اصلی روحی و عاطفی خود بی توجهی کنند.
همین بی توجهی ها در درازمدت باعث می شود که این دسته از زنان احساس انرژی و نیروی لازم را نکرده و نتوانند آنگونه که تمایل دارند به خانواده خود توجه لازم را مبذول کنند.
توجه زنان به این نکته که تا به نیازهای روحی و روانی خود پاسخ درستی ندهیم، نمی توانیم آموزگار محبت و عشق ورزیدن باشیم، تا زمانی که دست های ما قادر به ترسیم الگوی عاطفی خود ما نباشد، نمی توانیم حافظ دیگران باشیم، ما را به مهم ترین اصل در زندگی رهنمون خواهد کرد.

سیماموسوی

منبع : روزنامه ایران