هیچ چیز تغییر نکرده است

قابلیت هر بازیگری در این است که بتواند حیطه عملیاتی خود را با مقدورات خود هماهنگ کند به گونه یی که مجبور به تقبل کمترین هزینه در تناسب با سود اکتسابی باشد.
درباره امریکا قسمت مهمی از این توانایی به سازمان مدیریتی و ارائه دستور کار لازم برای مواجهه با دشواری های پیش رو مربوط می شود. این جنبه از بازی سازی امریکا بیشتر به یک درام سیاسی شباهت دارد که ناکامی ها را در نظام رسانه یی مطبوع خود رنگ آمیزی می کند و از سوی دیگر با قرار دادن شگردها و موفقیت ها در مدار بزرگنمایی از حجم انتقادات ویروسی به مراتب می کاهد. گزارش پترائوس- کروکر از وضعیت عراق نمونه یی از همین شیوه اداره بازی است و اساساً نباید خارج از تمهیدات رسانه یی و تبلیغاتی امریکا در عراق نگریسته شود. با کمی دقت به سیاق پرسش و پاسخ میان سناتورهای امریکایی و دو مقام سیاسی و نظامی معلوم می شود که تشریحی مغرضانه و هدفمند ورای زوایای آشکار گزارش ها از رویه مزبور پشتیبانی می کند.
بوش که با طرح افزایش ۳۰ هزار نفری نیروهای خود در ماه جولای توامان آب در هاون کوبیدن را نیز تجربه کرد توانسته بود موقتاً صورت مساله را پاک کند. بی اثری این طرح ناشی از چشم بستن بر ماهیت منازعه است که به خودی خود از به هم ریختن نظم نهادی در جامعه پوسیده عراق ریشه می گیرد. عقب نشستن تدریجی این نیروها بنا به طرح پترائوس را در دو واقعیت متفاوت باید دید. تاکید گزارش پترائوس به تشکیل ۱۴۰ گردان نیروهای ویژه پلیس و ارتش عراق از فرافکنی مسوولیت تلاطمات امنیتی و سپردن وظیفه استقرار نظم به دولت سست پایه عراق حکایت دارد تا به واسطه شکست احتمالی حاصل از آن حضور خود را به مراتب توضیح قانونی تر بدهد.
در دیگر سوی، هیات حاکمه که بی تردید به بازگشت معدودی از نیروها رای به تایید خواهد داد می بایست آن را کارتی برای بازی در ترتیبات رقابتی داخلی و کسب حیثیت جمهوری خواهان قلمداد کند. در میان همهمه بر سر فانتزی جدید بوش دولت نوری المالکی مغبون تر از دیگران به نظر می رسد چراکه باید از دو طرف پاسخگو باشد. انضباط اجتماعی و حفظ مشروعیت سیاسی که از هم اینک دچار تذبذب شده و البته رابطه یی تنیده نیز با هم دارند در صورت کناره گیری نیرو های نظامی بریتانیا و تقلیل سربازان امریکایی تنگنای تنفس را بر او دوچندان می کند.
بنابراین دور از ذهن نیست که با جامه عمل پوشاندن به تاکتیک سیاسی امریکا و برهم زدن تمرکز نظامی در مناطق سنی نشین که با دولت فعلی سر ناسازگاری دارد قهقرای معمول در جوامع فروپاشیده گریبان مالکی را نیز در چنین بستر لغزنده یی بگیرد.
با این توجهات جای تردید است که ژنرال های ارتش مکانیزه ایالات متحده آموزش های کافی را در دانشکده های افسری دیده باشند. آیا درحالی که ارتش امریکا از ایجاد امنیت در مرزهای کشوری عاجز است که حتی از کالیفرنیا هم کوچک تر به نظر می رسد، می توان به پلیس نوپای عراق در ادای چنان تکلیفی امید داشت. آیا ورود و خروج قریب به ۳۰ هزار نیروی ورزیده به استان های مستعد خشونت تنها در گذر چند ماه تازیانه یی بر پیکره دولت نیم بند عراق نیست و آیا کشته شدن عبدالستار ابوریش از شیوخ پرنفوذ ایالت الانبار و متحد نزدیک امریکا آن هم با فاصله کمی از ارائه گزارش وضعیت عراق به نمایندگان امریکا را باید تصادفی ساده و بی ارتباط فرض کرد.
دیوید پترائوس در سپتامبر۲۰۰۴ در مقاله یی که واشنگتن پست آن را به انتشار رساند نوشت؛ «تعلیم سربازان عراقی بسیار حساس است و ما ناگزیریم ظرفیت ها را به اندازه کافی گسترش دهیم. مراکز فرماندهی و ساختار نیروهای نظامی علاوه بر تمامی بنیان ها باید دوباره بازسازی شوند.» امروز با گذشت بیش از سه سال هیچ چیز تغییر نکرده است چرا که موضوعی که باید مشمول تغییر باشد نوع نگرش رهبران ایالات متحده به صورت مساله است نه پاسخی که برای آن ضرورت دارد.

دیاکو حسینی

منبع : روزنامه اعتماد