کدام یک بهتر است: مک‌کین یا اوباما؟

باراک اوباما و جان مک کین در جذب آرای رای‌دهندگان مستقل کاملا موفق عمل کرده‌اند. هر کدام از این دو صداقتی دارند که هم رسانه‌ها و هم رای‌دهندگان را به خود جذب می‌کند. هر کدام از این دو از مخاطبان‌شان می‌خواهند که برای دلیلی بزرگتر و والاتر از منافع شخصی‌شان خدمت‌رسانی کنند. هر کدام از این دو نوع خاصی از نظام سیاسی را پیشنهاد می‌کنند که بسیار والا و الهام بخش است. اما این دو بسیار با یکدیگر فرق دارند. سیاست‌های آنها به طرزی آشکار با یکدیگر متفاوت است. مهارت‌های‌شان، دیدگاه‌های جهانی‌شان و فلسفه‌های اخلاقی‌شان آنها را از یکدیگر دور می‌کند. مهارت بزرگ باراک اوباما در توانایی‌اش برای درک و برقراری ارتباط با مردم نهفته است. هر کسی که لحظاتی را با اوباما گذرانده باشد با هیجان بسیار از آن لحظاتی سخن می‌گوید که در کنار او نشسته و اوباما با دقت و اشتیاق تمام به او گوش کرده و سعی کرده است حرف‌هایش را درک کند. از درون چنین چشم‌انداز و دیدگاهی روشی خاص و متمایز در دیدن جهان اطراف زاده می‌شود. اوباما بر ارتباط مردم با یکدیگر و همچنین ارتباط‌شان با رسانه‌ها و شبکه‌های مختلف تاکید دارد.
چنین پیوندهایی از دید برخی از رقبای او پنهان مانده اما اوباما یک کاندیدای اجتماعی است. او معتقد است تنها زمانی می‌توان تغییرات عمیق سیاسی را در یک جامعه اجرایی کرد که قبل از آن موفق به تغییر روح اجتماع شده باشیم. در سخنرانی‌هایش همواره عنوان کرده است که اگر یک نفر برخیزد، سپس دیگری نیز برخواهد خاست و از پس او آن دیگری و سرانجام همه‌ی جامعه به پا خواهند خاست. کلمه‌ی کلیدی در تمام سخنرانی‌های اوباما کلمه «شما» است. در حالی که دیگر کاندیداها از کارهایی که خودشان در صورت انتخاب شدن انجام خواهند داد سخن می‌گویند. اما اوباما درباره آنچه «شما» برای به هم پیوستن می‌توانید انجام دهید، سخن می‌گوید. اوباما همانند یک سازمان‌دهنده اجتماعی در سطح ملی سعی می‌کند مردم را از فلسفه‌های شخصی‌شان فراتر برده و آنها را وادار کند تا خودشان را باور کرده و توان مشترک‌شان را برای رسیدن به اهداف‌شان بسیج کنند. تنها ضعف اوباما این است که هرگز نمی‌تواند از گروهش جدا شود. در خط‌مشی سیاسی، او یک لیبرال ارتدوکس است. او هرگز به مخاطبانش حرفی نمی‌زند که خوشایندشان نباشد. از دیگر سو جان مک‌کین در اردوی جمهوری‌خواهان دوست صمیمی اوباما است و رابطه خوبی با وی دارد اما نمی‌توان تفاوت‌های این دو را نادیده گرفت. مهمترین ویژگی مک‌کین تاکید او بر قهرمان‌گرایی و برتری‌های فردی است. مک‌کین از هر دری که سخن می‌گوید می‌توان قهرمان‌گرایی و میهن‌پرستی را در کلام او مشاهده کرد.
به بیان دیگر در سخنان مک‌کین می‌توان تصاویر فیلم‌های هالیوودی نظیر رمبو و ترمیناتور را به وضوح مشاهده کرد. فیلم‌هایی قهرمان محور که بر توانایی‌های فردی افراد جامعه تمرکز کرده‌اند. برخلاف اوباما، مک‌کین هیچ توجهی به اجتماع و جمع‌گرایی ندارد. مسلما مک کین مرد تنهایی نیست و حتی خودش صراحتا اعلام کرده از تنهایی متنفر است؛ اما او به عنوان یک زندانی جنگ و یک سناتور به خوبی می‌داند که یک جامعه‌ی فاسد چگونه می‌تواند با اعمال فشار راستی و امانت افرادش را به حاشیه بکشاند. به همین دلیل است که وقتی اوباما از اتحاد و هماهنگی میان گروه‌های اجتماعی سخن می‌گوید، مک‌کین در برابر آن مقاومت می‌کند و صراحتا می‌گوید که هیچ اعتقادی به آن ندارد. او با شدت ضد فشارهای سیاسی مبارزه می‌کند تا صداقت، شجاعت و صراحت خود را از دست ندهد؛ اگرچه ممکن است در این مبارزه پیروز نباشد. مک‌کین هرگز در سنا دنباله‌رو چشم و گوش بسته جمهوری‌خواهان نبوده است. او ائتلاف خودش را بر مبنای نظرات و دیدگاه‌های خود بنا نهاده که دیدگاه‌های متفاوتی را درباره موضوعاتی نظیر گرم شدن کره زمین، بودجه و جنگ با تروریسم دارد. وقایعی که در اردوی انتخاباتی مک‌کین رخ می‌دهد قابل پیش‌بینی نیستند.
مک‌کین جلساتی را برگزار می‌کند و اجازه می‌دهد تا مردم او را به چالش بکشند و اگر مردم با او مخالفت کنند مک‌کین دو یا سه بار به طرف آنها بر می‌گردد و سعی می‌کند آنها را قانع کند. اگر هم قانع نشدند مک‌کین آزرده نمی‌شود و این گونه تبادل نظرات میان او و مردم به وجود می‌آید. بعضی از کاندیداها اصرار دارند که مخاطبان‌شان را قانع کنند تا با آنها موافق باشند. مک‌کین اما از اختلاف نظرات استقبال می‌کند و درباره آن سخن می‌گوید. مهمترین مساله در انتخابات امسال، بحران رهبری است. چرا که هر کدام از کاندیداها مدل خاصی از رهبری جامعه آمریکا را ارایه می‌کنند؛ مدلی بر مبنای فرد‌گرایی و مدلی بر مبنای جمع‌گرایی.

منبع : گزارش