آینه

چقدر بعضی اوقات از نگاه کردن در آینه می‌ترسم.
امروز صورتم پف کرده،زیر چشمانم گود شده،چقدر خنده ام تلخ است;واقعا نگاه کردن به آینه شهامت می‌خواهد.گاهی روی آینه پارچه می‌اندازم که خودم را نبینم و گاهی از بی‌حوصلگی و بی‌طاقتی آینه را می‌شکنم تا اصلا آینه‌ای در کار‌ نباشد.
به نظرم این تجربه مشابه را همه داریم که تصاویر درون آینه را دوست نداریم و البته که آینه‌های متفاوت تصاویر متفاوتی از ما نشان می‌دهند. بعضی محدب، بعضی مقعر، بعضی بلندتر، بعضی کوتاه‌تر، بعضی لاغرتر، بعضی چاق‌تر، و خلاصه اینکه تصویرمان را نمی‌پسندیم. دوستان، آینه‌های ما هستند. هر کس که روزی، جایی در کنار ما قرار گرفت، آینه‌ای است برای دیدن ما، کافی است صادق باشیم و ذره‌ای شهامت به خرج دهیم و حاضر باشیم که هر آنچه دیدیم باور کنیم و بپذیریم. در این صورت است که هر لحظه، هر جا فرصتی است برای شناخت، نسبت به قدرت، ارزش‌ها، ضعف‌ها و ناتوانایی‌های ما و جالب اینکه بسیاری از تصاویر مشابه هم هستند. کافی است لحظه‌ای درنگ کنیم و انسان‌های کنار خود را ببینیم، ضعیف و ناتوانند؟ قدرتمند و توانا هستند؟ خلاق و با پشتکارند؟ چابک و پویا هستند یا تاثیرگذار و موفق؟ نکند تنها باشیم و آینه‌ها را تاب نیاورده باشیم. ذره‌ای شهامت کافی است تا دریابیم چه هستی را برای خود انتخاب کرده‌ایم و چه انسان‌هایی را جذب خود نموده‌ایم. آینه‌های صادق و شفاف همه جا هستند کافی است. چشم دل را صیقل دهیم تا خویشتن را بهتر ببینیم.آینه چون نقش تو بنمود راست/خود شکن آینه شکستن خطاست‌

مریم کریمی‌نیا

منبع : روزنامه حیات نو