النی - Eleni

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : نیک وانوف، مارک پیک و نیکلاس گیج
کارگردان : پیتر یتس
فیلمنامه‌نویس : استیو تسیچ، برمبنای کتابی نوشته گیج.
فیلمبردار : بیلی ویلیامز
آهنگساز(موسیقی متن) : بروس اسمیتن.
هنرپیشگان : کیت نلیگان، جان مالکوویچ، لیندا هانت، رانلد پیکاپ، آلیور کاتن، رُزالی کروچلی، گلن هدلی، ماریا آلوارز، آلفرد مولینا، لیزا رُز و دیمیترا آرلیس.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۷ دقیقه.


«نیکلاس گیج» (مالکوویچ)، گزارشگر «نیویورک تایمز»، در پی افرادی که مسئول مرگ مادرش، «النی» (نلیگان) در سال 1948 - دوران جنگ‌های داخلی یونان - بوده‌اند، همسر و فرزندانش را ترک می‌کند و به کشور زادگاهش، یونان، می‌رود... شمال غرب یونان. «النی» با پنج فرزندش - چهار دختر و یک پسر به نام «نیکلا» - در دهکده کوهستانی لیا نزدیک مرز آلبانی زندگی می‌کند. شوهرش، «کریستوس» (مولینا) به آمریکا مهاجرت کرده و مدام برای آنان پول و هدیه می‌فرستد که این خود مایه حسادت دیگران است. دهکده، محل درگیری سلطنت طلب‌های دست‌راستی و جمهوری خواهان دست چپی می‌شود. مدتی بعد یونان به‌طور کامل درگیر جنگ داخلی می‌شود. «اسپیرو» که اینک افسر شده با نیروهای چپ وارد دهکده می‌شوند. «النی» برای ممانعت از ورود دختر بزرگش، «اولگا» (رُز) به درگیری‌های مسلحانه، پای او را می‌سوزاند اما چریک‌ها دختر دومش، «الکساندرا» (آلوارز) را می‌برند. «کمیسر کاتیس» (کاتن) که اکنون کنترل دهکده را در دست گرفته، دستور می‌دهد افراد دهکده، فرزندان‌شان را به آلباتی و چکسلواکی بفرستند. «النی» که نمی‌خواهد بچه‌هایش را از دست بدهد، ترتیب فرار آنان را می‌دهد. بچه‌ها فرار می‌کنند، اما «النی» و بسیاری دیگر بازداشت و در دادگاهی به ریاست «کاتیس» به تیرباران محکوم می‌شوند. بچه‌ها خانه دیگری در آمریکا پیدا می‌کنند. 1982. «نیکلاس / نیکلا» به دنبال «کاتیس» به شمال یونان می‌رود. او را می‌یابد و پس از سؤالات بسیار اسلحه‌اش را روی شقیقه او می‌گذارد. در همین هنگام کودکی وارد می‌شود و «نیکلاس» که نمی‌تواند شلیک کند از آنجا خارج می‌شود، اسلحه را به رودخانه می‌اندازد و به آمریکا نزد خانواده‌اش باز می‌گردد.
* ضعف عمده فیلم در پرداخت شخصیت اصلی آن است و این ضعف سبب شده تا بازی مالکوویچ قدرت همیشگی را نداشته باشد و فیلم به‌رغم مضمون جذاب و احساساتی‌اش، سرد و بی‌احساس باشد. وجه ضعیف دیگر کار، تبلیغات ضد کمونیستی آن است که امروز به‌دلیل کلیشه‌ای بودن، بیشتر خنده‌دار است تا آزارنده.