معرفی دیوید بارنت، فوتوژورنالیست

David Burnett تكلیف مخاطب را با عكس هایش روشن كرده است، همه چیز در عكس های بارنت در عین برخورداری از قوام بصری ، ساده و سر راست است. در كارهای او ،بویژه در عكس هایی كه به عنوان یك فوتوژورنالیست گرفته است كمتر عكسی را می توان یافت كه از كادر و تركیب بندی پیچیده و شلوغ برخوردار باشد.
Burnett سالها در مناطق و كانونهای مختلف بحران و مركز توجه در سرتاسر جهان حضور یافته و از اتفاقات مهمی همچون بازگشت آیت الله خمینی از تبعید و انقلاب ۱۳۵۷ ایران عكس های مهم و ماندگاری را تهیه كرده است. بارنت بیش از ۳۵ سال عكاسی می كند او پس از اخذ لیسانس در رشته علوم سیاسی از كالج كلرادو همكاری خود را به صورت آزاد با مجله "تایم" شروع و بعدها همكاری خود را با مجله "لایف " هم آغاز می كند. بارنت عكاسی را ابتدا از واشینگتن و میامی شروع كرد و بعد ها آن را با حضور در جنوب ویتنام ادامه داد.
پس از دوسال عكاسی در ویتنام به آژانس عكس فرانسوی "گاما" پیوست و طی دو سال كار در قسمت" اخبار" این آژانس به نقاط مختلفی در جهان سفر كرد. در سال ۱۹۷۵ در تاسیس “Contact Press Image” در نیویورك مشاركت و طی سه دهه به طور وسیعی به سراسر جهان سفر كرد و هم چنان عكس های او در مجلات و روزنامه های مهم اروپا و آمریكا به چاپ می رسند.
بارنت در زمینه های مختلفی از جمله خبری،اجتماعی،منظره ، ورزشی و حتی علمی عكاسی می كند و به "عنوان عكاسی كه از هیچ ماموریتی دست خالی بر نمی گردد" معروف است. جوایز متعدد دیوید بارنت شامل جایزه عكاس مجله سال از سوی Picture of The Year ،World Press Photo و جایزه" رابرت كاپا" می شود، عكس های درخشان او جوایز بسیار دیگری را نیز تا كنون از مسابقات عكاسی سراسر جهان نصیب وی كرده اند.
سفر های او به بیش از ۷۵ كشور جهان همچنان ادامه دارد و هنوز هم مقالات زیادی با عكس های دیویت بارنت در تایم،فرچون،ESPN و بسیاری مجلات دیگر به چشم می خورد. در میان مشتریان عكس های تبلیغاتی او نیز نام هایی همچون كداك ،رولكس،مرك،ارتش آمریكا و بانك Union سوییس دیده می شود. بارنت معتقد است بسیاری از عكس های مورد علاقه اش هنوز مجال انتشار پیدا نكرده اند با این حال همین تعداد عكس منتشر شده و به نمایش در آمده از او اعتبار و شهرت عمده ای برایش به ارمغان آورده است.
نمایشگاه های زیادی از آثار بارنت به ویژه در دانشگاه و كالج های عكاسی و فوتوژورنالیسم بر پا شده كه از آن میان می توان به نمایشگاه مهم "سنجش زمان" كه در چندین دانشكده و كالج ژورنالیسم برگزار شد اشاره كرد. در یك دوره یك ماهه از این نمایشگاه در مدرسه ژورنالیسم IU ۵۰ عكس از عكس های بارنت مربوط به جنگ ویتنام،انقلاب ایران،رقابت های المپیك و سیاست مداران واشینگتن به نمایش در آمد و خود بارنت نیز با حضور درمحل نمایش عكس ها به سخنرانی پرداخت.
بارنت در این نمایشگاه به دانشجویان یادآوری می كرد" سردبیر ها هنگام مشاهده و بررسی كارهای عكاسان جوان به دنبال استعداد و خلاقیت هستند نه داستان. آنها می خواهند ببینند شما به طور عمیق با یك سوژه چه می كنید ،این سوژه ممكن است مانند موضوع افغانستان نباشد كه هر كسی بتواند عكس های جالب و جذابی از آن تهیه كند."
بارنت با آنكه خود را عكاس ورزشی نمی دانسته اما در تابستان ۱۹۹۵ در پی ارجاع ماموریتی در مورد عكاسی از بازی های المپیك آتلانتا برای مجله تایم و آژانس Contact تصمیم می گیرد به گفته خودش برای" یافتن راه های جدیدی برای ثبت اعجاز ورزش" تلاش كند. او در مقدمه عكس های ورزشی خود نوشته است" در حال حاضر تكنولوژی هر ساله با ارائه ابزار و ادوات جدید عكاسی به ما بیشتر كمك می كند ، امروزه دیگر هیچ اتفاقی چندان دور و دست نیافتنی نیست . لنزها بلند تر و سریعتر(والبته سنگینتر!) شده اند فیلم ها سریع تر و دارای گرین های بهتری شده اند و حتی دسترسی به سوژه ها در آن لحظه جادویی برای عكاسان ورزشی نزدیك و نزدیك تر شده است .
عكاسان ورزشی به مدد تكنولوژی و ابزار و ادوات جدید به لحظه جادویی هماهنگی بدن ،كنش، كشش و احساس، نزدیك و نزدیك تر و در ثبت آن موفق تر شده اند. من برای آغاز كارم در این رقابت ها عكس های قدیمی را كه چند دهه پیش از رویداد های ورزشی گرفته بودم بازبینی كردم تا ببینم آیا درس های جدیدی برای یادگرفتن از آنها وجود دارد یا نه؟ نگاه كردن به عكس های عكاسان خوب كه در دوره های زمانی مختلف تهیه شده اند نیز اغلب آموزنده و الهام بخش است. ابزار و وسایلی كه آنها مورد استفاده قرار می دادند در مقایسه با آنچه كه ما امروزه استفاده می كنیم مقدماتی و ابتدایی به نظر می رسد و آنها در خلق عكس های بزرگ و ماندگار خود بر دید و قوه ابتكار خود تكیه می كردند تا ابزار مورد استفاده شان.
چیزی كه در عكاسی ورزشی معاصر مرا آزار می دهد تلاش برای نزدیك كردن بیننده به رویداد، به قیمت از دست رفتن درك چگونگی و محل اتفاق آنست. من تصمیم گرفتم برای عكاسی از صحنه های ورزشی با جزییات بیشتر از لنزهای كوتاهتر و در عوض از فرمت Medium استفاده كنم. در این سری عكس ها پس زمینه و مكان رویداد های ورزشی عناصر بسیار قوی و پر رنگی هستند و شما می توانید حضور آنها را در عكس های ورزشی من مشاهده كنید.
در المپیك زمستانی ۱۹۹۲ در فرانسه صدها عكاس از سراسر جهان با لنزهای سوپر تله بلند و لباس گرم زیاد به آلبرت ویل آمده بودند و پس از دوهفته با تعداد زیادی عكس Close-up كه فقط یك رویداد ورزشی را نشان می داد آنجا را ترك كردند بی آنكه عكس های چاپ شده آنها در روزنامه ها و مجلات نشانی از آلبرت ویل داشته باشد.
من و دوستانم اما ، سعی كردیم از شهر و اطراف آن و حواشی مسابقات هم عكس هایی تهیه كنیم و ورزشكاران را فقط در نماهای بسته و نزدیك به تصویر نكشیم.روال عكاسی من از آنجا به اینصورت بود كه در ضمن نمایش اتفاقات ورزشی بیننده را به محیط و محل برگزاری مسابقات ببرم و حس حضور در آنجا را به او انتقال دهم.امیدوارم از پس اشتراك این حس با بینندگان عكس هایم برآمده باشم.
بارنت برخلاف بسیاری از عكاسانی كه نوشتن متن مقالات تصویری خود را به نویسندگان و روزنامه نگاران دیگر واگذار می كنند، اغلب، نگارش متن مقالات و زیر نویس عكس را خود به عهده گرفته و انجام می دهد. نگارش او نیز مانند عكس هایش ساده و روان و در عین حال حاوی نكات اضافه و جالبی است كه به درك بهتر تصاویر و محل و چگونگی اتفاقات كمك می كند.
او در مقاله ای به نام "روسای جمهوری كه مرا شناخته اند(تقریبا)" از عكاسی در كاخ سفید و وضعیت خبرنگاران و عكاسان در مقایسه با سیاستمداران می گوید و معتقد است در آنجا و بسیاری از جاهایی كه خبرنگاران و عكاسان برای پوشش خبری حضور دارند با ایجاد محدودیت ها و به قول او طناب های قرمز، خبرنگاران را در درجه ای پایین تر از سیاستمداران قرار داده اند در حالیكه بخش عمده ای از اعتبار و شهرت سیاست مداران را همین خبرنگاران و عكاسان می سازند. بارنت در این مقاله به خاطره ای از روزهای كودكی خود و عكس نا واضحی كه از جان اف كندی گرفته اشاره می كند ،عكسی كه همچنان پس از ۳۵ سال عكاسی در پاكتی از آن نگهداری می كند.
او در عكس های خبری خود نیز به شیوه ای مانند آنچه در عكاسی ورزشی اتخاذ كرده اعتقاد دارد و به دنبال گونه ای از عكاسی است كه بیننده را به محل اتفاق رویداد یا حادثه بكشاند ، از این روست كه با نگاه اول به بسیاری از عكس های او و به علت وجود عناصر مشخص كننده متعدد، ،تشخیص مكان و درك چگونگی حادث شدن اتفاقی كه به تصویر كشیده شده ، ساده و سریع تر شكل می گیرد. بارنت همیشه به عكاسان و دانشجویان جوان فوتوژورنالیسم توصیه می كند هر از گاهی كارهای گذشته خودشان را برای یافتن نكات آموزشی و در س های تازه مرور كنند و مورد بازبینی قرار دهند، او گاهی پس از سال ها دوباره به سراغ موضوعاتی می رود كه چندین سال قبل از آنها عكاسی كرده است.
در سال ۲۰۰۰ گزارش تصویری او به نام "بازگشت به سایگون" كه نگاهی به ویتنام امروز داشت بهانه ای بود برای بازگشت و بازدید مجدد او از ویتنام . بارنت حدود سی سال پیش از این ماموریت در روزهای جنگ ویتنام از آنجا عكاسی كرده بود البته در سال های ۹۴ و ۹۵ هم سفر كوتاهی به آنجا داشت و گزارش هایی تهیه كرد اما سفر ۱۲ روزه سال ۲۰۰۰ جامعه و وضعیت امروز ویتنام را بهتر و با جزییات بیشتر به تصویر كشیده است.
متن این گزارش نیز كه توسط خود دیوید بارنت نوشته شده به خوبی وضعیت جامعه، جوانان، سالخوردگان، زنان و كودكان امروز ویتنام را برای بیننده و خواننده مقاله تصویری "بازگشت به سایگون" روشن می كند.و نشان از ارتباط و حضور قوی او در میان مردم و اجتماع مردم ویتنام دارد.
از میان دیگر مقالات تصویری او كه در سال های اخیر و از موضوعات این سال ها تهیه شده اند می توان به " موضوع سال " اشاره كرد كه به روزهای حضور " مونیكا لوینسكی" در دادگاه فدرال مربوط می شود.
در آن دادگاه برای صرف نوشیدنی همراه با لوینسكی و وكیلش از خبرنگاران و عكاسان دعوت و از آنها خواسته می شود آرامش را حفظ كنند. به عكاسان اجازه استفاده از تنها یك دوربین بدون فلاش داده شده بود و این كار را كمی سخت می كرد. با این حال او با استفاده از فیلم های ASA ۸۰۰ سرعت ۱/۳۰ و دیافراگم ۲.۵ پرتره هایی از حالات و احساست مختلف مونیكا لوینسكی در آن روز تهیه كرد. بارنت علاقمند است امروز كه دیگر به قول او "بانوی -آن-سال" در موقعیت واقعی و عادی خودش قرار گرفته باز به سراغ او برود و لوینسكی را جدای از "مدارك " به تصویر بكشد.

منصور نصیری

منبع : سایت عکاسی