سکوت تا کجا؟

اوایل شهریور ۱۳۵۷ بود كه امام موسی صدر به دعوت رسمی قذافی و به اصرار رئیس جمهور الجزایر به لیبی سفر كرد. ایشان قصد داشت در ملاقات با قذافی از او بخواهد دست از آتش افروزیهای خود در لبنان بردارد واجازه دهد، لبنانیها خود مسائلشان را حل كنند. قذافی عقیده داشت برای حل مشكل لبنان مسیحیان وسایر طوایف یا باید مسلمان شوند ویا كشته.
امام موسی صدر هر چند به اكراه اما به لیبی رفت. همراهان ایشان در این سفر شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین بودند.
بدرالدین برای پوشش خبری این سفر با امام همراه شده بود. اما در حدود یك هفته ای كه آنها در آن كشور بودند، هیچ خبری مخابره نشد. اسناد ومدارك موجود وتحقیقات دادگاههای ایتالیا ولبنان افزون بر اینكه نشانگر حیات امام است، به راحتی و وضوح اثبات می كند كه امام موسی صدر به دستور قذافی در لیبی ربوده و زندانی شده است. و تا به امروز، هم ایران و لبنان از وجود این عزیز بی بهره مانده و هم خود آن بزرگوار از دسترسی به حقوق مدنی، سیاسی و اجتماعی خویش محروم شده است.
امروز بیست وهفتمین سالروز ربوده شدن امام صدر است. چرا پس از ۹۸۶۲ روز نه تنها امام موسی صدر آزاد نشده كه هنوز هم پردهٔ ابهام از سرنوشت ایشان كنار نرفته است؟
به راستی حقوق بشر چیست؟ مگر نه اینكه در جوامع بین المللی قوانینی وجود دارد كه قضیه ناپدید شدگان اجباری را پیگیری می كند؟ آیا نباید پرسید چرا این اقدام نسبت به امام موسی صدر نشده است وچرا نظام بین الملل نسبت به آن بی تفاوت بوده است؟
وزارت امور خارجه مسئول اجرای دیپلماسی ایران است. آیا نمایندگان وسفرای ایران تاكنون این قضیه را در كمیتهٔ حقوق بشر سازمان ملل مطرح كرده اند؟ آیا حتی یك بار سفیر لیبی را در ایران برای این مسئله به وزارت خارجه فراخوانده ایم؟
مقام معظم رهبری عزت، حكمت ومصلحت را یك مثلث الزامی برای چارچوب ارتباطات بین المللی می دانند. آیا پیگیری جدی این قضیه مصداق بارز رعایت این سه اصل در دیپلماسی خارجی نیست؟ پیگیری سرنوشت امام موسی صدر بیانگر حكمت است یا عدم پیگیری؟ آزاد كردن ایشان از زندان لیبی نشانه عزت جمهوری اسلامی است یا رها كردن ایشان در بند؟ برخورد همه جانبه، اصولی، منطقی و استفاده از تمام ظرفیتها و نیروهای موجود در كشور نشانگر اقتدار است یا ملاحظه كاری و اهمال؟ و آیا پاسخ به مطالبات علما، مراجع و چهره های مطرح علمی، فرهنگی و سیاسی كشور كه تجلی آن نامه نخبگان خطاب به دولت جمهوری اسلامی است رعایت مصلحت است یا پاسخ ندادن به این مطالبات؟
حجت الاسلام خاتمی ربودن امام موسی صدر را توطئه ای بزرگ نامیدند كه پس از ۲۶ سال از اختفای او همان دستهایی كه او را ربوده اند مانع می شوند كه از این معمای پر راز پرده گشوده شود. اكنون سؤال اینجاست كه چرا اقدامی برای مقابله با این موانع نشده است؟ پس علت تاسیس وزارتخانه ای به نام اطلاعات چه بوده است؟ مگر نه اینكه این وزارتخانه مسئول شناسایی ومعرفی همین دستها وموانع است؟
به گفتهٔ مهندس مهدی چمران بی همتی، ملاحظه كاری، وسیاسی كاری موجب شد غیبت امام موسی صدر ربع قرن طول بكشد. آیا زمان آن فرا نرسیده كه بی خبری ها در این قضیه با همت صاحبان همت ومسئولیت پایان یابد؟
بسیاری از مسئولین ونمایندگان مجلس سطح روابط ایران و لیبی را ضعیف می دانند ومتفقاً تأكید دارند قدرت ایران به حدی رسیده است كه اگر پیگیریها را جدی تر كنیم وبه میدان عمل وارد شویم، دولت لیبی كوتاه می آید. هم اكنون و با این شرایط آیا وقت آن نرسیده است حق این قضیه را ادا كنیم وبا برخوردی مناسب با شأن جمهوری اسلامی عزت و اقتدارمان را نشان دهیم؟
دولت لیبی یقیناً مسئول جان وحفاظت از سلامتی امام موسی صدر است. به نظر می رسد كرامت انسانی ایجاب می كند حتی اگر امام صدر یك عالم ومصلح شیعه نیز نبود، این مسئله تا آزادی ایشان دنبال شود وباید چهرهٔ معترض ایران را به معترضین نشان داد.

مهندس مهدی فیروزان