مصائب قلعه نویی

امروز تیم ملی فوتبال ایران حتی در صورت تساوی با سوریه بخت بسیاری برای صعود به جام ملت های آسیا دارد. اتفاق خوبی كه حتی برخی از مخالفان امروز امیر قلعه نویی نیز از آن استقبال می كنند و نمی توانند از این بابت خوشحال نباشند. به هر حال بودن ما در جام ملت های آسیا برای كل جامعه فوتبال مفید است و یقینا در این جمع كسی آرزوی غیبت ما در جام ملت های آسیای سال بعد را نمی كند.
اما با این وجود سر ناسازگاری با قلعه نویی به قوت خود باقی است. این ناسازگاری البته نباید به دشمنی تعبیر شود و اصل این ناهمخوانی این است كه قلعه نویی با وجود تمام قابلیت های مربیگری، آنی نیست كه فوتبال ایران در شرایط كنونی نیاز دارد. در این كه قلعه نویی شخصیت كاریزمایی است شكی نیست و البته تردیدی وجود ندارد كه استقلال به كمك اندیشه ها و هوش او توانست قهرمانی فصل گذشته لیگ برتر را به دست آورد ولی نباید این حقیقت را نادیده گرفت كه اكنون فاصله فوتبال ملی با باشگاه های ما بسیار بیشتر از گذشته است.
اگر در سال ۱۳۶۹ توانستیم فوتبال بی رمق ملی خودمان را با انتخاب علی پروین به عنوان سرمربی تیم ملی ایران احیا كنیم و به قهرمانی المپیك آسیایی ۹۰ پكن برسیم، این بار اما اوضاع كاملا متفاوت است. در آن زمان تیم ما براساس بازیكنان مستعدی شكل گرفته بود و با وجود آن كه همه آن بازیكنان، نیروهای ارزشمندی بودند، ولی هیچ كدام بزرگتر از مربیان ما نبودند و همگی زیر سایه سنگین علی پروین قرار داشتند.
به همین دلیل هم تمام بازیكنان مطیع سرمربی بودند و تیم به لطف اتحادی كه داشت توانست با كسب قهرمانی در آن دوره، جو فوتبال ایران را مثبت كند. امسال اما در سال ۲۰۰۶ با انتخاب قلعه نویی كه بنابر گفته های خودش مدل كوچكی از علی پروین است ما توانایی تكرار آن افتخارات را نداریم و دلیل هم تحت الشعاع بودن اسم قلعه نویی برابر لژیونرهای فعلی تیم است و این مسئله به حدی جلب توجه می كند كه حتی اگر اعوان و انصار سرمربی تیم ملی مدام او را «ژنرال» صدا بزنند، این نكته از ذهن كسی پاك نمی شود.
به همین دلیل نیز ژنرال داستان ما در اردوهای تیم ملی برای فرار از این حقیقت دائما از اخلاق تند و غرولندهای خود دست نمی كشد و تلاش می كند در هر وضعیتی موقعیت خود را به ستاره های نامدارش یادآور شود. اوضاع به گونه ای است كه اگر اتفاقات جام جهانی رخ نداده بود و امروز بازیكنان تیم ملی با دلخوری های مردم روبه رو نمی شدند، رابطه حال حاضر بازیكنان با سرمربی به جاهای باریكی كشیده می شد. این واقعیتی است كه خبرنگاران همراه تیم ملی در مسافرت به كره جنوبی نیز آن را تایید می كنند و فقط محض امانت داری و خراب نشدن جو تیم ملی آن را منعكس نكرده اند.
گواه این قضایا، مصاحبه اخیر رضا عنایتی با یكی از نشریات ورزشی است كه در مصاحبه خود به هیچ وجه شٲن سرمربی تیم ملی را رعایت نكرده. عنایتی كه البته پیش از بیان توهین های واپسین خود به كادر فنی تیم ملی ایران، ثابت كرده بود از چند نظر شایسته حضور در تیم ملی نیست، گلایه كرده كه قلعه نویی به لطف گل های او در استقلال برای خودش كسی شده ولی حالا كه در تیم ملی پست گرفته، حتی جواب سلام او را نمی دهد.
به غیر از عنایتی كه در حال حاضر همراه دیگر ملی پوش ها در سوریه است و قرار است برای موفقیت فوتبال ایران با سایرین همدل باشد، دیگر بازیكنان ملی هم در خفا از بدگویی هایی از این قبیل دست نمی كشند. در این فضا است كه ما امروز در سوریه به دنبال جواز صعود به جام ملت های آسیا هستیم. ان شاءالله كه این مهم محقق شود، اما این بار كج تا كجا ادامه خواهد داشت حالا كه ما بازیكنان مطیع و آرامی نداریم دست كم به دنبال یك مربی بزرگ بین المللی باشیم كه به خاطر نامش و سابقه اش، كمتر كسی به فكر گردن كشی باشد.

علی استیلی

منبع : روزنامه شرق