قدرت و استقامت

به احتمال زیاد موضوع این بخش جنجال‌های زیادی را بر پا خواهد کرد، با وجودی‌که این ایده چیز جدیدی نیست و هدف اصلی من هم به‌هیچ عنوان مطرح کردن تضاد نیست. تمام سعی خود را در شرح و توضیح این بحث متمرکز ساخته‌ام. اولاً: من احساس می‌کنم هر تلاشی برای جلوگیری از جنجال آن‌هم تنها با نوشتن یک موضوع که توسط همگان مورد قبول واقع شود. کاملاً صادقانه نخواهد بود.
ثانیاً: نوشتن این‌چنینی یا انتخاب سوژه بدین شکل به‌طور حتم سبب خواهد شد که یک‌سری از نکات مهم نادیده گرفته شود. در صورتی‌که فهم هر یک از این فاکتورها در تمرینات با وزنه و جهت نتیجه‌گیری درست کاملاً ضروری می‌باشد.
نکته اول: کوچک‌ترین مدرکی وجود ندارد که بتواند فرق بین قدرت و استقامت را نشان بدهد. اندازه‌گیری دقیق هر یک از این فاکتورها علامت قاطعی بر وجود فاکتور دیگری می‌باشد بهتر است این‌طور عنوان کنیم. اگر بدانید که یک شخص چقدر استقامت دارد پس می‌بایست به قدرت واقعی او نیز پی برد و بالعکس.
اما یک‌چنین رابطه‌ای بین قدرت و استقامت تنها در مورد هر فرد معنا دارد و استفاده از آن به منظور مقایسه عملکرد یک نفر با نفر دیگر و از آنجائی‌که نمی‌توان به‌طور دقیق استقامت یک‌نفر را با قدرت نفر دیگر مقایسه کرد صحت ندارد.
ضمناً در نظر داشته باشید که واژه استقامت که ما اینجا در مورد آن بحث می‌کنیم استقامت عضلانی می‌باشد. (یعنی توانائی یک عضله زیر فشار برای اجراء مکرر یک حرکت) و به‌هیچ عنوان با استقامت دستگاه تنفسی اشتباه گرفته نشود. چون استقامت دستگاه تنفسی یک بحث کاملاً مجزا و متفاوت می‌باشد که ما در این مبحث به آن نمی‌پردازیم.
نکته دوم: اندازه‌گیری دقیق حجم عضلانی به‌طور کاملاً واضح نشان‌دهنده سطح قدرت فرد در یک حد معین باشد که دامه تفاوت آن در اکثر موارد بسیار کم می‌باشد.
البته اگر تمام فاکتورها را در نظر بگیریم و ضمناً تکرار این نکته به‌جا می‌باشد که یک‌چنین اندازه‌گیری تنها در موارد فردی صحت داشته و از آن نمی‌توان بر مقایسه افراد با یکدیگر استفاده کرد.
نکته سوم: با تمرین جهت افزایش استقامت، افزایش قدرت متناسب با افزایش استقامت ایجاد خواهد گردید و بالعکس.
نکته چهارم: افزایش سایز عضلانی امکان افزایش قدرت را مهیا می‌سازد ولی افزایش قدرت حاصله به‌صورت متناسب نخواهد بود و افزایش قدرت نیز باعث افزایش حجم عضلانی می‌گردد. هنگامی‌که قدرت به یک حد معینی در ارتباط با حجم عضلانی موجود رسید از آن پس افزایش قدرتی تا زمانی‌که برحجم عضلات افزوده نشود امکان‌پذیر نخواهد بود. و رشد عضلانی زمانی اتفاق می‌افتد که تمام نیازهای مربوط به رشد فراهم شده باشد.
یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات در ارتباط با نکات فوق به این دلیل وجود دارد که تلاش برای اندازه‌گیری قدرت و سطح استقامت همیشه به‌صورت دو مقیاس جداگانه و متفاوت انجام می‌گرفته ولی هنگامی‌که یک مقیاس مشترک برای اندازه‌گیری هر دو به‌کار گرفته شده رابطهٔ فوق صحت یافته است برای فهم بهتر این مسئله در ذیل یک مثال آورده شده است.
اگر مدتی باشد که شروع به تمرین کرده باشید و به سطحی رسیده باشید که قادر باشید با وزنه ۱۳۵ کیلوئی حرکت پرس سینه را برای یک تکرار بزنید. و همچنین توانائی اجراء ۱۰ تکرار حرکت پرس سینه با وزنه‌ای ۱۱۰ کیلوئی را داشته باشید. آن‌موقع است که یک تکرار حداکثر شما علامتی بر میزان قدرت‌تان بوده و بیشترین وزنه‌ای که قادر باشید آن‌را برای ۱۰ تکرار جابه‌جا کنید نشانه سطح استقامت‌تان خواهد بود.
حال اگر به‌دلیلی برای چند هفته دست از تمرین بکشید اگر هنگامی‌که دوباره به تمرین بازگشتید بخواهید میزان قدرت و استقامت خود را پس از این دوره استراحت اندازه‌گیری کنید آن‌موقع است که در اندازه‌گیری این فاکتورها اشتباه خواهید کرد. با به‌کارگیری دو مقیاس متفاوت برای اندازه‌گیری خطای حاصله، شما را به سمتی رهنمون خواهد ساخت که پیش خودتان باور خواهید که سطح استقامت‌تان بیشتر از قدرت‌تان کاهش یافته است.
در حالی‌که در واقع اگر یک‌چنین اندازه‌گیری دقیق بود. آ‌ن‌موقع بود که بدون شک نشان می‌داد که استقامت و قدرت هر دو به یک میزان کاهش یافته‌اند.
پس از یک دوره تمرین نکردن و بازگشت به تمرین، فرد متوجه می‌شود که در یک تکرار حداکثر، قادر به بلند کردن ۱۲۲ کیلو در حرکت پرس سینه است و با وزنه ۱۱۰ کیلوئی هم برخلاف قبل که قادر بودید ۱۰ تکرار صحیح آن‌را اجراء کنید و این می‌شود که نتیجه حاصله شما را به سمت نتیجه‌گیری اشتباه سوق خواهد داد. که سطح استقامت به میزان ۶۰ درصد کاهش‌یافته در صورتی‌که میزان قدرت تنها ۱۰ درصد کاهش داشته است.
اما در نظر داشته باشید که شما از یک مقیاس مشترک برای اندازه‌گیری هر دو مورد فوق استفاده نکرده‌اید شما در خصوص اندازه‌گیری قدرت در یک تکرار حداکثر وزنه را ۱۰ درصد کاهش داده‌اید در صورتی‌که برای اندازه‌گیری سطح استقامت مقدار وزنه را تغییر نداده‌اید. حال اگر برای اندازه‌گیری سطح استقامت هم مثل میزان قدرت به مقدار ۱۰ درصد از وزنه بکاهید، یعنی ‌آن‌را به ۱۰۰ کیلو برسانید آن‌موقع که دوباره قادر خواهید بود ۱۰ تکرار حرکت پرس سینه را اجراء کنید. حال اگر می‌آمدید و برای اندازه‌گیری اصلاً مقدار وزنه را تغییر نمی‌دادید و برای تست استقامت با وزنه ۱۱۰ کیلوئی تنها قادر بودید ۴ تکرار حرکت پرس سینه را اجراء کنید وقتی برای تست قدرت سراغ وزنه ۱۳۵ کیلوئی می‌رفتید آن‌موقع بود که در اجراء آن شکست می‌خوردید و این‌بار می‌بایست کاهش استقامت را ۶۰ درصد و کاهش قدرت را ۱۰۰ درصد ثبت می‌کردید از مثال‌های مشابه دیگری نیز می‌توان جهت اثبات موارد فوق استفاده کرد.

منبع : مجله دانش ورزش