پیامدهای سقوط محافظه کاران در استرالیا

نخست وزیر استرالیا « جان هاوارد » که در عین حال رئیس حزب حاکم لیبرال نیز هست در انتخابات سراسری استرالیا شکست سختی خورد و ناچار است قدرت را به رقبای خود واگذار کند . وی نه تنها پست نخست وزیری را از دست داد بلکه بعد از بیش از ۳ دهه کرسی خود در پارلمان را نیز به رقبا واگذار کرد.
این بدترین شکست برای حزب حاکم لیبرال ارزیابی شده و افکار عمومی استرالیا آنرا نشانه دنباله روی کورکورانه « جان هاوارد » از آمریکا و پاداش ورود بی منطق وی به جنگ عراق می دانند.
حزب کارگر که بنظر می رسد از موقعیت متزلزل حزب حاکم لیبرال نهایت بهره برداری ممکن را بعمل آورده مانور تبلیغاتی خود را برروی ۳ نکته متمرکز کرده بود .
۱ ) سرمایه گذاری در جنگ عراق به مصلحت استرالیا نیست و اگر حزب کارگر پیروز شود حتما سربازان استرالیائی را از عراق باز می گرداند.
۲ ) رقبای لیبرال که حاکم نیز هستند مطلقا از وضع طبقه کارگر بی اطلاع هستند و نمی دانند چه بر سر کارگران آورده اند
۳ ) مخالفت حزب حاکم لیبرال با پذیرش پیمان زیست محیطی « کیوتو » منطق ندارد و استرالیا بایستی به معیار بین المللی در قلمرو زیست محیطی وفادار باشد و به آنها بپیوندد.
« جان هاوارد » بلافاصله پس از محرز شدن شکست خود با « کوین راد » رئیس حزب کارگر تماس گرفت و پیروزی وی را تبریک گفت .
با مروری بر محورهای تبلیغاتی رقبای حزب حاکم استرالیا روشن می شود سماجت « جان هاوارد » برای دنباله روی کورکورانه از بوش سرانجام به زیان وی تمام شد و حاکمیت لرزان سیاسی او را به یک شکست مفتضحانه مبدل ساخت .
بدین ترتیب « جان هاوارد » جدیدترین قربانی هم پیمانی با بوش محسوب می شود و بدین ترتیب صف قربانیان همدستی با بوش مرتبا طولانی تر می شود. پیش از این تجربه شکست نخست وزیر اسپانیا نخست وزیر انگلیس و همچنین ایتالیا در فهرست سیاسی کاران گستاخ جهان ثبت شده بود که عمر سیاسی خود را بخاطر بوش از دست دادند. « جان هاوارد » نه تنها کرسی نخست وزیری بلکه حتی کرسی نمایندگی مجلس را نیز از دست داده و این پدیده در طول تاریخ ۱۰۶ ساله استرالیا فقط یکبار در ۷۶ سال پیش رخ داده بود!
این رفتار سیاسی جامعه در قبال « جان هاوارد » را بایستی فقدان کامل محبوبیت سیاسی همدستان بوش در استرالیا ارزیابی کرد که با وقاحت کم نظیری حقایق را نادیده می گرفتند و رفتار غیراصولی آمریکا در دوران بوش را تحسین می کردند. تصادفی نیست که شعار دولتمردان جدید استرالیا و تعهدات انتخاباتی آنها ایجاد تغییرات جدی و بنیادی در سیاست های غیراصولی حزب حاکم لیبرال بوده است و « کوین راد » وعده داده است که صفحه ای کاملا جدید از تاریخ کشور را می گشاید.
بدین ترتیب نخستین تصمیم دولت جدید فاصله گرفتن از کاخ سفید خواهد بود. این بدان معنی است که نه تنها اسپانیا و انگلیس بلکه استرالیا هم سیاست واگرائی نسبت به آمریکا را در پیش گرفته اند و برای جلب نظر افکار عمومی از بوش و حماقتهایش برائت می جویند.
با سقوط « جان هاوارد » بوش در کاخ سفید احساس انزوای بیشتری می کند و یکی از متحدان شرور خود را از دست می دهد و محافظه کاران پس از ۱۱ سال حکومت بایستی بساط خود را در استرالیا جمع کنند .
اگرچه حضور نظامیان استرالیائی در عراق چندان محسوس نبوده و آنها عموما در مناطق آرامتر حضور داشته اند و در واقع نقش سیاهی لشکر آمریکا را بازی کرده اند ولی همین همکاری بدفرجام نیز به ذائقه رای دهندگان استرالیائی خوش نیامده است .
به نظر می رسد که استرالیا با کناره گیری اجباری محافظه کاران وارد مرحله جدیدی شده و چه بسا که دولتمردان جدید برای استقلال این کشور و تبدیل نمودن استرالیا از یک مستعمره دیروزی که هنوز هم فرماندار کل آن توسط ملکه انگلیس تعیین می شود به یک کشور امروزی با نظام حکومتی از نوع « جمهوری » درصدد زمینه سازی و اقدام برآیند. البته مخالفین تشکیل جمهوری در استرالیا بارها در زمان حکومت خود سعی کرده اند « نعل وارونه » بزنند و چنین وانمود سازند که گویا شهروندان استرالیائی از اطاعت و فرمانبرداری از ملکه فرتوت انگلیس خشنودند و مایلند همین اسارت در چنگال انگلیس را ادامه دهند ولی با سقوط محافظه کاران از قدرت احتمال هموار شدن راه برای اعلام استقلال کامل استرالیا و پاره شدن رشته های حاکمیت استعماری انگلیس از این سرزمین نیز قوت گرفته است . سقوط معنی دار « جان هاوارد » می تواند از این بابت نیز مبنای یک تحول عظیم سیاسی در استرالیا ارزیابی شود و در اینصورت انتخابات اخیر را بایستی نقطه عطفی در تاریخ سیاسی استرالیا به حساب آورد. طبعا درصورت تحقق چنین پدیده ای واگرائی استرالیا از لندن بیش از واگرائی نسبت به واشنگتن اهمیت خواهد داشت .

منبع : روزنامه جمهوری اسلامی