وقتی پول گرفتن نمایندگان از دولت عادی می شود!

ماجرا از آنجا آغاز شد که مدیرکل پارلمانی دولت، که گویا مامور پرداخت ۵ میلیون تومان به نمایندگان مجلس - در قالب کمک به مساجد حوزه های انتخابیه نمایندگان - بود ، متهم به این شد که در قبال ارائه چک ۵ میلیون تومانی به نمایندگان، دو رسید دریافت می کرد:
رسید اول، تاییدیه وصول چک بود و رسید دومی که گفته می شود زیر رسید اول بوده و بدون آنکه متن آن به نمایندگان نشان داده شود، به عنوان نسخه دوم رسید وصول چک معرفی می شد که نمایندگان باید آن را امضا می کردند و البته متن نامه زیر رسید هم انصراف از استیضاح علی کردان، وزیر کشور بوده است.
مروری بر اظهارات مقامات دولتی و نمایندگان مجلس نشان می دهد دعوای اصلی بر سر این است که آیا نسخه دومی در کار بوده است یا خیر.
دولتی ها می گویند که مجلسی ها به آنها افترا زده اند و اساسا آنها نیازی به این تقلب ندارند زیرا پاک دست هستند و مجلسی ها نیز مسوولان دولتی را متهم می کنند که به مشمئزکننده ترین روش برای به شکست کشاندن پروژه استیضاح وزیر کشور روی آورده اند.
هر چند که این موضوع به اندازه کافی مهم است که طرفین و رسانه ها بدان بپردازند ولی آنچه در این میان مغفول مانده، اصل دریافت پول توسط نمایندگان از دولت است.
در واقع، اگرچه نسخه دوم رسید، یک سوژه جنجالی است ولی مربوط به یک ماجرای خاص می شود اما نسخه اول که علی الظاهر هیچ اختلافی درباره آن نیست، به پدیده ای متعارف تبدیل شده و آن هم دادن پول توسط دولت به نمایندگان است.
این نکته را می توان در نامه رحیمی به معاون حقوقی ریاست جمهوری به نماینده شهرضا به وضوح دریافت، آنجا که می نویسد: "اصولا موضوع درخواست نمایندگان از ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران و معاونین ایشان برای کمک به موضوعات مختلف، از جمله مساجد، امری عادی و معمول است...".
این، بسیار شرم آور است که نمایندگان مجلس، که وظیفه نظارت بر دولت را دارند، به حدی از دولت درخواست پول و کمک می کنند که معاون حقوقی رییس جمهور، رسما می نویسد که این یک امر "عادی و معمولی" است!
به راستی آیا نماینده ای که در قالب های مختلف از جمله کمک به مساجد، از دولت پول می گیرد، آیا اساسا می تواند به عنوان یک ناظر بی طرف و قدرتمند بر دولت نظارت کند؟
گذشته از این، مگر در این کشور برای هر کاری، مجرای خاص قانونی وجود ندارد که باید از طریق نمایندگان برخی پول ها ردو بدل شود؟ به عنوان مثال و در همین ماجرا، آیا در مملکت نهادهایی مانند ستاد رسیدگی به امور مساجد، سازمان تبلیغات اسلامی و ... وجود ندارد که نمایندگان مجلس، به دولت نامه می دهند که به آنها پول بدهند تا خرج مساجد حوزه انتخابیه شان کنند و دولت هم میلیون میلیون در اختیار نمایندگان می گذارد؟!
در کجای قانون آمده است که باید خرج مساجد را نمایندگان بدهند که طبق آن این پول ها از کیسه بیت المال خارج و به نمایندگان پرداخت می شود؟
به علاوه، آیا واقعا نظارتی بر صرف این پول ها وجود دارد؟ آیا کسانی که به خود حق می دهند از بودجه مملکت، این پول ها را در قبال یک رسید در اختیار نمایندگان قرار دهند به نحوه خرج کردن این پول ها نیز نظارت دارند یا آنکه از دیدگاه آنها محل صرف این پول ها مهم نیست و آنچه اهمیت دارد، "تحکیم دوستی بین دولتی ها و مجلسی ها"ست؟!
اصلا بیایید فرض را بر این بگذاریم نماینده ای که این پول ها را می گیرد، دقیقا در همان جایی خرج می کند، که باید!
حتی در چنین صورتی نیز، آنچه عملا به وجود می آید، یک رانت سیاسی است که با هزینه بیت المال نصیب نمایندگان می شود. در واقع نماینده ای که از دولت پول گرفته، قادر می شود با هزینه بیت المال در حوزه انتخابیه اش برای خود تبلیغ رایگان و موثر داشته باشد.
فرض کنید در یک شهرستان کوچک، نماینده ای این ۵ میلیون را بین ۲۵ مسجد تقسیم کند و هر شب به مسجد رفته به هر کدام از آنها ۲۰۰ هزار تومان- که در مناطق کوچک ، مساعدت مناسبی است- بپردازد. آیا این کار به معنای تبلیغ و خرید محبوبیت با پول بیت المال نیست؟
با توجه به آنچه گفته شد و از آنجا که افکار عمومی نیز به عنوان صاحبان اصلی "خانه ملت" به هیچ وجه نمی پذیرند که نمایندگان شان به بهانه های مختلف، از دولتی ها پول بگیرند و وامدارشان باشند و نیز با یادآوری اینکه گفتمان غالب مجلس هشتم، اصولگرایی است، پیشنهاد می شود چنانچه نمایندگان خواهان دفاع از حیثیت مجلس در پیشگاه مردم و اثبات صداقت خویش هستند، طرحی را تصویب کنند که طبق آن، دریافت هر نوع کمکی توسط نمایندگان از دولت، ممنوع و حتی جرم باشد.
البته احتمالا گفته می شود که مردم از نمایندگان انتظار کمک دارند و نمایندگان هم که از خود پولی ندارند که به آنها و مثلا مساجد بپردازند و لذا چاره ای جز دست دراز کردن به دولت -که پول ها را در اختیار دارد- نیست!
در پاسخ باید گفت که اگر هم چنین باشد، به دلیل همان "امرعادی و معمول"ی است که خود نمایندگان به راه انداخته اند یعنی از دولت پول می گیرند و در بهترین فرض، آن را بین رای دهندگان آینده شان توزیع می کنند و بدین ترتیب، یک توقع دایمی هم ایجاد می نمایند.
لذا اگر این رویه را قطع کنند، پس از مدتی آن انتظار هم از بین خواهد رفت و زمان آن هم رسیده است که مردم و البته خود نمایندگان دریابند که وظیفه مجلس، تدوین و تصویب قوانین و نظارت بر دولت و سایر دستگاه هاست نه توزیع اعانه و کمک به مساجد و نظایر آن.
به علاوه اگر اصل اعطای پول و کمک به نمایندگان توسط دولت ممنوع شود آنگاه دیگر شاهد سوءاستفاده هایی نظیر آنچه رخ داد، نخواهیم بود.
آیا مجلس ها این جرات و صداقت را خواهند داشت که دریافت پول توسط خودشان از دولت را ممنوع کنند یا آنکه این پدیده زشت و مشمئز کننده ادامه خواهد داشت و همچنان رسوایی به بار خواهد آورد؟!

جعفر محمدی

منبع : سایت تحلیلی خبری عصر ایران