بعد از ۶۰ سال انتظار در بسکتبال

یک روز بعد از دیدار والیبالیست ها و دونده ها با رئیس جمهور و تز جالب احمدی نژاد مبنی بر اینکه فوتبالیست ها باید از والیبالیست های جوان الگو بگیرند، حالا رئیس جمهور بسکتبال را هم می تواند به رخ فوتبال ناکام مملکت بکشد.
بسکتبال ایران با بهره گیری صحیح از دانش نوین بسکتبال مدرن که از سال ۱۳۸۰ توسط مربیان متعدد خارجی به ایران آورده شد، ثمره سرمایه گذاری روی رده های سنی پایه را دید و بعد از یک قهرمانی و نایب قهرمانی در جوانان و فتح جام قهرمانی امیدهای آسیا در تهران، جام بزرگسالان آسیا را هم در توکیو تصاحب کردیم.طی این سال ها نناد تراکوویچ، ولادیمیر بوسنیاک، اونیکا و سرانجام «کوچ» زبده مکتب بسکتبال یوگسلاوی، استاد رایکو ترومن، به اتفاق مربیان ایرانی باشگاه ها همگی در این موفقیت چشمگیر سهیم هستند.ابتدا فیلیپین را بردیم، بر اردن فائق آمدیم و چین را از سر راه کنار زدیم.
مقابل تایوان به برتری رسیدیم و بر قطری های چند ملیتی چیره شدیم. در یک دیدار تشریفاتی، ۸۲ به ۶۰ مقابل لبنان شکست خوردیم و فردای آن روز، از پل قزاقستان به فینال قهرمانی آسیا رسیدیم و دیروز چنانکه دیدید، ۶۹ بر ۷۴ مقابل حرفه ای های لبنان برنده شدیم و ضمن قیچی کردن سبد های سالن زیبای توکیو، پریدیم روی سکوی قهرمانی آسیا.این دومین بار است که در طول تاریخ المپیک ها، جواز حضور در معتبرترین رویداد ورزشی جهان را می گیریم.
اولین بار، سال ۱۹۴۸ بود و المپیاد لندنی که هنوز حرارت آتش فرو نشسته جنگ دوم را حس می کرد. جبارزادگان، سرودی، صعودی پور، ابوالفضل صلبی و بقیه حتی ایرلند را بردند اما مقابل فرانسه، کوبا و مکزیک حتی حریف تمرینی هم نبودند. حالا بعد از ۶۰ سال، مجدداً به این مسابقات معظم فراخوانده شدیم.
درخشش حیرت آور حامد حدادی که کیفیتی جهانی از قامت رشید و تکنیک غنی اش بروز داد، حرف اول بازی آخر جام ملت های ۲۰۰۷ بود.مهدی کامرانی، صمد و برادرش آیدین، حامد آفاق، موسی، اوشین و... در غیاب ستاره های چینی که میزبان المپیک هستند و جام ملت ها را جدی نگرفتند، باعث شدند رئیس سازمان تربیت بدنی در گفت وگوی زنده با شبکه سه اعتراف کند به دلیل احساساتی شدن، توانایی صحبت کردن ندارد.
بی شک او باید با نگاه دقیق تری حوادث و نتایج اخیر ورزش را مرور کند. قبل از پرواز غول های پرنده به ژاپن، برخی از مسوولان ارشد فدراسیون بسکتبال هم صعود به المپیک را محال دانسته بودند زیرا آنها هم از مخیله استاد ترومن بی اطلاع بودند. تئوریسینی که دانش آموزانش در ثانیه های آخر با برپایی بازی موسوم به آقا وسط (همان خرس وسط عامیانه)، سیطره بر بسکتبال قاره کهن را زودتر از زنگ پایان بازی جشن گرفتند.
برخلاف فوتبال که سیصد تا کلیپ از قبل آماده می شود و خنیاگران و رامشگران وطنی برای اثبات برتری کلیپ خود به نبرد با یکدیگر می پردازند، قهرمانی پیش بینی ناپذیر بسکتبالیست ها به همان سرود نخ نمای ملی پوشان پیروز باشید ختم شد،بازی دلچسبی بود.
تیمی که حتی با پرتاب از دایره وسط زمین هم به امتیاز می رسد، یقیناً در المپیک نیز پیش باخته و سبد گل غول های امریکایی و اروپایی نخواهد شد.

سهراب خاقانی

منبع : روزنامه شرق