مدرنیسم ویرانگر

پیروی از اصل عدم تمركز در طرح های معماری متجدد، موجب تولید میلیون ها اتومبیل و هزاران كیلومتر بزرگراه و تخریب محیط طبیعی شده است. مدرنیسم در معماری كه از اوایل قرن بیستم به دنبال انقلاب صنعتی و تحول در ارتباطات و فناوری های اطلاعاتی پدید آمده اكنون به موازات نفوذ فرهنگی تمدن غرب، خود را به چهره شهرها وروستاها تحمیل می كند.
مدرنیسم در ایران ، بر دو پایه استوار بوده است: نخست نفی سنت ها، نهادها و ارزش های ایرانی كه به زعم آنها عقب مانده و سرچشمه حقارت ها محسوب شده و دوم اشتیاق عملی گروه كوچك مسلط و به اصطلاح روشنفكر جامعه به پیروی از غرب و اندیشه های بیگانه. این طرز تفكر در طرح های جامع شهری تجلی یافته كه تنها به زندگی ماشینی و اتوماسیون توجه داشته اند، و نه به نیازهای انسانی.
ساختمان های مرتفع بتنی و شیشه ای، آپارتمان های بلند، پارك های وسیع، خیابان ها، بزرگراه های عظیم و آسمانخراش ها همه حكایت از یكنواختی و تكرار شكل است كه ارزش ها و سنت های قدیمی و كالبدی و سیمای شهرها را زیرپا گذاشته و مناظر طبیعی شهرها را از بین برده است.
اما در گرایشهای انتقادی از معماری مدرن شهرها ساخت چند مركزی و بی نظم می یابند، به جنبه های بصری و زیبایی شناسانه اهمیت ویژه ای داده شده و مراكز شهری به صورت زیبا و تماشایی ظاهر می شوند. اختلاطی از سبك ها در شهرسازی تظاهر یافته و تلاش می شود ساخت های شهری به صورت طنزآمیز و شادی آفرین شكل گیرند.

منبع : مختصات هنر