تری جان سخت

فرآیندی كه یك بازیكن فوتبال را به قله موفقیت می رساند یا او را به قعر دره فراموشی می برد، به تار مویی بسته است. مثلاً جان تری، كاپیتان چلسی را در نظر بگیرید كه فصل گذشته از سوی اتحادیه بازیكنان به عنوان بازیكن سال شناخته شد و یك میلیونر است. او به دلیل مصدومیت زانو بازی شنبه تیم ملی انگلیس با ولز را احتمالاً از دست می دهد.فرض كنید كه توفانی در دالان زمان او را به ده سال پیش برده است. یكی از مسابقات جوانان چلسی كه نقشی حیاتی در آینده او دارد. او پیش از این با پشت كردن به منچستر یونایتد، باشگاه مورد علاقه اش تصمیمی سرنوشت ساز در زندگی ورزشی اش گرفته بود. روایت می كنند كه او در سفر به شمال انگلیس در همان ماشینی بوده كه دیوید بكام را به سوی تمرینات یونایتد می برده. جان كوچك در آنجا سرالكس فرگوسن را دیده كه با اریك كانتونا و رایان گیگز در حال گرفتن عكس یادگاری با جام قهرمانی بوده. در این لحظه جان كوچك با وجود كاپیتانی تیم مدرسه اش، بازی در تیم محلی و همچنین تیم مشهورجوانان «سن راب» در شرق لندن برای اولین بار دچار تردید شده. او با یادآوری آن روزها می گوید: «در چهارده سالگی، قراردادی دو ساله با تیم نوجوانان چلسی امضا كردم و فكر می كردم كه می توانم موفق شوم یا نه؟ من در خط میانی بازی می كردم و كوچك و كمی چاق بودم. فكر می كنم كه چلسی هم از اندام من خیلی راضی نبود، ولی ناگهان شروع به قد كشیدن كردم. بعداً یك روز در تیم به دنبال مدافع میانی بودند. من در آنجا بازی كردم، صفر - ۳ پیروز شدیم و دیگر از آنجا تكان نخوردم.»تری ممكن بود به ماكه له له انگلیس تبدیل شود، هافبكی كوتاه قد و مخرب یا ممكن بود از سوی باشگاهش كنار گذاشته شود، درست مانند برادرش كه پس از چندین تیم مختلف حالا در یوویل تاون بازی می كند، اما انتقال او به دفاع میانی، تصمیمی هوشمندانه از طرف تدریل، مربی گمنام جوانان چلسی بوده، مردی كه سرنوشت بازیكنان زیادی مانند جان تری را زیر و رو كرده. كسی كه همیشه نگران یادگیری بود، در آن روزها توجه ویژه ای به تونی آدامز داشت و تمام بازیهای او با آرسنال و تیم ملی انگلیس را از تلویزیون تماشا می كرد. او پس از تمرینات چلسی هم به مارسل دسایی و فرانك لبوف، دو مدافع قهرمان جهان پیله می كرد و این دومی اگر می دانست كه تری به چه سرعتی پیشرفت می كند شاید در آموزش او بزرگ منشی كمتری نشان می داد.جیان لوكا ویالی، مربی آن زمان چلسی قبل از تولد هجده سالگی تری در جام اتحادیه مقابل استون ویلا او را به زمین فرستاد و پس از آن در لیگ در برابر ساوتهمپتون به زمین رفت. او از كریسمس ۲۰۰۰ به بازیكن ثابت تیم تبدیل شد و در پایان همان فصل فرانك لبوف از چلسی جدا شد. پس از آن نیز حضور ویلیام گالاس و كاروالیو به دلیل تداوم تری محدود شده است. او از زمان مربیگری رانیری بازوبند كاپیتانی را به دست دارد و حالا به عنوان لیدر تیم و رابط میان بازیكنان و مورینیو است. او در مورد مشكل اخیر كاروالیو با زیركی تلاش می كند هوای هر دو طرف را داشته باشد: « بازیكنان در قبال نیمكت نشینی باید واقع بین تر باشند. ما در این مورد صحبت مفصلی داشتیم. اگر در چلسی، منچستر یونایتد یا هر تیم دیگر خوب بازی نكنید، انتخاب نمی شوید. من اگر بیرون ماندم باید سخت تر كار كنم تا به تیم اصلی بازگردم. ما روحیه تیمی خوبی داریم، بازیكنان با هم رابطه خوبی دارند و این نكته ای كلیدی است. من، لمپارد (كاپیتان دوم) و مربی نقش بزرگی در این كار داریم. بازیكنان انگلیسی ستون فقرات تیم را می سازند، ما دوست داریم در رختكن شوخی كنیم و مربی نیز از این موضوع استقبال می كند.مثلاً هر بازیكن باید بایستد و ترانه ای بخواند كه در مقابل بازیكنان دیگر خیلی سخت است. بعضی ها خیلی بد بودند، مثلاً شان رایت فیلیپس خواست آهنگ «Ordinary People» را بخواند، ولی انگار حرف می زد.چند سال پیش من و جان هارلی یك ترانه خواندیم و حتی كمی هم رقصیدیم. در آن زمان بازیكنانی مثل مایكل دابری و فرانك سینكلر را داشتیم و اگر كسی خوب نمی خواند تنبیه می شد! سال گذشته با بازیكنان تیم به كارتینگ و پینت بال رفتیم و این برای ما بسیار آرامش بخش بود.»او هنوز هم نتوانسته لیگ قهرمانان فصل گذشته را فراموش كند. آنچه طعم این شكست را تلخ تر می كند گل جنجالی لیورپول است «پس از بازی در رختكن گریه می كردم. این برای دومین سال بود كه در نیمه نهایی كنار می رفتیم و این ناراحت كننده بود. تساوی بدون گل بازی رفت نتیجه بدی نبود. ما خارج از خانه گلی نخوردیدم كه خیلی مهم بود. ولی پس از گل جنجالی لیورپول نتوانستیم گلی بزنیم. امسال اشتیاق بیشتری از قبل داریم، می خواهیم هم لیگ برتر را ببریم و به فینال لیگ قهرمانان نیز برسیم.» تری در مورد تأثیر مورینیو در مقایسه با زمان مربیگری رانیری می گوید: «حالا از نظر تاكتیكی آماده تریم. تمرینات او عالی است. ممكن است او در دقیقه هشتاد و هشتم چیزی به ما بگوید و ما به سرعت متوجه می شویم كه چه كار باید بكنیم. ما برای هر اتفاقی آماده ایم. هر بازیكنی كه خوب نباشد جای خود را به دیگری می دهد. درب اتاق او همیشه به روی بازیكنان باز است. ما واقعاً به او عشق می ورزیم و برای او و چلسی به سختی تلاش می كنیم.»به مانند تمام بازیكنان بزرگ این دوران، او پس از بازنشستگی احتیاجی به كار كردن نخواهد داشت، ولی شاید عشق او به ورزش موجب شود كه به جای رفتن به زمین های گلف در زمین های تمرین باقی بماند «هنوز راه درازی پیش رو دارم، ولی اگر نتوانم از امثال ویالی، راینری و ژوزه چیزی یاد بگیرم، لابد مشكلی دارم. خوشبختانه می توانم اطلاعات زیادی از آنها جمع آوری كنم و امیدوار باشم كه روزی به درد من خواهد خورد. می خواهم تا پایان دوران بازیگری ام در چلسی بمانم و پس از آن اگر فرصت بود در فوتبال ادامه دهم.» او هنوز ۲۴ ساله است و به اوج فوتبال خود نرسیده و نقطه ضعف خود، یعنی بازیسازی را روز به روز بهتر می كند. او فرصت دارد تا جام های زیادی را فتح كند.

منبع : روزنامه ایران ورزشی