آرامش در کودکان

آرامش یک موهبت الهی است که خداوند به انسان داده است. اساس خوشبختی آرامش است و آرامش؛ آمیزه ای از نظام؛ بازخوردها؛ نگرش ها و انگیزه های انسانی است که عوامل بیرونی می توانند آن را مختل کنند. یافته های ملی و جهانی تعلیم و تربیت بیانگر این مطلب است که آرامش یک پدیده عاطفی است و مسئولیت پذیری؛ تولید خلاقیت؛ هنر؛ زندگی خوب؛ موفقیت تحصیلی؛ مطالعه و... در بستر آرامش امکان پذیر است. بدین ترتیب اگر بخواهیم فرزندان خود را درست تربیت کنیم؛ لازم است آرامش آنها را تامین کنیم.
● راههای ایجاد آرامش:
▪ اگر والدین برای فرزندان خود هدف تعیین کنند؛ مثل روزی دو ساعت مطالعه یک ساعت ورزش یک ساعت تماشای برنامه تلویزیون و... در این صورت فرزند آرامش خواهد داشت. زیرا انسان بدون برنامه؛ یا فکر بد می کند یا کار بد و این دو از عوامل ضدآرامش است.
▪ والدین لازم است فرزندان خود را تکریم کنند و به آنها حرمت بگذارند وقار خود و فرزندانشان را حفظ کنند و به تقویت انگیزه ها و انتظارهای آنها بپردازند.
▪ والدین باید خویشتن پنداری و خودباوری فرزندانشان را فراهم آورند. زیرا لازمه آرامش خویشتن پنداری مثبت و خودباوری است.
▪ والدین باید با اعمال خود زمینه نوع دوستی؛ عشق به خدا و خلق خدا را در دل فرزندان خود بارور سازند و به آنها تفهیم کنند که موفقیت با جمع امکان پذیر است زیرا انسان مثل قطره ای است که اگر تنها شود خشک می شود ولی اگر به اقیانوس برسد محکم می شود.
▪ پدر و مادر باید از خود سؤال کنند چگونه باید فرزندان خود را آرام کنند گرچه در زندگی اجتماعی مشکلاتی وجود دارد اما ناراحتی در مقابل مشکلات مثل کتک خوردن از دو طرف است. مشکلات همیشه هست اما نباید آنها را مستمسک قرار دهیم.
▪ تمرین کنیم خود و فرزندانمان را سرزنش نکنیم؛ زیرا سرزنش فکر آرام را می کاهد ¤ حرکت فرزندانمان را آرام کنیم زیرا حرکت آرام منجر به آرامش می شود.
▪ والدین باید دنیای مثبت را برای فرزندان خود شناسایی و آنها را به آن دنیا هدایت کنند تا از بداندیشی و دنیای منفی دور شوند؛ زیرا دنیای منفی باعث ناآرامی فرزند می شود.
▪ والدین باید واقع بین باشند و آن را به فرزندان خود منتقل کنند.
▪ برخورد مناسب و عاطفی و محبت آمیز پدر و مادر با یکدیگر: فرزند اگر احساس کند پدر و مادرش همدیگر را دوست ندارند؛ جوانه های آرامش در او خشک می شود. کودک اگر فکر کند والدینش همدیگر را دوست ندارند احساس می کند در خانواده رها شده و ناآرام می شود. ¤ گاهی لازم است والدین و بزرگترها به دوران کودکی خود برگردند و با فرزندانشان بازیهای کودکانه نمایند زیرا این باعث آرامش آنها می شود.
▪ یاد دادن نظم اجتماعی؛ قانون مندی؛ قانون بازی و مسئولیت پذیری و... به فرزندان؛ زیرا هر کس احساس مسئولیت کند آرامش پیدا می کند.
▪ تناسب بین گفتار و کردار والدین باعث آرامش فرزندان می شود. بدین ترتیب آنچه والدین خود باور ندارند نباید به فرزندان تاکید کنند که انجام دهند زیرا نه تنها گناهی بزرگ است که بگویی و عمل نکنی؛ بلکه فرزند نیز ناآرام می شود.
▪ تقویت و پایبندی به مبانی مذهبی و اخلاقی عامل آرامش است.
در اسلام دو عامل باعث آرامش است
۱) نماز و ذکر خدا؛ زیرا نماز تجلی سخن گفتن با خداست
۲) داشتن همسر آرامشگر یعنی وجودی پر از جاذبه است.
آزادی بستر رشد و پدیداری کمال بشر است. همان طوری که اگر درخت از اسارت گل و خاک رها نشود رشدی ندارد؛ وجود انسان نیز اگر از اسارت مقام طلبی حسادت و ناپاکی رها نشود رشد نمی کند. البته آزادی با لجام گسیختگی فرهنگی تفاوت دارد و در فرهنگ اسلام، متدین شدن به ارزش های الهی اوج آزادی است. یعنی دین و عقل لازم و ملزوم یکدیگرند. به گونه کلی هرچه آفت رشد (جسمی؛ روانی؛ اجتماعی و...) باشد مانع آزادی و هر آنچه بستر رشد (جسمی؛ روانی؛ اجتماعی؛ فرهنگی و...) باشد آزاد است. بدین ترتیب والدین باید زمینه آزادی فرزندانشان را فراهم آورند و حریم آزادی را در ابعاد مختلف هنری؛ کلامی؛ سیاسی... برای آنها مشخص و آنها را به حریم درست هدایت کنند. به طور کلی عوامل مذکور منجر به شخصیت متعالی کودکان می شود و شخصیت متعالی آرامی؛ آرامشگری و آرام بخشی دارد. البته در ایجاد آرامش دولت مردان؛ سیاست مداران؛ معلمان؛ مربیان؛ خانواده و محیط و... نقش دارند اما اساسی ترین نقش در گرو رفتار مناسب والدین و خانواده است. به بیان دیگر لازمه تربیت صحیح کودکان حاکمیت آرامش در خانواده است.

منبع : روزنامه کیهان