بایستیم و قدری به داشته‌هایمان بیندیشیم

گاه بواسطه در گیر شدن با روزمرگی‌های زندگی از خیلی از آن چه داریم و می‌توانیم داشته باشیم غافل می‌شویم.
گاه ناراحتی‌هایی که از شرایط داریم باعث می‌شود که آن چه داریم را انکار کنیم. گاه چون با پدرمان یا مادرمان لج کرده‌ایم و اختلاف سلیقه‌یی داریم از آن چه برایمان انجام می‌دهند قدردانی نمی‌کنیم و آن چه وظیفه داریم در قبال آن‌ها انجام نمی‌دهیم و فقط متوقع از آن‌ها هستیم. گاه این غفلت بهایی سنگین دارد و این بها در حداقل ممکنش از دست دادن زمان است.
زمان در گذر است و ما غافل از این سرمایه‌یی که به سرعت آن را از دست می‌دهیم. اگر یک اسکناس صد تومانی از دستمان بیفتد می‌ایستیم و آن را برمی داریم. ولی چند بار ایستاده‌ایم و سعی کرده‌ایم زمان‌های از دست رفته‌مان را که همه می‌گوییم طلاست برداریم. بایستیم و قدری به آن چه داریم بیندیشیم.

منبع : مطالب ارسال شده