جنگ بزرگ روم: الکساندر

جنگ‌های صلیبی در خاورمیانه توسط کسی که فکر می‌کند از طرف خدا برگزیده شده است، رهبری می‌شود!
همه چیز یونانی به‌نظر می‌رسد و همه مسیرها به الکساندر ختم می‌شود. اما آیا در واقع این‌چنین است؟ در ابتدا شاید فکر کنید چیزی شبیه حمله واکینگهاست. پس از کشمکش بسیار، در نهایت قوم بربرها از شمال برمی‌خیزند تا با قدرت متمدن بجنگند، اما یک تفاوت وجود دارد. در اینجا، برتری قدرتی وجود دارد که بنابر آن غارت شهرهائی که به آنها حمله کرده‌اید، امکان‌پذیر است. در این بازی ارتش کوچک، اما آموزش‌دیده‌ای دارید که ممکن است امپراطوری پارسیان را پوشش دهد. باید ده شهر مهم و کلیدی را در صد نوبت (حدود پنجاه سال) تسخیر کند. این یعنی پیش از تسخیر فرمان به ظاهر الهی الکساندر، باید بازیکن آسیا را به تسخیر خود درآورده باشد. بدین ترتیب الکساندر مجبور است تهدیدهای لایدیانس‌ها را از شمال خنثی کرده و امنیت تراسیان‌های وابسته به روم شرقی را پیش از حرکت به سمت پارس برقرار کند. از آنجائی‌که متأسفانه ناوگان او بسیار کوچک است باید به سرعت وارد مرحله عمل شوند. وقتی‌که بازی به این مرحله برسد توسط ارتش عظیم و مجهز پارسیان محاصره خواهد شد. در این حالت تنها باید به سرمایه‌هائی که از زادگاه خود حمل کرده، تکیه کند. این سرمایه‌ها شامل نعمت‌هائی است که به وفور یافت می‌شوند، اما برده‌داری و سربازان مزدوری که باعث می‌شوند عزم و انگیزه از ارتش بازیکن رخت بربرندد، مواردی هستند که بدون شک با آنها برخورد خواهد کرد. جالب است بدانید که به‌عنوان یک بازیکن اگر تنها کمی دچار تردید و دودلی شوید، همه چیز را از دست خواهید داد و شاید این بازی ابزار خوبی باشد تا انگیزه خود را با آن بسنجید، اما توسط جنگ با پارسیان؟!
● الکساندر مبارک (خوش‌یمن)
طبق معمول به‌جزء اغراق در برخی صحنه‌های مهم تاریخی، هیچ‌چیز دیگری به این بازی افزوده نشده است و تنها یک نقشه تازه آسیائی برای بازی ارائه شده است.
تنها چار فرقه به بازی افزوده شده است: بربرها، پارسیان، هندی‌ها با همان فیل‌ها و زنان کماندر و در نهایت ماکدونیاس سرکش الکساندر! مکانیک‌های جدید بازی که پیش از این معرفی شده بودند، در این نسخه ارائه نمی‌شوند، با این‌حال توانمندی‌های جدیدی برای جنگ‌های چند بازیکنی عرضه می‌شود.
بدون شک هیئت سازندگان فریب‌کار این بازی روی صندلی‌های خود در حال استراحت هستند. شاید لازمه بازی این بود که نمونه‌های الکساندر پی‌گیری می‌شد و به آرامی به قلمروهای جدیدی می‌رسید، البته باید برای زمینه‌های رقابتی جدید منتظر Medieval ۲ باشیم، اما به‌نظر می‌رسد در این زمینه هم گسترش چندانی انجام نشده است.
میدان‌های اسب‌دوانی و سیرک‌ها از سفارش‌های امروزی هستند، اما بیشترین تأکید روی تولیدات است.
صدائی که می‌شنوید صدای ضربه‌های نوک انگشتان روی میزهاست. هنگامی‌که PCF به یک بازی نگاه می‌کند، در حالی‌که مطمئن نیست که باید به کجا برود، شما این صدا را می‌شنوید که با جزئیات هر چه تمام‌تر ارائه می‌شود و بسیار متوازن و متعادل به‌نظر می‌رسد، اما متأسفانه جرقه مورد نیاز فراموش شده است. بیائید به عقب برگردیم. بزرگ‌ترین نام در ساختار ساختمان‌های شهر روم، قصر امپراطور ”Caesar“ است. اگر تا به این لحظه با آن بازی کرده‌اید، خواهش می‌کنیم در مورد بازی CivCity منصفانه نظر بدهید. دیگر ایده ”راهروان“ قدیمی فراموش شده است، تنها ساختمان‌هائی باقی مانده‌اند که معرف بخش‌های باقی‌مانده شهر هستند. این در حالی است که نظریه افرادی که به‌صورت جداگانه در شهر ساخته شده زندگی می‌کردند، به‌طور غیرقابل تصوری افزایش یافته است. شما در این بازی حتی می‌توانید سقف ساختمان‌ها را بلند کرده و درون هر یک را نگاه کنید. در بیشتر مواقع و در اندازه‌های کوچک بازی، شرایط بنابر انتظار شما پیش می‌رود. شما همه شرایط موجود در یک شهر رومی را در اختیار دارید و البته این کمی مشکل‌ساز است. حتی زمانی‌که میان مزارع و معابد یا بخش‌های اشرافی می‌گردید، آن‌قدرها هم CivCity: Rome را به‌شکل یک CivCity: Rome ”همانند شهر روم سابق“ نخواهید یافت.
پس از بازی‌های Caesar، اکنون شاهد تحول بسیار بزرگی هستیم؛ مشکلات در اینجا برطرف می‌شوند. لبه‌ها و کناره‌های زمخت و ناهموار، صاف و هموار می‌شوند. با وجود این‌که از هیجان زیاد از روی صندلی بالا و پائین نمی‌پرید، اما می‌توانید اوقات لذت‌بخشی را با این بازی سپری کنید. مدیریت و اجراء مناسب از کلیدی‌ترین بخش‌های بازی است. این بازی انتظار هر نوع تردستی را، چه در مزرعه‌ها، چه در خانه‌ها و چه در میدان‌های مسابقات رزمی از شما دارد و خشم خدایان در مقایسه با کسانی‌که کلکسیونر اعتبارات هستند، تقریباً هیچ است. جنگ و مبارزه در مرحله بعدی قرار می‌گیرد، در حالی‌که مأموریت‌های گوناگونی ورای ”ساختمان‌های این شهر بزرگ“ انجام می‌شوند. نمونه‌های اقتصادی هم در مرکز شهر متمرکزند.
در سطح وسیع‌تر، یک رشته مبارزات و عملیات جنگی وجود دارد که بازی را پیش از آنکه مجبور به انتخاب مأموریتی شوید، به شما می‌آموزد. CivCity یک بازی فانتزی و تزئینی است. اگر سوژه بازی توجه شما را به‌خود جلب کند یا اینکه از Civilization به این بازی آمده باشید، طراحی آن را جذاب و مناسب خواهید یافت. هیجان چندانی در روند بازی احساس نمی‌شود، اما اگر زیبائی و قدرت روم شما را به‌سوی خود جلب کند، دیگر نیازی به عوامل دیگر ندارید.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه