پیوند با گذشته

«ما چون اشخاص کوته قامتی هستیم که بر دوش غولان سترگ نشسته ایم : بیشتر از پیشینیان می بینیم ونگاهمان تا فاصله دورتری پیش می رود‘ اما این امر نه به سبب تیز بینی خودما است ونه به علت بلندی قامتمان‘ بلکه از این جهت است که ما را از روی زمین برداشته اند و توده ای از این جثه های غول پیکر ما را می کشند.» در دوازدهمین قرن از تاریخ مسیحی «برنارد شارتری» چنین نوشت: «اهمیت این توده غول پیکر از مردان مشهور و پدرانمان که باعث شدند ما به دنیا بیابیم تنها از نظر علم توارث و جنبه احساساتی آن نیست. ما نه تنها از اجداد بسیار دور خویش چهره ها و آژنگ جبینمان را ‘ کمان ابروانمان را وحالت خاص شکل و شباهتمان را به ارث می بریم‘ بلکه سراسر تاریخ و ادبیاتمان را ‘ بیانیه های استقلالمان را و شعارهای معروفمان را نیز از آنان داریم .
همچنین اندیشه هایمان را و تمام روشهای تفکر را ‘ همره با کلماتی که به هنگام اندیشیدن به کار می بریم‘ از آنان می گیریم . در واقع ما چیزی نداریم که به ما داده نشده باشد. چیزی که نسل به نسل به ارث نرسیده و به کرات استعمال نشده باشد.» آنچه در این سطور به آن نظر داریم ‘ کوششی در باب تذکر به هنرمندان ومعماران این مرز و بوم ‘ در توجه به هویت ملی و فرهنگی است؛ هویتی که فراتر از فردیت به کلیتی به نام جامعه تعلق دارد. در ابتدا پس از نگاهی به مساله بحران هویت ‘ به بررسی نظریه ای قابل توجه در مورد نقش فرهنگ وتمدن در جهان آتی می پردازیم و سپس راههایی را در خصوص شناساندن هویت فرهنگی بررسی خواهیم کرد‘ و دربخشی دیگر به طرح موضوع در مسائل هنری و بالاخص معماری خواهیم پرداخت.

نویسنده : مهندس حامدمظاهریان

منبع : نشریه الکترونیکی هنرهای زیبا