ولادت امام مجتبی سبط اکبر(ع)

پانزدهم ماه رمضان (بنا به نقل شیخ مفید و شیخ بهایی در توضیح المقاصد) روز ولادت موفور السعادت حضرت سبط اکبر، امام حسن مجتبی (علیه السلام) است و این در سال سوم هجرت واقع شده است. وقتی مژده ولادت این نور پاک را به پیامبر(صلی الله علیه و آله) دادند، امواج سرور و شادمانی دل مبارک حضرت را فرا گرفت و مشتاقانه و با شتاب به خانه دختر و محبوبه‏اش سیده زنان عالم رفت، فرمود: «یا اسما، هاتینی ابنی‏»، پسرم را به من بده. اسما نوزاد مبارک را به جد بزرگوارش داد.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه فرمود؛ نخستین صدایی که گوش نوزاد با او آشنا شد، صدای حق جدش خاتم‌الانبیا (صلی الله علیه و آله) بود، صدای توحید، صدای تکبیر، صدای تهلیل و صدای تصدیق به نبوت پیامبر( صلی الله علیه و آله) جد گرامش. که خدای توفیق این سنت‏سنیه را به امتش و به شیعیان حضرت مجتبی (علیه السلام) در مورد نوزادان عنایت فرماید. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «یا علی هل سمیت الولید المبارک؟» آیا این نوزاد مبارک را نام گذارده‏ای؟ عرض کرد: «ما کنت لا سبقک یا رسول الله؟» بر شما سبقت نمی‏گیرم، هنوز لحظاتی نگذشته بود که بشیر وحی جبرئیل نازل شد، و فرمان خدا را به پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسانید، یا رسول الله «سمیه حسنا» او را حسن نام گذار، پیامبر (صلی الله علیه و آله) شخصا برای حسن (علیه السلام) عقیقه کرد، و بسم الله گفت و دعا کرد.

منبع : سازمان تبلیغات اسلامی