چرا استخوان‌های خود را بشکنیم؟

شکستن که بخشی از تمرین سنتی رشته‌های مبارزه‌ای آسیایی و بر اساس تکنیک‌های ضربتی است، با کرااته کیوکوشین کای در هنرهای رزمی متداول شد، و به ویژه هنرهای رزمی ویتنامی و تکواندو پیرو آن بودند.
قسمت‌هائی از بدن که برای شکستن مورد استفاده بودند، تعدادشان زیاد است. این کار مستلزم تمرینات بسیار سخت و شرایط مناسب بود. در تمرینات شکستن، لبه دست که ”سلاح طبیعی“ دیمی است بیشتر مورد توجه بوده است. پس از آن استخوان‌های مشت، آرنج‌ها، جمجمه، استخوان‌های درشت نی یا ساعدها برای شکستن استفاده می‌شدند. برای این‌که شکستن مؤثر باشد و نتایج ناگوار برای ارگانیزم نداشته باشد، مستلزم «تمرین» منظم استخوان‌ها یا «سلاح‌های طبیعی» دیگر است. در برخی موارد حتی لازم است که استخوان‌ها اول به‌طور مقدماتی شکسته شوند تا جوش بخورند و توده‌ای فشرده را تشکیل دهند که از ابتدا کارآمدتر است. ماسوتاسو اویاماع پایه‌گذار کاراته کیوکوشین کای، یکی از مشهورترین مثال‌های در زمینه وضعیت فیزیکی برای شکستن است. او علاوه بر این‌که قسمتی از روز را صرف ضربه زدن به تنه درختان و سنگریزه‌های ساحلی می‌کرد تا دست‌‌هایش را به توده‌های فشرده بسیار مقاوم تبدیل کند. دنبال آن بود که استخوان‌هایش را بشکند تا آنها دوباره جوش بخورند وبدین ترتیب دست‌هایش را نیرومندتر کند.
حتی تعریف می‌کنند که در اوایل سال‌های ۵۰، هنگام مسافرت به ایالات متحده، ماسوتاتسو اویاما از تماشاگران می‌خواست که با یک چکش به بندهای انگشتان او ضربه بزنند! می‌گویند کسی نتوانست استخوان‌های او را دوباره بشکند از بس که قوی شده بودند. همچنین می‌گویند که این ژاپنی هر شب دستانش را در یک لوسیون ناشناخته قرار می‌داد تا ورم آن‌ها را بخواباند!

منبع : ماهنامه رزم‌آور