نقش ICT در آموزش

فناوری های اطلاعات و ارتباطات (ICT) شامل رادیو، تلویزیون و همچنین فناوری های دیجیتال جدیدتر مانند کامپیوتر و اینترنت، به عنوان ابزارهای بالقوه نیرومند و فعال کننده اصلاح و تغییرات آموزشی معرفی می شوند. ICTهای مختلف وقتی به طور مناسب به کار برده می شوند می توانند به توسعه دسترسی به آموزش کمک کرده و رابطه بین آموزش و کارگاه های دیجیتالی را تحکیم کنند. همچنین کیفیت آموزش کمک کرده و رابطه بین آموزش و کارگاه های دیجیتالی را تحکیم کنند. همچنین کیفیت آموزش را با کمک ایجاد آموزش و یادگیری در یک پروسه فعال متصل به زندگی حقیقی بالا ببرند.
در رابطه با این فناوری (ICT)اصطلاحات جدیدی در امر آموزش پدید آورده است که می توان به آموزش از راه دور، یادگیری مختلط، آموزش غیرحضوری و باز و مفاهیمی نظیر محیط دانش آموز محور و فن آموزش اشاره کرد.
البته فناوری ارتباطات نیز مانند سایر فناوری ها وعده هایی را به همراه دارد. که بیشتر کشورهای در حال توسعه را هدف قرار داده است و یک امکان بالقوه برای افزایش دسترسی به پیشرفت ارتباطات و کیفیت آموزش می باشد. که می خواهد شکاف بین آنهایی که به کنترل فناوری دسترسی داشته و کسانی که دسترسی ندارند را کمتر کند. یکی از شایع ترین دلایل ذکر شده برای به کارگیری ICT در کلاس های درس، بهتر آماده کردن نسل فعلی دانش آموزان برای ورود به محیط های کاری است. لذا سواد تکنولوژیک یا توان به کارگیری مؤثر و بهینه ICT، به عنوان یک نکته رقابتی در یک بازار کار در حال جهانی شدن، به نظر می آید. در این راستا پیشبرد کیفیت آموزش و پرورش یک نکته حساس است.
تحقیقات نشان داده اند که کاربرد مناسب ICT می تواند تغییر مکان را در مضمون و در فن آموزشی (پداگوژی) که در قرن ۲۱ در قلب اصطلاحات آموزشی جای دارند تسریع کنند. آموزش پشتیبانی شده ICT اگر به خوبی طراحی و اجرا شود می تواند کسب دانش و مهارت های مورد نیاز یادگیری مادام العمر دانش آموزان را ارتقا دهد.همچنین خط مشی سازمان های آموزشی و برنامه ریزان باید اول از همه درباره پیامدهای آموزشی مورد نظر صریح باشد. تأثیرات، هزینه، تساوی و قابلیت تحمل پذیری چهار نکته وسیع و در هم پیچیده هستند که باید در زمان در نظر گرفتن تأثیر کاربرد ICT در آموزش عنوان شود. همچنین دوام و استمرار، یکی از جنبه های برنامه های توسعه ICT در آموزش است که اغلب از آن غفلت می شود. در زمینه ICT چالش هایی وجود دارد که سیاست گزاران، برنامه ریزان، مدیران و استادان باید در نظر بگیرند و مهمترین آنها عبارتند از خط مشی های جامع آموزشی و برنامه ریزی، زیرساخت ها، زبان، ظرفیت سازی و امور مالی.
نیاز بشر به دانستن و درک مفاهیم از دیرباز وجود داشته است و طی سال های متمادی این نیاز، خود را بیشتر نشان داده است. انسان ها همواره در پی یافتن حقیقت بوده اند تا جایی که برخی از افراد به سفرهای جهانی برای دریافت حقیقت و دانش پرداخته اند و روش هایی را برای یاد گرفتن و یاد دادن در زمان های مختلف ابداع کرده اند و در این راستا افرادی مانند معلمان، استادان، فیلسوفان در جهت دهی این آموزش نقش به سزایی داشته اند. اکنون که در عصر جهانی شدن به سر می بریم دستیابی به روش های نوین یادگیری و آموزش از ارکان اصلی زندگی بشر شده است و هر کس که از این قافله سریع پیشرفت و کسب مهارت دور بماند طبق گفته سازمان های جهانی بی سواد محسوب می شود. پس اهمیت آموزش بیشتر از آنچه به نظر می رسد می باشد.
از آنجایی که روند کنونی به سوی کاهش اطلاعات ناقص و دسترسی به اطلاعات صحیح رو به رشد است مدارس، دیگر نمی توانند شاهد صرف زمان برای انتقال یک مجموعه اطاعات تجویز شده از معلم به دانش آموز در طی یک مقطع ثابت زمانی باشند بلکه مدارس باید فرهنگی «آموزش برای یادگیری» را ترویج دهند. ما در عصر توانایی و به کلامی در عصر فناوری اطلاعات IT و فناوری ارتباطان ICT به سر می بریم. مؤلفه های مختلف در آموزش و پرورش معنای جدید پیدا کرده اند تعلیم و تربیت معنای جهانی پیدا کرده است. روش های تدریس نوین مطرح شده است. یادگیری فردی در عین حال گروهی و مشارکتی جایگاه خاصی پیدا کرده اند. مدارس و دانشگاه های مجازی راه اندازی شده اند و در این راستا دانشجویان و اساتید علم کامپیوتر و معلمان در توسعه و پیشرفت این فناوری ها می توانند تأثیر به سزایی داشته باشند.

منبع : آموزش فناوری اطلاعات