دستگاه‌های تراش ساعت‌سازان

در طی پنج قرن، ساعت‌سازان در هر عصر سازندگان دقیق‌ترین ابزارهای زمان خود بودند. خیلی زود توانستند ابزارهائی بسازند تاعملیات دقیق ساعت‌سازی را با آنها انجام دهند. ساعت‌سازان خواص آلیاژهای برنج و فولادهای مورد استفادهٔ خود را بررسی می‌کردند و برای ساخت ساده‌ترین ابزارهای خود وسائل را تکمیل یا اختراع می‌کردند.
در حدود اواخر قرن شانزدهم ساعت‌سازان یک صفحه تقسیم طرح کردند تا چرخدنده‌ها راتقسیم کنند. این صفحه لزوم استفاده از قطب‌نما برای هر مورد فردی را از میان برد. در روی این صفحه یک ردیف دایره‌های متحد‌المرکز وجود داشت که هر یک بر حسب یکی از تقسیمات رایج در ساعت‌سازی تقسیم شده بود، علامت‌گذاری شده بود تا نوک سوزن حکاکی متوقف شود. چرخی که می‌بایست تقسیم‌بندی شود به میله‌ای که از مرکز صفحه گرد می‌گذشت، متصل بود. تقسیم‌های صفحه از طریق یک عضاده (الیداد) برحسب تعداد دندانه‌های تقسیم شده، روی محیط چرخ منتقل و در هر موضع به‌وسیله نوک سوزن متوقف می‌شد تا مدت‌ها ساعت‌سازان همچنین از صفحه تقسیم کننده برای تراشیدن دندانه‌های پی‌نیون با کمک نوعی دستگاه کوچک استفاده می‌کردند.
حدود اواخر سده هفدهم رابرت هوک یک دستگاه فرز کوچک به صفحه‌ای تقسیم کننده افزود و به این ترتیب آن را تبدیل به دستگاهی برای دنده‌تراشی چرخ‌های اصلی و پی‌نیون کرد و پنجاه سال بعد دستگاهی اختراع شد که فرز می‌تراشید و به‌طور خودکار اصلاح می‌کرد.

منبع : مطالب ارسال شده