پیش اخطارها

● E-۲ Hawkeye چشم شاهین
نقش اولیه E-۲ فرماندهی واحد های خودی و مدیریت میدان نبرد می باشد و توسط شرکت نورثروپ گرومن تولید شده است، اولین فروند از این هواپیما در سال ۱۹۶۴ وارد خدمت شد. این هواپیما که دارای پنج خدمه است حد اکثر سرعتی برابر ۳۴۵ مایل بر ساعت دارد و سقف پرواز آن ۳۰۰۰۰ فوت می باشد. این هواپیمای ناونشین که در نیروی دریایی ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرد یک هواپیمای دو موتوره توربوپراپ است که بالهای آن نیز در بالای بدنه قرار دارد، همچنین در بالای بدنه هواپیما یک رادوم به قطر ۲۴ فوت قرار دارد. E-۲ می تواند بخوبی نقش یک هواپیمای پیش اخطار و فرماندهی را برای نیروی دریایی بازی کند و در تمام شرایط آب و هوایی و همه ساعات شبانه روز به جهت انجام ماموریت های آفندی و پدافندی و جستجو و نجات و امور ارتباطی و مراقبتی (سطحی و هوابرد) مورد استفاده قرار گیرد.
Hawkeye از یک رادار کامپیوتری، سیستم شناسایی دوست از دشمن و سنسور های شناسایی اهداف زمینی و هوایی بهره می برد و می تواند با کمک سیستم های خود به تحلیل تهدیدات بالقوه از سوی اهداف سطحی و هوایی بپردازد.
توسعه رادارهای هوابرد در دهه پنجاه بر توسعه هواپیماهای فرماندهی و اخطار هوابرد نیز تاثیر مستقیم داشت، اولین هواپیمای پیشگام در این زمینه E-۱ Tracer محصول گرومن بود که بر اساس هواپیمای ضد زیر دریایی S-۲ Tracker طراحی و تولید شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۴ در خدمت بود، در سال ۱۹۶۴ این هواپیما با E-۲ جایگزین شد و از آن زمان تا کنون به منزله چشمان ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده در نقاط مختلف جهان مشغول به خدمت است.
E-۲ ها در جریان ساقط شدن هواپیما های لیبیایی در سال ۸۶ بوسیله F-۱۴ های نیروی دریایی به یاری تامکت ها پرداختند، در دهه نود در جنگ اول خلیج فارس نیز شرکت داشتند و در اویل جنگ برای ساقط کردن میگ-۲۱ های عراقی به کمک F-۱۸ ها شتافتند، این هواپیما در جنگ با یوگسلاوی نیز وظائف خود را بخوبی به انجام رساند، همچنین در سالهای اخیر نیز در جریان اشغال عراق حضور داشت و بعلاوه در ماموریت های دیگری نظیر مبارزه با قاچاق مواد مخدر نیز در گوشه و کنار جهان بکار گرفته شده است.
گونه فعلی E-۲ که در خدمت است E-۲C می باشد و از سال ۷۳ عملیاتی شده است، این نمونه بهسازی های مختلفی را در زمینه موتورها، سیستم های راداری و کامپیوتری و نمایشگرهای داخلی از سر گذرانده است. E-۲C تا کنون در کشورهای دیگری بجز ایالات متحده به خدمت گرفته شده که شامل مصر، ژاپن، سنگاپور، تایوان و فرانسه می باشد.
● (Advanced Hawkeye (AHE
AHE جدیدترین گونه از E-۲ می باشد که در حال توسعه می باشد و قرار است تا سال ۲۰۱۱ وارد خدمت شود، این هواپیما که برپایه E-۲C در حال توسعه است از یک تکنولوژی نوین راداری بهره می برد و بهسازی های جدید آن آمادگی بیشتر و همچنین توانایی بیشتر در شناسایی اهداف هوایی و دریایی به آن می بخشد و بدین واسطه هواپیمای جدید می تواند بطور موثر تری در پشتیبانی از سیستم دفاع ضد هوایی و ضد موشکی بکار رود. وظایف E-۲ جدید شامل کشف اهداف سطحی و هوابرد (نظیر جنگنده ها و موشک های کروز)، پشتیبانی از جنگنده های خودی بویژه در ماموریت های رهگیری، مراقبت و نظارت سطحی و هوابرد، کمک به عملیات های جستجو و نجات و... می باشد. این هواپیما به واقع توانایی های لازم جهت رفع نیازهای نیروی دریایی در قرن بیست و یکم را دارد.
در حال حاضر نیز E-۲C در کنار دیگر رزمناو ها به عنوان یکی از اعضای اصلی ناوهای هواپیما بر در ایجاد چتر پدافندی گروه بکار می رود.
● مشخصات:
▪ نام: E-۲ Hawkeye
▪ کارایی: اخطار و فرماندهی هوابرد
▪ پیمان کار: Northrop Grumman
▪ سازنده: ایالات متحده
▪ ورود به خدمت: ۱۹۶۴
▪ خدمه: ۵ نفر
▪ طول: ۵۷ فوت و ۶ اینچ
▪ فاصله دو سر بال: ۸۰ فوت و ۷ اینچ
▪ ارتفاع: ۱۸ فوت و ۳ اینچ
▪ حد اکثر وزن برخواست: ۵۳۰۰۰ پوند
▪ پیشران: ۲ x Allison T-۵۶-A۴۲۷ Turboprop Engines with ۵,۱۰۰ shaft horsepower each
▪ بیشترین سرعت: ۳۴۵ مایل بر ساعت
▪ سقف پرواز: ۳۰۰۰۰ فوت
▪ هواپیمای مشابه: یاک-۴۴ (پروژه مربوطه لغو شده است)
E-۳ Sentry هواپیمای پیش اخطار و فرماندهی هوابرد ایالات متحده و کشورهای هم پیمانش می باشد که توانایی مدیریت و کنترل میدان نبرد و فراهم آوردن اطلاعات لازم برای واحد های خودی را بطور کامل دارا است. این هواپیما تا کنون در نبرد های مختلفی شرکت داشته و در تمام این نبرد ها ماموریت های خود را به نحو احسن به انجام رسانده است.
E-۳ در واقع یک بویینگ ۳۲۰-۷۰۷ تغییر یافته است که یک رادوم متحرک به قطر ۹۱۰ سانتیمتر و ضخامت ۱۸۰ سانتیمتر در ارتفاع ۳۳۳ سانتیمتری بالای بدنه آن بوسیله دو نگهدارنده نصب شده است. این قسمت شامل یک سیستم راداری است که توانایی اسکن سطح و هوا را داشته و برد آن برای اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می کنند بالغ بر ۲۵۰ مایل (۳۷۵۵۰۰ متر) بوده و برای اهدافی که در ارتفاعات بالاتر پرواز می کنند نیز به مراتب بیشتر است. این رادار که با یک سیستم شناسایی دوست و دشمن ترکیب شده توانایی دید به پایین را دارد می تواند با حذف امواج بازتابیده از سطح واحد های در حال پرواز خودی و دشمن را تشخیص داده و به هدایت واحد های خودی بپردازد.
دیگر سیستم های عمده بکار رفته در E-۳ سیستم های ناوبری، ارتباطی و سیستم پردازش رایانه ای است. نمایشگر های بکار رفته در داخل هواپیما اطلاعات مختلفی مربوط به محدوده تحت کنترل، سیستم های کنترل تسلیحات، اهداف کشف شده و... را نشان می دهند.
رادار و سیستم های کامپیوتری موجود در E-۳ توانایی تفکیک و یا خلاصه کردن جزئیات اطلاعات بدست آمده را دارند و بنا به نیاز می توانند اطلاعات را با تفکیک جزئیات با بطور خلاصه شده در اختیار نیروها قرار دهند. این اطلاعات شامل اطلاعاتی از وضعیت و موقعیت هواگرد ها و واحد های سطحی دشمن و خودی و... می باشد، بطور کلی اطلاعات توسط سیستم های رایانه ای E-۳ بصورت رویداد های مختلفی دسته بندی شده و در اختیار نیروی کاربر قرار می گیرد و می توانند به سرعت به واحد های فرماندهی منتقل شوند. سیستم های موجود در E-۳ نه تنها بطور کامل در برابر اقدامات الکترونیک دشمن مقاوم اند بلکه توانایی انجام اقدامات الکترونیک در برابر واحد های دشمن را نیز بطور عمده دارا هستند.
در پشتیبانی از عملیات های هوا به سطح نیز E-۳ توانایی جمع آوری اطلاعات مختلف از میدان نبرد، واحد های هوایی دشمن و خودی و واحد های سطحی خودی و دشمن را دارا است، E-۳ می تواند اطلاعات لازم را در اختیار فرماندهان و واحد های خودی قرار دهد تا آنها تصمیم گیری های لازم را انجام دهند.
بعنوان یک سیستم دفاع هوایی نیز E-۳ می تواند بدور از مرزهای ایالات متحده یا کشورهای هم پیمان با کشف و ردیابی اهداف مختلف جنگنده رهگیر های خودی را به طرف اهداف هوایی هدایت کند و آنها را در از بین بردن این اهداف یاری کند. تجربه نشان داده است که E-۳ در عملیات های دفاع هوایی با کمک جنگنده رهگیر های خودی می تواند واکنشی سریع و موثر را بر علیه واحد های دشمن انجام دهد.
برتری عمده E-۳ نسبت به رادار های زمینی متحرک بودن آن است که می تواند نسبت به رادارهای زمینی بقاپذیری بیشتری در میدان نبرد داشته باشد و مکان خود را نیز به سرعت تغییر دهد، همچنین E-۳ دارای مداومت پروازی ۸ ساعت است که با سوختگیری هوایی این میزان افزایش نیز می یابد، با استفاده از مکان های استراحت خدمه موجود در E-۳ این هواپیما توانایی انجام عملیات های بسیار طولانی را دارا است.
توسعه E-۳ Sentry در مدت زمان کوتاهی حدود دو سال انجام شد، مراحل طراحی و آزمایشات اولین نمونه در اکتبر ۱۹۷۵ انجام شد و اولین نمونه در سال ۱۹۷۷ به پانصد و پنجاه دومین تیپ کنترل و اخطار هوابرد در پایگاه Tinker تحویل شد. *فرماندهی رزم هوایی بیست و هشت E-۳ در Tinker در اختیار دارد. نیروهای مستقر در اقیانوس آرام نیز چهار فروند E-۳ تحت اسکادران های نهصد و شصت و یکم و نهصد و شصت و دوم کنترل هوایی در اختیار دارند، همچنین یک هواپیما نیز به جهت آزمایشات در اختیار شرکت بویینگ قرار دارد.
بعلاوه ناتو نیز هفده فروند E-۳ در اختیار دارد، اولین فروند در ژانویه ۱۹۸۲ به ناتو تحویل شد. بریتانیا هفت فروند، فرانسه چهار فروند و عربستان سعودی نیز پنج فروند خریداری کرده اند، همچنین ژاپن نیز چهار فروند از نوع توسعه یافته بر پایه بویینگ ۷۶۷ را در اختیار دارد.
E-۳ تا کنون در عملیات های مختلفی نظیر عملیات توفان صحرا و اشغال عراق شرکت داشته و در تمام این عملیات ها کاملا موفق عمل کرده است. Sentry در این عملیات ها با هدایت صحیح نیروهای خودی و جمع آوری اطلاعات لازم از میدان نبرد نقشی کلیدی در برتری هوایی نیرو های خودی بازی کرد.
در طول بهار ۱۹۹۹ برنامه بهسازی رادار اولین نمونه E-۳ تحت برنامه RSIP انجام شد، این برنامه برنامه ای است مشترک میان ناتو و ایالات متحده برای انجام تغییرات عمده سخت افزاری و نرم افزاری بر روی E-۳ Sentry که توانایی های آن را بسیار بیشتر خواهد کرد و به Sentry امکانات گسترده تری در زمینه سیستم های الکترونیکی خواهد بخشید و اعتماد پذیری سیستم را بسیار افزایش خواهد داد.
● مشخصات:
▪ کارایی اولیه: مراقبت هوایی، فرماندهی هوابرد و ارتباطات
▪ سازنده: شرکت هوافضای بویینگ
▪ پیشران: ۴xTF۳۳-PW-۱۰۰A توربوفن ساخت پرات اند ویتنی
▪ تراست: ۲۱۰۰۰ پاوند (هر کدام)
▪ طول: ۱۴۸ فوت و ۸ اینچ
▪ ارتفاع: ۴۱ فوت
▪ سرعت کروز بهینه: ۳۶۰ مایل بر ساعت (۰/۴۸ ماخ)
▪ ارتفاع پروازی: بالغ بر ۲۹۰۰۰ فوت
▪ حد اکثر وزن برخواست: ۱۶۵۱۵۰ کیلوگرم
▪ مداومت پروازی: هشت ساعت (بدون سوختگیری هوایی)
▪ قیمت واحد: حدود ۲۷۰ میلیون دلار
▪ خدمه: چهار خدمه پرواز و ۱۳ تا ۱۹ خدمه عملیات
▪ ورود به خدمت: مارس ۱۹۷۷
▪ تعداد موجود (ایالات متحده): ۳۳ فروند (یک فروند جهت آزمایشات)
● IL-۳۸SD در نیروی دریایی هند
هواپیمای گشتی IL-۳۸ اولین بار در دهه هفتاد وارد نیروی دریایی هند شد و وظیفه آن انجام پروازهای گشتی برفراز اقیانوس هند بود تا بتواند واحد های عملیاتی نیروی دریایی را از وجود واحد های دشمن در آبهای خودی آگاه سازد، بعلاوه این هواپیما توانایی حمل و استفاده از بمب ها و اژدر ها را نیز دارد. اما با گذشت سالها از ورود این هواپیما به نیروی دریایی هند نیاز مبرم به بهسازی این هواپیمای سالخورده احساس می شد تا آنکه برنامه بهسازی IL-۳۸ بواسطه قراردادی در سال ۲۰۰۲ میان روسیه و هند شروع شد طی این قرارداد برنامه بهسازی برای ارتقا ایلیوشین های هندی به سطح استاندارد SD شروع شد.
بهسازی این هواپیمای قدیمی شامل موارد مختلفی بود، اما مهمترین آنها نصب سیستم تمام دیجیتال Sea Dragon محصول شرکت روسی لنینتس می باشد، این سیستم توانایی کشف قایق های کوچک و زیر دریایی های اتمی کم صدا را دارا است و می تواند تا فاصله ۳۲۰ کیلومتری را کنترل کند، این سیستم توانایی ردیابی همزمان ۳۰ هدف دریایی را دارد. دوربین ها، بویه های صوتی و سیستم های اکتشافی جدیدی نیز در این هواپیما نصب شده و هواپیما امکان مقاومت در برابر اقدامات الکترونیک دشمن را پیدا کرده است. برنامه هایی نیز موجود است که در آینده بتوان از موشک های هوا به هوای کوتاه برد R-۷۳RDM۲ نیز برروی این هواپیماها استفاده کرد که در این مورد اطلاعات زیادی در دسترس نیست.
ایلیوشین ۳۸ جدید امکان حمل اژدر، بمب های سقوط آزاد و تسلیحات ضد اهداف زیر سطحی جدید در مکان های داخلی حمل تسلیحات را دارا است، بعلاوه نیروی دریایی هند در تلاش است تا با کمک کارشناسان و مهندسین روس نمونه هایی از موشک BrahMos را نیز برروی IL-۳۸ استفاده کند.
این هواپیما از چهار موتور Ivchenko AL-۲۰M نیرو می گیرد که هر کدام از این موتور ها ۴۲۰۰ اسب بخار نیرو تولید می کنند و حد اکثر برد هواپیما نیز ۷۲۰۰ کیلومتر می باشد.
سابقه تولید اولین نمونه از ایلیوشین ۳۸ به دوران شوروی و سال ۱۹۵۷ باز می گردد، گفته می شود تا کنون حدود ۱۰۰ فروند از این هواپیما تولید شده که در نیروی دریایی هند و نیروی هوایی دریایی روسیه(۱) در حال خدمت می باشند.
● مشخصات:
▪ نام: IL-۳۸SD May
▪ حد اکثر سرعت: ۶۴۵ کیلومتر بر ساعت
▪ حد اکثر برد: ۷۲۰۰ کیلومتر
▪ نوع موتور: Ivchenko AL-۲۰M
▪ نیروی تولیدی موتور: ۴x ۴۲۰۰hp
▪ کشورهای کاربر: هند/روسیه
▪ سال ساخت: ۲۰۰۲/۱۹۵۷(ارتقا به استاندارد SD)
▪ سازنده: الیوشین/روسیه(شوروی)
▪ هواپیمای مشابه: P-۳ Orion
در جریان نمایشگاهی در بهار ۱۹۸۹ در بغداد، یک فروند نمونه هشدار دهنده زودهنگام هوابرد هواپیمای حمل و نقل استانداردIl-۷۶TD که گفته می شد به وسیله نیروی هوایی این کشور مورد اصلاح قرار گرفته بود، به نمایش گذاشته شد. این هواپیما که بغداد-۱ نام گرفته بود، به یک رادار تجسسی تایگر طرح تامسون سی اس اف فرانسه و ساخته شده در عراق مجهز بود که به صورت وارونه در محفظه ای از جنس پلاستیک تقویت شده با الیاف شیشه (GFRP) در محل در بارگیری دم هواپیما قرار داشت. رادار زمینی تایگر تحت امتیاز فرانسه در عراق تولید می گردید و به منظور تطابق آن با کاربرد جدید هوابرد و رفع اختلالات ناشی از پستی و بلندی های زمین (Clutter) تغییراتی بر روی آن انجام گرفت.
مجموعه ای از سیستم های رادیویی و راداری تامین کننده تدابیر پشتیبانی الکترونیکی (ESM) نیز بر روی این هواپیما نصب شده است.
در این مدل چهار کاربر می توانند اهداف واقع در ۳۵۰ کیلومتری را با زاویه ادعایی بسیار بیشتر از ۱۸۰ درجه کشف، شناسایی و ردگیری کند. گفته می شود بغداد-۱ در واپسین مراحل جنگ ایران و عراق به کار گرفته شد. مولد برق سیستم، ساخت عراق بوده و انتقال اطلاعات به زمین از راه صدا یا خط انتقال مستقیم (همزمان) داده، انجام می گیرد.
به گفته یک سخنگوی نظامی امریکا، عراق در آغاز عملیات طوفان صحرا دارای یک فروند بغداد-۱ بوده است که در طی روزهای جنگ به ایران گریخت.
این هواپیما اکنون در پارکینگ تیپ ترابری مهرآباد مدتهاست زمینگیر است.

۱. Russia&#۰۳۹;s Naval Air Force

منبع : کلوب