ابتلائاتی که با یاد کـربـلا ساکت می‌شوند

نمی‌شنویم...صدای گریه‌ای نمی‌شنویم. صدای العطشی نمی‌شنویم. ندای هل من ناصری نمی‌شنویم...اما...هرچه هست و هرچه هستیم نزدیک محرم که می‌شود دل‌هامان عجیب هوایی می‌شود. انگار مغناطیسی خدایی جذبشان می‌کند...دل‌هایی که حتی به سختی آهن شده‌اند!...دل‌هایی که...
امیدوارم قلب‌های ما در این گرداب‌ها به امام حسین(ع) نزدیک شود. کربلا تربت می‌سازد و همه ابدان شیعیان را تربت می‌کند. از عطش، آب بدن خشک می‌شود و تشنه دنیا و آخرت می‌شود. هم تشنه آب ظاهری می‌شود و هم تشنه آب معنوی. تشنگی، آب ِ بدن را می‌کِشد و کم می‌کند و آن را خشک و خاک و تربت می‌کند. کسی که تشنه کربلا شد، بدنش سرانجام تربت می‌شود؛ همین بدن ظاهری، ولو نمرده باشد.
تربت را اگر به دریا بزنی، خجالت می‌کشد که طغیان کند و ساکت می‌شود. تمام ابتلائاتی که ما در دنیا می‌کشیم، با یاد کربلا ساکت می‌شود.
امیدوارم این ابتلائات ساکت شود، سپس با خود کربلایی‌ها گریه کنیم، با خود امام حسین(ع) و حضرت زینب(س). چقدر شیرین است؛ هرگاه آن‌ها گریه کردند، تو هم گریه کنی و هر وقت سرور داشتند، مسرور باشی... از مصیبت خود راحت شویم...یاد مصیبت آن‌ها ما را راحت می‌کند...

منبع : خبرگزاری ایسنا