به خاطر فیلم هایش

تصویری از دوران طلایی سینما. دیوید لین (نفر اول جلوی تصویر) و گروه فیلمبرداری اش بر فراز میدان سن مارکوی ونیز. این آخرین فیلم کوچک دیوید لین است؛ فیلمی با نام جنون تابستانی با شرکت کاترین هپبورن میانسال. پس از این فیلم است که دیوید لین مهارت و کفایت حرفه یی خود را در راه ساخت پروژه های جاه طلبانه یی مثل پل رودخانه کوای، به کار می گیرد.
تاریخ سینما آکنده است از خرافه هایی که طبق آنها فیلم های کم خرج یک فیلمساز حتماً از پروژه های پرهزینه او بهتر است. فیلم های سیاه و سفید یک فیلمساز از فیلم های رنگی اش ارزش بیشتری دارند و فیلم های تاریخی و مجلل الزاماً از رویکردی هالیوودی برخوردارند. می شود با یک خاک انداز تمام این جملات را در زباله دانی ریخت. آن هم فقط به خاطر تمام فیلم های پرشکوهی که این مرد بزرگ ساخت. او ثابت کرد می توان در یک فیلم حماسی و تاریخی نیز پیچیده ترین و شخصی ترین اندیشه ها را جاری ساخت. او ثابت کرد می توان در فیلمی مجلل و پرفروش، ظریف ترین و نازک اندیشانه ترین احساسات عاشقانه را روایت کرد. سینما بدون او، بدون روایت های شخصی اما پرشکوهش مثل لورنس عربستان، دکتر ژیواگو، دختر رایان و گذر از هند چیزهای زیادی کم داشت؛ فیلم هایی که در گذر زمان همچنان نو، مدرن و تاثیرگذار باقی مانده اند.

منبع : روزنامه اعتماد