جان, تن, روان

نویسنده : نجم‌آبادی - کیوان
ویراستار : حریری - شیوا
محل نشر : تهران
تاریخ نشر : ۱۳۸۳/۰۴/۲۱
رده دیویی : ۴fa۸.۱
قطع : رقعی
جلد : شومیز
تعداد صفحه : ۲۰۰
نوع اثر : تالیف
زبان کتاب : فارسی
شماره کنگره : PIR۲۸۷۳/ن۳۶ج۲
نوبت چاپ : ۱
تیراژ : ۱۰۰۰
شابک : ۹۶۴-۳۶۲-۱۵۲-۹

نویسنده در این کتاب بر آن است تا واژه‌های جان, روان, تن و نفس و معنی آن‌ها را بررسی و برابرهای به کار رفته این واژه‌ها را در زبان و ادبیات فارسی بیابد. از این رو, کتاب مشحون از امثال‌ها و نمونه‌هایی از شعر و نثر فارسی است با نوشته‌هایی همچون: 'ابن سینا, ناصر خسرو, سنایی, فرید الدین عطار, سهروردی و جلال‌الدین محمد و دیگران درباره جان سخن فراوان گفته‌اند و مرغ سخن گو را رمزجان گرفته‌اند.... آدمی با یاری واژه‌ها در زبان می‌اندیشد زبان ابزار اندیشیدن, معنی سازی و رساندن معنی است. واژه‌ها هم ابزار شناسایی یا ابزار رساندن ایده یا معنی به جان هستند. جان نیز, کانون شناسایی است. پس گستردگی و سترگی جهان اندیشه و آگاهی جان ما بستگی به ساختار و گستردگی واژه‌ها در زبان ما دارد. از آن جا که 'جان است که جان را برای ما می‌آفریند' پس زبان نیز در آفرینش جهان ما کارساز است... واژه 'نفس' که در زبان تازی دارای چم‌های گوناگون است, جای نشین جان و روان و تن شد. گستردگی, گوناگونی و نساز بودن معنی‌های این واژه تازی چنان سردرگمی پدید آورد که کجا نفس به جای 'تن' و 'کالبد' و 'پیکر' و در کجا برای 'ذات' یا 'تویی تو' و در کجا برابر 'روح', 'روان' و در کجا برابر 'جان' و در کجا برای 'من' یا 'فرا من' است 'بدین گونه با جایگزین کردن واژه‌های فارسی با لغت‌های تازی از روشنی, توانایی و رسایی زبان فارسی برای بازگویی و باز اندیشی در فلسفه و دانش کاسته شد و زبان توانای فارسی, کم کم ناتوان, بی سامان و درمانده شد...'.