چشمه لطف

الهی بی پناهان را پناهی
بسوی خسته حالان کن نگاهی
چه کم گردد زسلطان گر نوازد
گدائی را زرحمت گاهگاهی
مرا شرح پریشانی چه حاجت
که بر حال پریشانم گواهی
الهی تکیه بر لطف تو کردم
که جز لطفت ندارم تکیه گاهی
دل سرگشته ام را رهنما باش
که دل بی رهنما افتد به چاهی
نهاده سر به خاک آستانت
گدائی دردمندی عذرخواهی
امید لطف و بخشش از تو دارد
اسیری شرمساری روسیاهی
تهی دستی که با اشگ ندامت
زپا افتاده از بار گناهی
گرفتم دامن بخشنده ای را
که بخشد از کرم کوهی به کاهی
رحیمی چاره سازی بی نیازی
کریمی دلنوازی دادخواهی
خوشا آن کس که بندد با تو پیوند
خوشا آن دل که دارد با تو راهی
مران از آستانت بینوا را
که دیگر در بساطم نیست آهی
مقام و عز وجاهت چون ستایم
که برتر از مقام و عز و جاهی
فنا کی دولت سرمد پذیرد
که اقلیم بقا را پادشاهی
زنخل رحمت بی انتهایت
بیفکن سایه برروی گیاهی
به آب چشمه لطفت فروشوی
اگر سر زد خطائی اشتباهی
مران یا رب زدرگاهت رسا را
پناه آورده سویت بی پناهی

دکتر قاسم رسا

منبع : روزنامه جمهوری اسلامی