قصهٔ پائیزی - CONTE D'AUTOMNE

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : فرانسواز اچه‌گارای
کارگردان : اریک رومر
فیلمنامه‌نویس : اریک رومر
فیلمبردار : دایان باراتیه
آهنگساز(موسیقی متن) : کلود مارتی، آنتونلو زالیس، پی‌یر پیرا و ژرار پانسانل
هنرپیشگان : ماری ریویئر، بئاتریس رومان، آلن لیبولت، دیدیه ساندر، الکسیا پورتال، استفان دارمون و ماتیو داوت
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۲ دقیقه


̎ماگالی̎ (رومان)، مالک بیوهٔ یک تاکستان و مادر دو فرزند بالغ، تنهاست و در حسرت رابطه‌ای عاطفی. به قول خودش ̎در سن و سال من، پیدا کردن یک گنجینه، راحت‌تر از پیدا کردن یک مرد است̎. اما دوستِ صمیمی‌اش، ̎ایزابل̎ (ریویئر)، به کمکش می‌آید و به او پیشنهاد می‌کند که در یکی از مجلات مخصوص زوج‌یابی، آگهی بدهد. وقتی ̎ماگالی̎ این پیشنهاد را رد می‌کند، ̎ایزابل̎ به جایش این کار را می‌کند و سپس با ̎ژرار̎ (لیبولت) که به این آگهی پاسخ داده، مصاحبه‌ای دقیق انجام می‌دهد. دیری نگذشته که ̎ایزابل̎ ترتیب ملاقاتی را بین ̎ماگالی̎ و ̎ژرار̎ می‌دهد. اما این فقط ̎ایزابل̎ نیست که واسطه شده؛ ̎رُزین̎ (پورتال)، محبوبهٔ پسر ̎ماگالی̎ نیز تصمیم می‌گیرد یکی از دوستان خود، ̎اتی‌ین̎ (ساندر) را به ̎ماگالی̎ معرفی کند. اما مشکل وقتی پیش می‌اید که مردانی که ̎ایزابل̎ و ̎رُزین̎ انتخاب کرده‌اند، به‌طور هم‌زمان، به همان جائی می‌روند که با ̎ماگالی̎ قرار گذاشته‌ شده است..
● چهارمین فیلم از ̎قصه‌های چهار فصل (فیلم‌های قبلی: قصهٔ بهاری، ۱۹۸۹؛ قصهٔ زمستانی،۱۹۹۲ و قصهٔ تابستانی، ۱۹۹۶). رومر در آستانهٔ هشتاد سالگی در مقام استاد هم‌چنان می‌درخشد (اما مگر سی سال پیش که شبی در خانهٔ مو را می‌ساخت استاد نبود!). کمدی رمانتیک قصهٔ پائیزی مثل قریب به اتفاق آثار رومر دربارهٔ واقعیت است و این‌جا باز با زندگی روزمره (بی‌تعبیر و تفسیر) به ترتیبی خنثی برخورد می‌شود تا زیبائی و اصلاً روح آن بیرون کشیده شود (شبیه به حال و هوای کار در تاکستان که ̎ماگالی̎ برای ̎ایزابل̎ توصیف می‌کند). رومر از ابتدا (چهل سال پیش) فیلم‌سازی کلاسیک بود و حتی در دهه‌های پُر شروشور ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که همه (حتی دوستان سابقاً منتقدش در کایه دو سینما) به دنبال روش‌های مدرنیستی بودند، فیلم‌هائی کلاسیک ساخت و در ارتباط نزدیک با واقعیت جادوئی روزمره باقی ماند. قصهٔ پائیزی به همان اندازه و با همان شکل و شیوه فیلم خوبی است که فیلم‌های قدیمی رومر ... و این دیگر بسته به مخاطب است که چنین یک‌نواختی را در کار حُسن بداند یا نه!