برخورد غریزی با مساله‌ای علمی

از زمانی که تیم ملی فوتبال ایران با کادر مربیگری موقتی خود به میدان آمده، در سه بازی دوستانه خود حتی یک گل هم نزنده است.
در این سه مسابقه ایران ابتدا ۰-۲ به هانزاروستوک آلمان باخته و سپس با تیم ملی قطر و تیم منتخب کاستاریکا صفر ـ صفر مساوی کرده است. نه این که در این ۳ دیدار اصلا فرصت های گلزنی نساخته باشیم، برعکس موقعیت های متعددی نصیب مان شده و آنها را از دست داده ایم. در دیدار با هانزاروستوک قبل از این که مردان فرانک پاگلزدورف با هوشیاری دو بار دروازه ما را فرو ریزند. نفرات ما چند فرصت عالی را در اطراف دروازه رقیب از دست دادند، در دیدار با قطر به لطف هنر پاسوری علی کریمی حمله وران ما چند بار صاحب موقعیت های گلزنی مساعد شدند، اما دروازه را کج دیدند و در دیدار اخیر با کاستاریکا نیز سامره، معدنچی و میداودی و به خصوص دو نفر اول گل هایی را از دست دادند که فقط آنها می توانستند به هدر بدهند.
● کدام راهکار؟
با این حال نسبت دادن این ضعف، تنها به اعضای خط حمله تیم و لغزش آنها در زمان زدن ضربات آخر، فقط گول زدن خودمان خواهد بود، زیرا یک تیم وقتی طرح های تهاجمی اش جواب می دهد که همه چیز آن ردیف و فراهم و مساعد باشد و بداند که از زمان حرکت از خط میانی به سمت جلو دقیقا چه برنامه هایی دارد و راهکارش برای گشودن دروازه رقبا چیست و به کدام تاکتیک تکیه می کند، وگرنه حرکتش دیمی خواهد بود، ما نیز خط حمله مان به سمت جلو می رود و بدیهی است که قصد باز کردن دروازه حریفان را داشته باشد، اما چون حرکت های غریزی و بر اساس حس شخصی نفرات مان بوده، گل شدن یا نشدن آن نیز به ابتکار فردی نفرات تیم ارتباط پیدا کرده و نه به یک برنامه و دیدگاه تیمی و به حرکت حساب شده از مقابل دروازه خودی به آستانه دروازه رقبا. این مسیر البته طی شده، اما فقط براساس صلاحدید شخصی افراد و آن جور که بازیگران شخصا صلاح می اندیشیده اند. این روش ضمانتی ندارد و به لحظات و اتفاقات وابسته است و همان قدر که امکان دارد مثلا در یک بازی ۳ گل را نصیب ما کند، احتمال دارد که در ۳ دیدار حتی یک گل را نیز برای ما در بر نداشته باشد و چیزی که اخیرا نصیب ما شده، حالت دوم است.
● به شکل بد
منصور ابراهیم زاده و اخیرا افشین پیروانی هدایت تیم ملی را در مسابقاتش برعهده داشته اند، اما در همه حال مشکل گلزنی آن پا برجا مانده و به چشم خورده است. در مسابقه هفته پیش با کاستاریکا نیز چند فرصت خوب گلزنی سهم مان شد، اما زدن ضربات آخر به شکلی بد کار دست مان داد و دروازه رقیب همچون حریفان قبلی پا برجا ماند. سه بازی اخیر تیم ملی ما پس از فترت ۵/۵ ماهه ای که این تیم در پی حذف شدن از جام ملت های آسیا داشت. صورت پذیرفت و با این که قسمتی از کادر فنی قبلی برای تیم ملی محفوظ ماند و کار در دست ابراهیم زاده بود، اما تشکیل دوباره تیم هماهنگ و به راه اندازی دوباره آن به زمان و صرافت و هوش و مشارکت همگانی نیاز داشت و از آنجا که فدراسیون هنوز مشغول مشکلات تشکیل مجدد و شناخت رییس تازه خود بود، نمی شد انتظار مجتمع شدن تمام خصایص فوق را داشت و چنان چیزی از دستور کار خارج می شد و فقط برگزاری مسابقات مقرر به هر شکل و قیمت مورد نظر قرار می گرفت. این چنین بود که ما در برابر سه حریف تدارکاتی اخیرمان حملات زیادی را روی دروازه رقبا بردیم، اما هیچ گاه طرح گروهی موثر و دقیقی نداشتیم و چون حوادث از قبل طراحی نشده بود. شانس و اقبال نیز با ما یاری نکرد و نتایج مثبتی نگرفتیم و در شرایطی به سوی بازی رسمی با سوریه در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ به پیش می رویم که نشانه روشن و امیدوارکننده ای در مورد حل مشکلات فوق و کاستی های تهاجمی حس نمی شود.
● برخورد غیرعلمی
بدیهی است که حل این معضل به ممارست در تمرینات و دقت در جریان مسابقه ها نیاز داشته باشد و شاید بلاتکلیف بودن کادر فنی تیم ملی و صبر برای آمدن خاو یر کلمنته اسپانیایی به تهران در این قضیه سهم ونقش داشته است، اما تا زمانی که افکار تاکتیکی بهتری را تدارک نبینیم، مشکل فوق استمرار خواهد یافت و مادامی که با علم گلزنی وطراحی دقیق برای آن، برخوردی غیرعلمی و غریزی داشته باشیم و همه چیز را به راهکارهای فردی و غریزی افراد وابسته کنیم ثمری نخواهیم جست و حتی برای کلمنته هم مدتی طول خواهد کشید تا این نارسایی را رفع کند، زیرا پیشینه و کارایی مان در این زمینه خاص ضعیف است و چیزی که تحویل مربی اسپانیایی می شود، به خودی خود براساس یک یا چند طرح گروهی و موثر بنا نهاده نشده و تاکتیک پیشرفته ای به او انتقال نخواهد یافت و تا او چنان چیزی را شخصا فراهم آورد، زمان قابل توجهی سپری خواهد شد.

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان