اسرائیل و گدایی امنیت

روی کار آمدن دولت ائتلافی بنیامین نتانیاهو در تل آویو و بخصوص اظهارات وزیر جدید امور خارجه آن مبنی بر پایبند نبودن اسرائیل به تشکیل دولت فلسطین سبب بروز مباحثات زیادی شد اما در عین حال برای آن دسته از تحلیلگرانی که طی دو دهه گذشته روند مذاکرات عربی- اسرائیلی را پیگیری می کردند این مواضع تعجب آور و غیرطبیعی نبود. در عین حال در این خصوص گفتنی هایی وجود دارد:
۱) از دو دهه قبل- از زمان آغاز مذاکرات مادرید- دو نظریه در رژیم صهیونیستی در مورد برون رفت از بحران عربی- اسرائیلی وجود داشت. یک نظریه مبتنی بر مذاکره برای امنیت بود و نظریه دیگر مبتنی بر مذاکره برای صلح و آرامش بود معمولا احزاب چپ رژیم صهیونیستی از نظریه گفت وگو برای صلح حرف می زدند و احزاب راست- نظیر لیکود، شاس، اسرائیل خانه ما و کادیما از نظریه گفت وگو برای امنیت سخن می گفتند. البته طرح این نظریات همواره با فضای اجتماعی و شرایط محیطی ارتباط تنگاتنگ داشته است، اسرائیل در زمان احساس ضعف و پس از هر شکست معمولا به سمت نظریه گفت وگو برای امنیت غلتیده است. اینک در دوره ای به سر می بریم که رژیم صهیونیستی درگیر شدید تبعات دو شکست سنگین و خفت بار- از حزب الله لبنان و مقاومت فلسطین- می باشد. بر همین اساس «تلاش برای بهبود شرایط امنیتی» به یک نیاز اولویت دار برای شهروندان غاصب و دولتمردان صهیونیست تبدیل شده است. از این رو مردم در انتخابات بهمن ماه قبل به ائتلاف کنونی رای دادند و وزیر خارجه جدید این رژیم از بطلان توافقات آناپولیس سخن می گوید.
۲) معمولا طرفداران نظریه «امنیت نه صلح» از لوله تفنگ به تحولات می نگرند و معتقد به اعمال قدرت و تولید ترس هستند و به همین دلیل باید در انتظار سیطره ادبیات جنگ و درگیری در مناسبات سیاسی و رسانه ای رژیم صهیونیستی باشیم. اما در عین حال باید به این نکته توجه کنیم که به کار بردن ادبیات ستیز الزاما به معنای عملیاتی کردن آن نیست. وقتی قرار نیست ادبیات ستیز عملیاتی شود بهتر است دامنه آن هرچه گسترده تر باشد و مخاطبان زیادی را دربر بگیرد.
اظهارات لیبرمن دبیرکل حزب اسرائیل خانه ما که اینک سکان وزارت خارجه را در اختیار دارد توسط وزیر محیط زیست این رژیم- گلعاد اردان- تکرار شد. او افزود: «بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر تمام اظهارات وزیر خارجه خود را تایید می کند.»
دقیقا به همین دلیل مقامات جدید این رژیم دامنه تهدیدات را به نزدیکترین کشور عرب به خود کشاندند تا وانمود کنند قرار است منطقه را به آتش بکشند. همزمان با روی کار آمدن دولت جدید، روزنامه هاآرتص به نقل از یک موسسه - موسوم به مرکز صهیونیستی دمکراسی- وابسته به کنست نوشت: «در یک نظرسنجی، ۸۹ درصد شهروندان- غاصب- اسرائیل خواستار اشغال همه یا بخشی از صحرای سینا- متعلق به مصر- شده اند.» این روزنامه از احتمال وقوع جنگ بین مصر و اسرائیل طی یکی دو سال آینده خبر داد و حتی به نقل از کارشناس خود- امیر اورن- نوشت: «ارتش اسرائیل اکنون روی اشغال سینا در دوره ریاست جمهوری اوباما برنامه ریزی می کند.» هاآرتص در تحلیل چرایی نیاز رژیم صهیونیستی به این جنگ نوشت: «اسرائیل می خواهد توانایی خود را نه در مناطق مسکونی- آن گونه که در جنگ لبنان و جنگ غزه واقع شد- بلکه در فضایی باز و آنهم با مصر محک بزند.»
در واقع در شرایط کنونی، اسرائیل از طریق مانور روی توانایی در خلق بحران درصدد است تا توجه دیگران را به خود جلب کند و از این طریق به شهروندان غاصب مایوس خود روحیه بدهد اما در عین حال باید توجه داشت که این مانور قدرت برای فلسطینی ها دشواری هایی را پدید می آورد.
۳) کابینه جدید رژیم از چهار حزب با وزن های متفاوت تشکیل شده است. حزب لیکود با ۲۷، اسرائیل خانه ما با ۱۵، کار با ۱۳ و شاس با ۱۱کرسی پارلمان کابینه جدید را شکل داده اند. برای سقوط این دولت کافی است که یکی از این حزب ها از ائتلاف خارج شود و یا ۶ نماینده رای خود را پس بگیرند. بنابراین کابینه کنونی حتی از کابینه اولمرت که در آن دو حزب کادیما و کار ۴۸کرسی را در اختیار داشته و با ۱۳کرسی متفرقه می توانست سرپا بماند، ضعیف تر است و شاید بتوان آن را ضعیف ترین کابینه به حساب آورد. کابینه نتانیاهو که با تاخیر شکل گرفت برای آن که روی ضعف مفرط خود سرپوش بگذارد، ادبیات جنجال برانگیزی را برگزیده است. از نظر نتانیاهو، لیبرمن و باراک حالا که توسل به جنگ و در کنار آن سخن گفتن از صلح نتیجه نداده و مقاومت منطقه ای و فلسطینی در برابر رژیم تل آویو گسترش یافته است باید از جنگ حرف زد و پرونده صلح را پایان یافته معرفی کرد تا شاید طرف های عربی و فلسطینی برای احیای ادبیات - و نه روند- صلح سراسیمه به تل آویو بیایند.
۴) تهدید مصر از سوی رژیم صهیونیستی از شکست ماموریت مصر هم خبر می دهد. کمااینکه عدم توافق گروههای فلسطینی و هموار نشدن راه بازگشت تشکیلات خودگردان به غزه شکست مصر را برملا کرد. شکست دولت حسنی مبارک در واقع شکست مرحله جدید طرح آمریکا و اسرائیل در جنگ غزه به حساب می آید. آمریکایی ها، اروپایی ها و نیز دولت های عربی از روز دهم جنگ - پایان مرحله اول عملیات زمینی- که شکست رژیم صهیونیستی و پیروزی مقاومت فلسطین را قطعی می دیدند درصدد برآمدند با تمرکز دادن فعالیت های دیپلماتیک و سیاسی و رسانه ای روی قاهره مدیریت پس از جنگ را برای کاستن از پیامدهای شکست در دست بگیرند. اما در این مرحله میان خواسته آمریکایی ها و صهیونیست ها از مصر و نیاز مصر فاصله زیادی وجود داشت. جبهه غرب از مصر می خواست اسرائیل را برای برون رفت از شرایط ویرانگر شکست کمک کند اما مصر که بشدت از همراه شدن با رژیم صهیونیستی آسیب دیده بود به بازسازی چهره خود می اندیشید و لذا قادر به اعمال فشار به طرف پیروز - مقاومت فلسطین- نبود.
در واقع تهدید رژیم صهیونیستی به اشغال دوباره صحرای مصری سینا و بازسازی چهره شکست خورده خود از طریق رویارویی با ارتش مصر نشان می دهد که مصر قادر نیست به اسرائیل برای اصلاح وجهه خود کمک کند حالا از طریق تصویر مصنوعی رویارویی نظامی دو ارتش و در نهایت صورت سازی یک مذاکرات پیروز، اسرائیل درصدد است تا خاطره شکست اسرائیل در جنگ غزه و لبنان و نیز شکست اسرائیل در مذاکرات قاهره و مذاکرات ناظر به آزادسازی اسرای لبنانی-آزادی سمیر قنطار و...- را از اذهان بزداید.
۵) لیبرمن وزیرخارجه جدید رژیم صهیونیستی می گوید: «چشم پوشی مجانی از کرانه باختری قابل قبول نیست» و اضافه می کند: «صلح با سوریه- نه در برابر زمین- در مقابل صلح خواهد بود و ما هرگز از بلندی های جولان عقب نمی نشینیم.» در واقع باید گفت لیبرمن فقط صریح سخن گفته است وگرنه روندی که اولمرت و دیگران نیز دنبال می کردند آزادسازی کرانه و رها کردن جولان نبود. لیبرمن تلاش کرده است تا از خود یک چهره با اقتدار را به تصویر بکشد در حالی که این ادبیات نمی تواند شکست فاحش رژیم صهیونیستی را بپوشاند.
دو هفته پیش از اظهارات لیبرمن، روزنامه یدیعوت آحارنوت در سرمقاله خود نوشت: «اسرائیل که - در جنگ غزه- زیان دیده است باید در برابر حماس سر خم کند و اسیران فلسطینی را به حماس بدهد».
۶) همه حرف این است که اسرائیل تحت تاثیر شکست سنگین از غزه و لبنان خود را درگیر بحران امنیتی می داند و دولت جدید برای خود هیچ دستور کاری فوری تر از کاستن از بحران امنیتی نمی شناسد از این رو اردان وزیر محیط زیست رژیم صهیونیستی می گوید: «ما نمی خواهیم مردم خود را فریب دهیم. ما بیش از هرچیزی می خواهیم از امنیت خود دفاع کنیم.»

سعدالله زارعی

منبع : روزنامه کیهان