عالی‌جناب ویلیام تولبرت سوم(William Tolbert)

جنگ‌های داخلی در لیبریا تأثیرات عمیقی بر زندگی عالیجناب "ویلیام تولبرت سوم" برجای گذاشت. هنگامی كه ویلیام به دانشكده الهیات "كورنل" وارد شد، پسر پادشاه لیبریا،‌ كشوری واقع در منطقه غرب افریقا بود. سه سال پس از گذراندن دوره‌‌های آموزشی، وی و دیگر اعضای این خانواده سلطنتی به دنبال قتل پادشاه لیبریا در پی كودتاه خونین در این كشور و قتل دیگر اعضای خانواده آنها از جمله عموها و دایی‌ها، به زندان نظامی افكنده شدند.
تولبرت سوم به مدت ۲۰ ماه و ۱۰ روز در زندان نظامی محبوس بود و تا سال ۱۹۸۳ اجازه نداشت سفر كند. هنگامی كه به نیویورك بازگشت، با "هنریه‌تا" همكلاس لیبریایی دوران دبیرستان خود ازدواج كرد.
املاك و دارایی‌های سلطنتی وی در سال ۱۹۸۳ به وی بازگردانده شد و جنگ داخلی در لیبریا به سال ۱۹۹۷ خاتمه یافت و دولتی منتخب در این كشور بر سر كار آمد، اما بسیاری از بخش‌های اقتصادی لیبریا در اثر ناآرامی‌ها و جنگ‌های داخلی بلندمدت نابود شده بودند.
تولبرت پیش از خاتمه جنگ دست به سفرهایی در داخل این كشور زد و شروع به ارزیابی میزان خسارات كرد و روند كمك به بازسازی كشورش را با كمك مالی بردگان آزاد شده در امریكا آغاز كرد.
تولبرت مدتی را در منطقه "وایت پلین" ایالت نیویورك امریكا گذراند. وی در آن زمان به همراه همسر و هشت فرزند خود كه از سه الی ۲۶ سال سن داشتند، زندگی می‌كرد. عالی‌جناب تولبرت بیشتر دوران عمر خود را به عنوان نماینده در كلیسای مسیحیت پیرو یحیی تعمید دهنده (باپتیست) "زیون پریز" در شهر دورافتاده "بنتول" لیبریا خدمت كرد.
پدر او یا همان پادشاه مقتول لیبریا در این كلیسا تا زمان مرگش به عنوان پیشوای روحانی خدمت كرده بود. امروزه این منطقه دارای سه كلیسای دیگر و پنج مدرسه است.
تولبرت خود در این باره می‌گوید: «من به شخصه بهبود زخم‌های خود را در طول این دوران تجربه كردم و می‌توانم به دیگران بگویم چگونه خداوند در زندگی من تاثیر گذاشت و همچنان تأثیر دارد. بسیاری از مردم از زندان در حالی بیرون می‌آیند كه زخم‌های جسمشان بهبود یافته و از لحاظ روحی و روانی دچار تغییر شده‌اند. سربازان و نگهبانان زندان نمی‌توانستند درك كنند ما در آن شرایط چگونه می‌توانیم سرود بخوانیم و شاكر خداوند خویش باشیم و نماز گذاریم، در حالی كه تحت فشار مقامات قضایی بودیم.»
وی افزود: «ما بارها در ذهن خود این سئوال را از خدای خود مطرح كردیم كه اتفاقات چگونه می‌تواند پیش آید، اما شرایط خود را پذیرفته بودیم و انعطاف پیدا كرده بودیم.»
از آنجایی كه پدر تولبرت انسانی روحانی و رهبری سیاسی بود، مردم نیز تلاش كردند تولبرت را به سوی نقش‌های سیاسی سوق دهند، اما ویلیام تولبرت سوم تلاش كرد در امور مذهبی و اقتصادی ـ اجتماعی وارد شود. به علاوه این كه وی و دیگر اعضای خانواده وی بالاخص "استفن تولبرت"، برادر ۸۳ ساله او تلاش كردند بار دیگر تكه‌های جدا شده خانواده‌ خود را كه روزگاری شكوفا و پویا بودند، در كنار هم قرار دهند.
تولبرت نخستین بار درباره دانشگاه كورنل از یكی از دوستان خانوادگی خود به نام "دروتی نیوبری" كه یكی از سخنوران مشهور لیبریا در سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۶ بود و از سال ۱۹۵۳ تا ۱۹۷۷ در دانشگاه كورنل تدریس می‌كرد،‌ مطالب و اطلاعاتی دریافت كرد.
ویلیام درباره تجربیات خود در این دانشكده گفت: «كورنل به من فرصت داد بتوانم تمایلات خودم را با تجارت، اقتصاد، اجتماع و هنر در هم آمیزم.»
واحد درسی درباره سرامیك در این دانشگاه زیر نظر "داگ هنسون" تولبرت را واداشت صنایع كاشی‌سازی در لیبریا را توسعه و رونق دهد. در افریقا استفاده از خشت و خاك رس برای ساختن سازه‌ها و ساختمان‌ها مرسوم است.
تولبرت در این باره می‌گوید: «تلاش برای بازسازی شگفت‌آور است؛ نه به خاطر اقتصاد از هم پاشیده، بلكه به خاطر این كه لیبریا در طول سال‌های جنگ یك چهارم جمعیت خود را از دست داد. ما به مردمانی شایسته و متعهد نیاز داریم كه خودخواه نباشند و از اداره امور و احیای اوضاع هراسی به دل راه ندهند. من از همه كارشناسان،‌ پزشكان، وكلا، مهندسان،‌ روانشناسان، جامعه‌شناسان، دانش‌آموختگان، پرستاران، اقتصاددانان و سرمایه‌دارانی كه از آموزش‌های لازم برخوردارند می‌خواهم برای احیای افریقا تلاش كنند. ما باید بدانیم دنیا ما را در قرن بیست‌ویكم فراموش نكرده است.»
وی كه به عنوان یك مقام مذهبی مدیریت منطقه‌ای برنامه مذاهب برای صلح را بر عهده دارد، با اشاره به این كه این برنامه در زمینه‌های مختلف، از جمله ایجاد صلح و كمك به فقر و بیماری‌های خطرناكی چون ایدز در افریقا فعالیت دارد، درباره نقش مذهب در این فعالیت‌ها می‌گوید: «ما می‌خواهیم نشان دهیم مذهب می‌تواند عامل وحدت، آشتی و ایجاد صلح و امید باشد. برنامه مذهب برای صلح با شوراهای بین‌الادیان در سطح بین‌المللی همكاری دارد. در افریقا ما دارای شورای رهبران مذهبی افریقا هستیم. این شوراها در آسیا، اروپا و امریكای مركزی و جنوبی وجود دارند. همه این گروه‌ها برای از بین بردن نزاع‌ها به صلح و آرامش، ‌آشتی، عدالت، برابری و توسعه تلاش می‌كنند.»

منبع : موسسه گفتگوی ادیان