ادبیات در قرن بیستم

نهضت‌های ادبی، اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم (سمبولیسم و مشرب اصالت زیبایی و مدرنیسم) در اعتقاد به ارزش مطلق هنر با هم اشتراك‌نظر داشتند.
بیزاری از دنیای امروزین و مردمی كه در خدمت منافع آن بودند، این اعتقاد را تقویت می‌كرد. نویسندگان دیگر، عامه مردم را كه در نظر ایشان «بورژوا» (شهرنشین مرفه) به معنای منفی آن بودند، قبول نداشتند. كم‌كم نشانه‌های زوال در رمان رئالیستی پدیدار شد. مشخصه ادبیات غرب در این دوران، توجه به مسائل اجتماعی از جمله سیاست، اخلاق، نژادپرستی و دین است. مسائل خاص مدرنیسم، بیش از همه در عرصه نمایشی آشكار شده‌اند؛ نحوه كار زمان و حافظه، مسائل پیرامون موضوع ارتباط و تفهیم و تفاهم و احساس پوچی زندگی. تئاتر اروپا در قرن بیستم شاهد گسترش عظیم كارهای تجربی بود، نهضت‌هایی مانند اكسپرسیونیسم آلمانی، تئاتر حماسی، تئاتر خشونت و تئاتر پوچی به‌منظور جدایی از عرف تئاتری غالب یعنی ناتورالیسم به‌وجود آمدند. شعر جدید شامل شعر «دشوار» و نیز شعری است كه بی‌واسطه، ارتباط برقرار می‌كند. شعر «دشوار» پیچیده و سرشار از رمز و كنایه است.
● مهم‌ترین نویسندگان مدرن:
▪ آندره ژید (۱۸۶۹ تا ۱۹۵۱م) نویسنده فرانسوی: مائده‌های زمینی (۱۸۹۷) و اگر دانه نمیرد (۱۹۲۱). برنده جایزه نوبل ۱۹۴۷.
▪ مارسل پروست (۱۸۷۱ تا ۱۹۲۲م) رمان‌نویس فرانسوی: در جست‌وجوی زمان از دسته رفته (۱۹۱۳ تا ۱۹۲۷).
▪ سامرست موام (۱۸۷۴ تا ۱۹۶۵م) نویسنده انگلیسی: پیرامون اسارت بشری (۱۹۱۵).
▪ هرمان هسه (۱۸۶۲ تا ۱۸۷۷م) رمان‌نویس آلمانی: سیزارتا (۱۹۳۲) و گرگ بیابان (۱۹۲۷) برنده جایزه نوبل ۱۹۴۶.
▪ ویرجینیا ولف (۱۸۸۲ تا ۱۹۴۱م) بانوی رمان‌نویس انگلیسی: خانم دالووی (۱۹۲۵).
▪ فرانتس كافكا (۱۸۸۳ تا ۱۹۲۴م) رمان‌نویس چك كه به‌زبان آلمانی می‌نوشت: محاكمه (۱۹۲۵).

منبع : روزنامه تهران امروز