امروز روز شهامت است

امروز قرار است در ساختمان سفید خیابان سئول درباره مهمترین تصمیم های ورزشی سال مذاكره مبسوطی انجام شود. در یك طرف میز سران كمیته ملی المپیك خواهند نشست و روبه روی آنها هم سران سازمان تربیت بدنی حضور خواهند یافت تا در نهایت فهرست فدراسیون های شركت كننده در بازی های آسیایی دوحه تصویب شود.
گرچه تا به حال در مورد اعزام تیم ها و نفرات برای بازی های آسیایی بحث و گفت وگوی مفصلی انجام شده اما با توجه به نزدیك شدن آخرین مهلت برای تیم های اعزامی به دوحه، به نظر می رسد كه این جلسه چكیده جلسات پیشین و مهمترین آنها خواهد بود.
قرار است امروز سیاست های سازمان و كمیته ملی المپیك برای اعزام كاروان ورزشی ایران هماهنگ شود درحالی كه بحث مدال آوری و الزام روی سكو رفتن ورزشكاران هنوز هم شرط اصلی فرستادن ورزشكاران به میدان كارزار تلقی می شود. امروز معلوم می شود كه آیا تغییراتی در تفكر سازمان و كمیته ملی المپیك پدیدار شده یا آنكه سنگ بزرگ «مدال بگیری» زیر پای بعضی از ورزشكاران خواهد افتاد.
● نگاه كلی
كمیته ملی المپیك هفته قبل اعلام كرد كه براساس سه محور قصد دارد برای اعزام تیم ها به دوحه برنامه ریزی كند.در درجه اول ورزش هایی هستند كه قطعا شانس مدال دارند و به همان نسبت در مورد اعزام آنها هم شك و شبهه ای وجود ندارد.
این بخش از فدراسیون ها شامل مدال آوران با سابقه و پدیده های جدید خواهند بود. واضح است كه كاروان ایران در رشته هایی مثل كشتی، وزنه برداری، تكواندو، فوتبال، والیبال، بسكتبال و كاراته شانس زیادی برای كسب مدال دارد و رشته های دیگری هم هستند كه به تازگی خود را اثبات كرده اند و حالا در زمره شانس های مدال قرار می گیرند. بوكس، پرورش اندام، دوچرخه سواری و دو و میدانی با محاسباتی ساده امیدوار به كسب مدال هستند.
شاخص دوم برای اعزام ها گروهی از ورزش ها هستند كه در وضعیت متوسط روبه بالا به سرمی برند و با جرقه ای امكان مدال آوری خواهند یافت. البته درباره این گروه باید گفت همانقدر كه شانس اعزام برای آنها تصور می شود می توانند دچار تیغ سانسور هم بشوند و از حضور در دوحه بازمانند.
دسته سوم اما كه از قضا پرمدال ترین بخش ورزش های رسمی مسابقات آسیایی است شامل ورزش های پایه به اضافه شمشیربازی و قایقرانی است. هر چند كه از فحوای كلام سران كمیته ملی المپیك چنین برداشت می شود كه بنا دارند حتما تیم های ورزش های پایه را به دوحه بفرستند اما از سوی دیگر قید «مدال آوری» ممكن است آنها و سران سازمان را به تجدیدنظر و احتیاط وادارد. اما به نظر می آید كه در این شرایط بایستی تغییراتی در افكار سران ورزشی ایران صورت بگیرد و آنها شهامت و جسارت بیشتری برای استفاده در ورزش های پایه از خود نشان دهند.
● پایه
با بررسی جدول مسابقات و تعداد مدال ها مشخص می شود كه حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ مدال از هر سه رنگ به ورزش های دوومیدانی، شنا، قایقرانی، ژیمناستیك و تیراندازی خواهد رسید. یعنی یك تیم كامل و قوی در یكی از این رشته ممكن است به اندازه كل كاروان یك كشور دیگر مدال بگیرد.
این طور كه پیدا است قرار است در كاروان ورزشی حتما نمایندگانی از دوومیدانی، شنا، ژیمناستیك و تیراندازی حضور داشته باشند و سطح خود را نسبت به میدان آسیا بسنجند.اما از قرار معلوم در مورد تعداد ورزشكاران در این رشته ها بحث و جدل وجود دارد. نگرانی های سازمان و كمیته ملی المپیك این است كه نكند با اعزام كاروان بزرگی از ورزشكاران ایران به همان اندازه نیز توقع عمومی بالا رود و این حجم از توقع مردمی پس از نتیجه نگرفتن ورزشكاران تبدیل به موجی سهمناك از انتقادات به سران ورزش ایران باشد.این واهمه البته چندان هم بی راه نیست اما اگر پیش از اعزام به مسابقات، سطح توقع مردم با وضعیت فعلی تیم های پایه ایران هماهنگ شود قاعدتا دامنه این دلزدگی و انتقاد به میزان قابل تحملی تنزل خواهد كرد.
در واقع انتشار اخبار شفاف و روشن از آخرین وضعیت ورزشكاران پایه ایران، آن هم از سوی سازمان و كمیته المپیك خودبه خود از نگرانی ها خواهد كاست. خوشبختانه ورزش های پایه معمولا ركوردی هستند و مقیاس دقیقی از آنها موجود است. ركوردهای ورزشكاران تنها با ممارست و سعی و تلاش چندساله ترقی خواهد كرد و بر همین مبنا می شود در مورد آنها به پیش بینی نسبتا دقیقی دست زد.
اما فارغ از این مسائل به نظر می آید كه در شرایط فعلی بهترین روش برای كمك به پیشرفت ورزش های پایه، تلاش برای ایجاد تیم های قوی به همراه تعداد مورد نیاز ورزشكار باشد. بهتر است سازمان تربیت بدنی و كمیته ملی المپیك درباره اعزام ورزش های پایه اصل مدال آوری را كنار بگذارند و اجازه دهند كه همه بضاعت ایران در این رشته ها عازم مسابقات مهمی مثل بازی های آسیایی شود.به طور مثال چه اشكالی دارد كه به جای ۶ یا ۷ نفر دونده یا ۶ نفر شناگر حداقل ۲ برابر این تعداد به دوحه اعزام شوند. مگر نه این است كه برای به دست آوردن یك مدال در فوتبال حداقل باید ۳۰ نفر به مسابقات اعزام شوند پس چرا در مورد ورزش های پایه این گشاده دستی وجود ندارد.
خدا را شكر اوضاع مالی ورزش ایران هم كه بد نیست و بودجه ها نسبت به سال های قبل بهتر شده اند و فضایی بهتر از مسابقات هم برای هزینه كردن نیست.
موضوع مهم اینجا است كه در ورزش های پایه با اعزام تعداد بیشتری ورزشكار شانس رشد و ترقی به همان نسبت بالا می رود.به طور مثال در رشته پرمدالی مثل شنا فرستادن تیمی محدود به ۴ یا ۵ نفر باعث خستگی مفرط آنها شده و حتی شانس حضور در فینال كه به نظر می آید قدم رو به جلوی شنای ایران محسوب می شود، به این ترتیب به مخاطره می افتد. اعزام محدود در رشته شنا باعث می شود كه شناگران برتر ایران علاوه بر خستگی ناشی از حضور در چند رشته، گاهی در ماده های غیرتخصصی خود نیز شنا كنند كه در آن صورت هم خسارت دیگری در انتظار آنها است.
در دو و میدانی هم گاهی پیش آمده كه قهرمانان پرتاب و دوهای نیمه استقامت گاهی مجبورند در ماده های غیرتخصصی خود مسابقه دهند كه بعضا با آسیب دیدگی هایی نیز مواجه شده اند. بنابراین سازمان تربیت بدنی و كمیته ملی المپیك باید در بحث ورزش های پایه بیشتر در اندیشه ایجاد فرصت و جلب توجه عمومی باشند و از نرفتن روی سكو نترسند. ورزش های پایه در ایران در شرایط فعلی دوران گذار را پشت سر می گذارند و باید تك چهره های این وادی را ضمن حمایت در معرض رقابت با حریفان داخلی قرار داد تا سطح كیفی آنها باز هم بالاتر برود.
● بانوان
بی تردید وجه تبلیغاتی ورزش این روزها یكی از مهمترین وجوه آن در دنیا محسوب می شود. تمامی كشورها در مسابقات مهمی چون جام جهانی و المپیك سعی می كنند ورزشكاران خود را به عنوان سمبل و نماد شرایط اجتماعی خود به دنیا نشان دهند و با این حربه زوایای پنهان جامعه خود را آشكار سازند. در روزهایی كه موج تبلیغات منفی علیه ایران در مجامع بین المللی در گرفته به نظر می رسد كه باید از فرصت هایی مثل بازی های آسیایی حداكثر استفاده را برد.
این طور كه پیدا است بانوان ورزشكار ایرانی برای مسابقات آسیایی دوحه با سهمیه بیشتری نسبت به ادوار گذشته روبه رو هستند اما با توجه به رشد قابل توجه ورزش های بانوان در چهار سال اخیر به نظر می رسد كه این سهمیه می تواند دو برابر هم بشود.
بانوان ورزشكار ایران حالا در رشته های تیمی مثل فوتبال هم نشانه های روشنی از ترقی را به نمایش گذاشته اند و می توان آنها را به عنوان سمبل دختران و زنان موفق امروز ایران به عرصه مسابقات فرستاد. هر چند در مورد نتایج و كسب مدال های احتمالی هم دلایل واضحی وجود دارد كه بانوان ایران شانس زیادی در بالا رفتن از سكوها ندارند اما به هر حال از وجه تبلیغی آنها برای ورزش ایران نمی توان به سادگی گذشت. بی تردید دختران ورزشكار ایران و نوع پوشش آنها همه نظرها را به خود جلب خواهد كرد و با این روش می توان آینده موفق تری را برای ورزش بانوان در ایران رقم زد.
برای بانوان ورزشكار ایران صرف شركت در مسابقات بین المللی افتخار محسوب می شود و نباید ذهن آنها را با فشارهای بیهوده از جمله «مدال آوری الزامی» مغشوش و پراكنده كرد. در عین حال كه اتفاقا در بعضی از رشته ها مثل تكواندو و فوتبال حتی شانس مدال هم وجود دارد. نقطه آغاز موفقیت های ورزش بانوان در ایران دقیقا از چهار سال قبل و مسابقات آسیایی بوسان آغاز شد، آن هم در جایی كه نمایندگان دختران ورزشكار ایران در تكواندو و تیراندازی روی سكو رفتند و همه را شگفت زده كردند. بی تردید در این دوره هم ورزشكاران زن ایرانی روی سكو خواهند بود و كل ورزش ایران به وجود آنها افتخار خواهند كرد.
امروز روز سرنوشت سازی برای ورزش ایران است. سران سازمان و كمیته ملی المپیك در موقعیت ویژه ای قرار دارند و اگر تصمیم مناسبی بگیرند اسباب ترقی و جهش ورزش را فراهم خواهند ساخت. اگر نگرانی هایی از جنس از دست دادن صندلی ریاست و موقعیت نباشد و آرامش لازم در تصمیم گیری های اینچنینی وجود داشته باشد، آن وقت می شود گفت كه خیلی از ورزشكاران ایران به حقشان كه همانا حضور در بازی های آسیایی است خواهند رسید. امروز روز شهامت و شجاعت است.

منبع : روزنامه شرق