دنیزلی باید تفکراتش را تغییر دهد

پرسپولیس كمی هوشیار شده و از خود باوری كاذبی كه به آن دچار شده بود، دست برداشته است. اظهارات كوتاه مصطفی دنیزلی بعد از بازی با فولاد، تقریباً بیان همان نكاتی بود كه در پاره ای انتقادهای دلسوزانه مطرح می شد. با این وجود سرمربی ترك تبار پرسپولیس حق مطلب را ادا نكرد.پرسپولیس پیش از این با این دغدغه روبه رو بود كه بازیهای خوبی انجام می دهد اما نمی تواند كار را به نتیجه پیروزی برساند. پرسپولیس در روزهای گذشته كمی در باد این سخن خوابید تا هوشیاری خود را به عقب بیندازد چرا كه سرخپوشان پایتخت، در عمل از هفته نهم، بازیهای گذشته خود را تكرار نمی كنند.
فوتبال پرسپولیس آن طراوت، سرعت و ذكاوت قبلی را ندارد و این مسأله عدم نتیجه گیری را تشدید می كند. تیمی مثل استقلال نیز بازیهای از همین دست را ارایه می دهد اما آنها حداقل به لطف نتیجه گیری از تیررس انتقادها دور هستند.آنچه پرسپولیس بدان دچار شده است را نباید بدشانسی یا درد بی درمان بخوانیم.
مشكل تیم دنیزلی مشخص بوده و راه علاج نیز دارد. قدم اول این بود كه آنها بالاخره بپذیرند از نظر فنی اشكالات جدی وجود دارد. بدون تردید ساده لوحانه ترین قضاوت آن است كه بگوییم مشكلات مالی بازیكنان دلیل افت محسوس آنها است. این مسأله را می توان به عنوان یك فاكتور تأثیرگذار در نظر گرفت اما اشكالات اصلی را باید در فاكتورهای تعیین كننده تری جست و جو كرد.یكی از موارد به مهره های تحت اختیار مربوط می شود.
حالا همه به این حقیقت رسیده اند كه پرسپولیس از نظر فردی برای گل نخوردن و گل زدن مشكل دارد. نكته ای كه مورد اشاره دنیزلی قرار گرفت اما نباید باعث شود از نكات دیگر غافل شویم.پرسپولیس در ۷ بازی گذشته خود معادل ۴ شكست، امتیاز از دست داده است. این مسأله به تنهایی گویای عمق مشكل فنی خواهد بود. دنیزلی باید بپذیرد كه حتی برای اجرای فلسفه بازی خود، نیاز به تغییراتی در تمریناتش دارد.
تازه این در صورتی است كه بپذیریم آنها نیاز به تغییر شیوه بازی خود ندارند.دنیزلی این حقیقت را نادیده گرفت كه در ۸ بازی اول خود، حریفانی متفاوت با ۷ بازی بعدی پیش رو دارد. آنها ابتدا مقابل تیم هایی قرار گرفتند كه در آن مقطع جزو تیم های نیمه بالای جدول بودند. تیم هایی كه بسته بازی نمی كردند و پرسینگ در آنها جا نیفتاده بود. این برای پرسپولیس كه حریف خود را در میانه زمین سخت تحت فشار می گذاشت، یك مزیت بزرگ بود.
در واقع فلسفه دنیزلی، برگرفته از همان فلسفه پایه فوتبال تركیه است كه در آن بازی نه از دفاع یا از خط میانی خودی، بلكه از سوی دفاع یا خط میانی حریف آغاز می شود. در این شیوه كه شاید دنیزلی برای خود تعریف دیگری از آن داشته باشد، پایه كار، تحت فشار قرار دادن حریف برای بروز اشتباه و در نتیجه تصاحب توپ است.
شاید عنوان شود همه تیم های دنیا اینطور بازی می كنند اما تفاوت كار در این است كه در این روش، حریف هر قدر تمایل بیشتری به حفظ توپ و بازی كردن با آن داشته باشد، به سود ما كار می كند. در واقع این همان تفكری است كه می گوید: توپ را به حریف بده و خودت بازی كن. تیم دنیزلی پایه كار خود را بر توپ گیری و سپس حمله های سریع گذاشته بود و در نهایت اینطور بود كه آنها بیشتر از حریف خود صاحب توپ و میدان بودند. این مسأله دقیقاً از بازی با مس كرمان وارونه شد. پرسپولیس از این پس با تیم هایی روبرو بود كه سالهاست با چنین تفكری بازی می كنند و رویارویی با تیم هایی كه هدف اصلی خود را متوجه خراب كردن بازی حریف، توپ گیری و ضد حمله می كنند، سرخپوشان را غافلگیر كرد.
از سوی دیگر پرسپولیس هم كه خود را به ویژه بعد از دربی در موضع برتر می دید، تغییر رویه داد و فراموش كرد برتری خود را مرهون چه شیوه ای بوده است. آنها در واقع مرتكب یك اشتباه تاكتیكی شده اند و حالا باید گفت عنان كار از دست دنیزلی خارج شد. آن حمیتی كه در تیم به وجود آمده بود، رنگ باخت.
تمرینات آن كیفیت گذشته را ندارد، هر چند در آن زمان هم نقص هایی وجود داشت كه از آن جمله باید به فقدان تمرینات اختصاصی برای حل مشكلات فردی بازیكنان اشاره كرد. دنیزلی در حالی مخالف این مسأله است كه حتی بهترین بازیكنان دنیا به آن وابسته اند. بازیكنی مثل بكهام، هر قدر هم تمرین تیمی داشته باشد، روزی نیم ساعت تمرین تكنیكی دارد تا چهارچوب دروازه را گم نكند و از دقت سانترهایش كاسته نشود. بازیكنان ایرانی كمتر چنین دركی دارند و دنیزلی هم این موارد را در برنامه های كاری خود نمی گنجاند.پرسپولیس همچنین باید برای رفع مشكل تاكتیكی خود، بعضی تمرینات را تغییر دهد. آنچه به حریفان پرسپولیس اجازه می دهد توپ را بگیرند، زمان است.
دنیزلی با سالها تجربه باید بهتر بداند كه در چنین مواقعی تیم برنده، تیمی است كه زمان را از حریفش بگیرد. وقتی پرسپولیس یك حریف برتر یا همطراز پیش رو ندارد، به ناچار تیم غالب است پس اوست كه باید توپ را بچرخاند. از تیمی مثل فجرسپاسی نمی توان انتظار داشت در مقابل پرسپولیس طرفی باشد كه توپ را در زمین به گردش درمی آورد.
در واقع ضعیف تر بودن حریفان، مشكل اصلی دنیزلی شده است. كار روی فوتبال تكضرب، بالا بردن سرعت بازی بر اساس افزایش سرعت بازیكنان و همچنین سرعت در انتقال توپ و البته فراهم آوردن شرایط برای استفاده از توپ های قطری بلند، مواردی هستند كه قابلیت آنها در بازیكنان باید در جریان تمرینات ایجاد شود. پرسپولیس اگر نتواند زمان را از حریفانش بگیرد، آنها همچنان امتیازها را از سرخپوشان خواهند گرفت. البته در این بحث یك نكته اساسی هم وجود دارد و آن كار همزمان روی بدن و ظرفیت تنفسی بازیكنان است چرا كه به نظر می رسد مشكلات پرسپولیس در ابتدای فصل اجازه كار اصولی روی بدنسازی تیم را نداده بود.

ابراهیم فتاحی

منبع : روزنامه ابرار ورزشی