از چرچیل کوچک تا ثواب صیام‌

اندر احوالات وینستون چرچیل، نخست‌وزیر معروف بریتانیا که نزد ما ضرب‌المثل کیاست و سیاست‌بازی است - آورده‌اند (والعهده علی‌الراوی)‌ که: وقتی وینستون در دوران طفولیت بود، روزی به همراه پدر و مادر به مهمانی رفت. صاحبخانه برای پذیرایی از وینستون کوچک، ظرف شکلاتی تعارفش نمود اما او از برداشتن امتناع کرد و اصرار داشت شخص میزبان به هر تعداد که دوست دارد به او شکلات دهد.
از قضا اصرار چرچیل نوخاسته بر چشم‌غره‌های پدر و مادر تفوق یافت و میزبان، مشتی شکلات نثارش کرد. در راه برگشت به خانه، در توضیح به والدین معترض که کار او را خلاف ادب و نزاکت دانستند، گفت که اگر خودش از ظرف شکلات برمی‌داشت، بیش از یکی دو تا نصیبش نمی‌شد ولی کرم (یا رودربایستی)‌ صاحبخانه، مشتی از آن را بهره‌اش ساخت.
آموزه‌های دینی «خذالحکمه ولو من المنافق» و «المؤمن کیس» چنین حکم می‌کند که کیاستی را که چرچیل نامسلمان در امر سخیف و بی مقدار دنیوی به کار برد، ما در امور معنوی و آخرتمان از آن غافل نباشیم، این‌گونه که برای حساب اجر و پاداش اعمالی که در این ماه شریف، توفیق انجامش نصیبمان می‌شود، چرتکه نیندازیم و آن را به لطف و کرم پروردگارمان موکول کنیم که قطعا دایره دهش و رحمتش محیط بر چارچوب عقل معاش ماست.
بویژه این‌که لطیف کریم در حدیثی قدسی، ذات خود را به عنوان جزای روزه و روزه‌دار معرفی می‌کند. آری پاداش روزه‌مان خودخود خداست، به چیزی کمتر از آن راضی و قانع نشویم. به قول رند شیراز،
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن‌
که خواجه خود روش بنده‌پروری داند

ابوالفضل ابوالحسنی چیمه‌

منبع : روزنامه جام‌جم