مردان - The Men

سال تولید : ۱۹۵۰
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : استنلی کریمر
کارگردان : فرد زینه‌مان
فیلمنامه‌نویس : کارل فورمن
فیلمبردار : رابرت دگراس
آهنگساز(موسیقی متن) : دیمیتری تیومکین
هنرپیشگان : مارلون براندو، ترزا رایت، اورت اسلوان، جک وب، ریچارد اردمن، آرتور جورادو، ویرجینیا فارمر، دوروتی تری، نیتا هانتر و هوارد سینت جان.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۸۵ دقیقه.


جنگ جهانی دوم. "کن" (براندو) ستوانی است که سرکردگی جوخه‌ای از سربازان را که در میدان یک دهکده کوچک اروپائی ایستاده‌اند به‌عهده دارد. ناگهان گلوله‌‌ای از خفا شلیک می‌شود واو ، که از پشت تیر خورده به زمین می‌افتد و باقی عمر فلج می‌شود. سپس او را در بیمارستان می‌بینیم، عصبی بی‌میل و ناسازگار با دکترها و پرستارانش. دوستش "الن" (رایت) به دیدن او می‌آید ولی "کن" تلخ و عبوس او را از خود می‌راند. "کن" را می‌شکند و او را قانعمی‌کند تا برنامه تمرینی خویش را شروع کند. او با تمرینات سخت، خود را تقویت می‌کند و یاد می‌گیرد ماهرانه با صندلی چرخدارش کار کند و بعداً می‌آموزد تا اتوموبیلی را با تجهیزات ویژه براند. "الن" او را رها نمی‌کند و به‌زودی "کن" پیشنهاد او را می‌پذیرد و ازدواج می‌کنند. "کن" به‌‌رغم تصمیمش بر این که در مجلس عروسی سرپا بایستد از جسم خود ناامید است و شب عروسی به نوش‌خواری رو می‌آورد و اتوموبیلش را داغان می‌کند. دوباره به بیماستان برمی‌گردد و بار دیگر برای خودش احساس تأسف می‌کند. سربازان فلج دیگر در همان بخش بیمارستان گرد هم می‌آیندو تصمیم می‌گیرند که "کن" باید برود؛ او علیه تصمیم‌ آن‌ها یم‌شورد و حتی "دکتر براک"، که "کن" به او متوسل شده، جانب دیگر مردان را می‌گیرد. آنان به او دستور می‌دهند تا به خانه‌اش برود و زندگی‌اش با "الن" را آغاز کند. "کن" سرانجام به خود می‌آید و نزد زن شجاعی می‌رود که به‌رغم معلولیتش دل به او بسته است.
٭ مهمترین نکته فیلم، نخستین حضور براندو جلوی دوربین است. او نخستین تجسم سینمائی نسل یاغی پس از جنگ را ارائه می‌دهد و نیز معیارهائی را برای فرو رفتن در نقش به بازیگران زمانه خود (از جمله خودش!). این‌جا مثلث "پیام"سازان هالیوود طی آن سال‌ها (کریمر، زینه‌مان و فورمن) قوام یافته است، اما فیلم، در مقایسه با بهترین سال‌های زندگی ما (ویلیام وایلر، ۱۹۴۶)، تأثیرگذار از کار درنیامده است.