خود بیمار انگاری اینترنتی

بیماری مزوتلیوم شكمی، شكل نادری از سرطان برای اولین بار در استفن جی گولد تشخیص داده شده. پزشك متخصصش به او توصیه كرده بود بهتر است در مورد بیماری اش زیاد مطالعه نكند. البته گولد این توصیه را نادیده گرفت و مستقیماً به كتابخانه پزشكی هاروارد شتافت. او به زودی دریافت كه چرا جهل می تواند یك موهبت باشد. چون بیماری او لاعلاج و مدت ادامه حیات پس از تشخیص آن تنها هشت ماه بود.داستان این ماجرا در حدود ۲۰ سال پیش رخ داده است و امروز دیگر نیاز به مراجعه حضوری به كتابخانه نیست و تنها با یك كلیك می توان به منبعی از اطلاعات دست یافت. «ایوان نوبل» كه اخیراً به علت سرطان مغز فوت كرد، پیكار دوساله اش با این بیماری را بر روی وب سایت خود مستند كرده است. او در سومین مدخل نوشته هایش با نام «وحشت های شبكه» كه اندكی بعد از تشخیص سرطان در او نوشته شده است، ذكر می كند كه چگونه ساعت چهار صبح یك روز اینترنت را جست وجو می كرده است كه ناگهان به سایتی برمی خورد كه در آن بیماری مبتلا به همان نوع تومور از دكتری پرسیده بود كه چه تعداد از افراد مبتلا به این بیماری سه سال پس از تشخیص ابتدایی زنده مانده اند. پاسخ پزشك این بود: «هیچ كس». نوبل كاملاً عاقلانه تصمیم گرفت كه دست كم برای مدتی از وب سایت های پزشكی اجتناب كند.با این حال یك گروه افراد وجود دارند كه نمی توانند خود را از چنین سایت هایی دور نگهدارند.اینان خودبیمار انگاران (هیپوكندریاك های) اینترنتی اند، یا به اصطلاح «سایبر كندریاك» ها.هیپوكندریاك ها یا خودبیمارانگاران در گذشته لغتنامه های پزشكی و كتاب های مشابه را زیر ورو می كردند تا رد علائم خود را بگیرند و خودشان تشخیص بیماری فرضی شان را بدهند. اكنون آنها موتور های جست وجوی اینترنتی را به كار می گیرند و از محل های تبادل نظر آن لاین دیدار می كنند. این وضع به مشكلی فزاینده بدل شده است. یك بررسی در آمریكا در سال ۲۰۰۳ نشان داد كه ۸۰ درصد كاربران بزرگ سال اینترنت دست كم یك بار در مورد بیماری افراد وابسته به جست وجوی اینترنتی پرداخته اند و حدود شش درصد افراد هر روز به این مقصود به جست وجوی آن لاین می پردازند.به گفته دكتر «ترفور روسكو» پزشك عمومی و متخصص كامپیوتر، پزشكان با سیل بیماران مبتلا به «سایبر كوندریا» یا به اصطلاح «نشانگان پرینت كردن اینترنتی» روبه رو می شوند.البته خودبیمارانگاری مشكلی جدید به حساب نمی آید، این نشانگان از دوران پزشك رومی جالینوس شناخته شده بود.اما مشكلی كه اینترنت ایجاد كرده این است نیاز وسواسی خودبیمار انگاران را برای اطلاعات بهداشتی به طریقه ای كه هیچ رسانه ای تا به حال امكان آن را نداشته است، ارضا و تقویت می كند. «برایان فالون» یكی از نویسندگان كتاب «شبح بیماری، بازشناسی، درك و غلبه بر خود بیمار انگاری» در این مورد شكی ندارد كه اینترنت وضع اشخاصی را كه به اضطراب در مورد سلامتی دچارند بدتر می كند.این مشكل را این حقیقت پچیده تر می كند كه اطلاعات بر روی اینترنت تحت نظارت قرار ندارد. این امر مشكل دائمی هر كسی است كه از اینترنت به مقاصد پژوهشی استفاده می كند، اطلاعات اغلب عاری از مرجعیتی هستند كه آنها را قابل اتكا سازد.بنابراین اگر شما مظنون باشید كه گزگز در دست و پاهایتان ناشی از ابتلای شما به ام اس (اسكلروز متعدد) است، یقیناً بر روی اینترنتی جلسه تبادل نظری را پیدا خواهید كرد كه ظن شما را تائید كند، یا اگر احساس خستگی می كنید و گمان می كنید كه خستگی شما علامت یك بیماری وخیمی است، مدت زیادی طول نخواهد كشید كه كسی بر روی اینترنت به شما بگوید كه دچار بیماری لوپوس یا یك بیماری خودایمنی وخیم دیگر هستید.فالون به بیمارانش توصیه می كند كه خود را از اینترنت دور نگه دارند: «تقریباً می شود گفت كه یك فرد خودبیمارانگار به جست وجوی اطلاعات، معاینه كردن خودش و كسب اطمینان در این مورد از سایر افراد معتاد می شود. چك كردن اینترنت تنها اوضاع را بدتر می كند.» ایوان نوبل هم در نوشته هایش یك تذكر احتیاطی را بیان می كند: «عالی است كه این همه اطلاعات بر روی اینترنت در دسترس است و بیماران می تواند آنچنان كه خواستار آن هستند در مورد بیماری شان مطلع شوند اما فیلتر كردن این اطلاعات بسیار مشكل است... همراه با جزئیات درمان ها، رژیم غذایی، آزمون های بالینی اطلاعات بالینی بی رحمانه ای در مورد اینكه چه تعداد از افراد از این بیماری می میرند یا چگونه می میرند وجود دارد. هر لینكی فرد را به لینك بعدی هدایت می كند و وحشت زده شدن در برابر این اطلاعات همچنان كه در مورد من هم اتفاق افتاد، كاملاً محتمل است.» پس خودبیمارانگاران مراقب باشید؛ اینترنت می تواند جداً سلامت روانی تان را به هم بریزد.
مترجم: علی ملائكه

منبع : پایگاه اطلاع رسانی تخصصی فن‌آوری اطلاعات