تاریخچه تکواندو

● تاریخچه تکواندو
از زمانهای قدیم کره‌ای‌ها تکواندو را در شکل دفاع شخصی در سطوح فردی و ملی به کار می‌گرفتند. در دوره اشغال کره توسط (۱۹۱۰ تا ۱۹۴۵)، توسط دولت ژاپن آموزش هنرهای رزمی سنتی کره‌ای را ممنوع کرد تا از شورش‌های ضد دولتی مردم ممانعت نماید. بعد از آزادی کره از سیطره ژاپن در ۱۵ آگوست ۱۹۴۵، پیش‌کسوتان هنرهای رزمی کره گردهم آمدند تا هنرهای رزمی سنتی کره را تجدید حیات بخشند. در نتیجه این کوشش‌ ها انجمن تکواندو کره در سال ۱۹۶۱ تأسیس شد.
در سال ۱۹۶۳، در چهل و سومین فستیوال ورزشی ملی کره، تکواندو به عنوان رویدادی رسمی و ورزش ملی رسمیت یافت. از اوایل دهه ۱۹۶۰ بسیاری از اساتید تکواندو و کره به کشورهای مختلف مهاجرت کرده و در موطن جدید نسبت به گسترش تکواندو اهتمام ورزیده‌اند. در سال ۱۹۷۳ فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور ۱۸ کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام‌ مندتر از فعالیت‌های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. دو ماه پس از تشکیل فدراسیون جهانی، اولین دوره مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در سئول برگزار گردید و از آن زمان تاکنون به صورت منظم هر دو سال یکبار برگزار می‌شود. به منظور بسط بیشتر این ورزش اوزان زنان نیز از سال ۱۹۸۷ به این مسابقات افزوده گردید. مرکزیت فدراسیون جهانی تکواندو در کوکی ون واقع در سئول است. ورزش تکواندو در دو المپیک ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲ به صورت نمایشی در بازیهای المپیک گنجانده شد و در نهایت از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی بصورت رسمی در میان رویدادهای المپیک قرار گرفت. پس از کشور کره جنوبی در حال حاضر ایران،‌ تایوان و ایالات متحده پیشتازان رقابتهای جهانی و المپیک هستند.
● تکواندو در ایران
ورزش تکواندو در سال ۱۳۴۷ به ایران وارد شد و در سال ۱۳۴۹ اولین کلاس آموزشی خود را با حدود ۷۵ نفر شرکت‌کننده رسمیت داد. پس از قبولی ۶۱ نفر در این کلاس، تقریباً هسته اصلی این ورزش در ایران شکل گرفت. ۱۱ مرد کمربند مشکی، ۱۷ کمربند قهوه‌ای و مابقی در رده‌های پائین‌تر حاصل برگزاری این کلاس بود.
در سال ۱۹۷۳ فدراسیون جهانی تکواندو تأسیس شد و در همان سال اولین دوره رقابت‌های قهرمانی جهان برگزار شد که ایران حضور نداشت. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می‌کرد اما پس از چند سال در سال ۱۳۵۲ به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین‌المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۷۵ بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع‌زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال ۱۳۵۷ با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا- اقیانوسیه هم از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید که تیم ایران نخستین‌ بار در سومین دوره این رقابت‌ ها در سال ۱۹۷۸ حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود.
درخشان‌ترین حضور ایران در عرصه بین‌المللی، جام جهانی لیون در سال ۲۰۰۰ بود که تیم ایران موفق شد برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت‌سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال ۱۹۹۹ تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است.
افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی با اهمیت‌ترین رشته ورزشی در ایران باشد. نخستین مدال‌های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال ۱۹۹۹ بدست آمد. هادی ساعی درخشان‌ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت‌های قهرمانی جهان (۱۹۹۹ و ۲۰۰۵) و کسب چهار نشان طلای رقابت‌های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد.
● درباره تکواندو
▪ تقسیم بدن انسان
۱) سر و گردن: الگول
۲) شکم وسینه: راممتونگ
۳) باسن به پایین: آره
▪ نشستهای تکواندو
۱) نشست بلند: آپ کوبی
۲) نشست کوتاه: آپ سوگی
۳) نشست روی پای عقب: دیت کوبی
▪ انواع دفاع اولیه و عمده
۱) الگو ماگی:‌دفاع از سرو صورت با ساعد دست
۲) موم تونگ ماگی: دفاع از سینه و شکم با ساعد دست
۳) آره ماگی: دفاع از پایین بدن با ساعد دست
▪ انواع فرم: در تکواندو ۱۷ فرم وجود دارد که با شماره شان از ۱ تا ۱۷ معرف می‌شوند.
▪ کمربندهای تکواند: زرد، سبز، آبی، قرمز، مشکی
- کمربند مشکی از دان ۱ تا دان ۱۰ درجه‌بندی شده است.
▪ انواع خطا و امتیازات: پشت‌سر، پشت گردن، پشت کمر و از کمر به پایین خطای عمد گفته می شود و ضربه در صورت و کنا صورت و از گردن تا کمر امتیازدارد. البته صدای ضربه باید به گوش داور برسد و اگر با یک حرکت پا به حریف ضربه وارد شود و او نتواند به بازی ادامه دهد داور به او «ناک اوت» اعلام می کند.
▪ لباس مسابقه:
۱) هوگو: ضربه‌گیر که محافظ سینه و شکم است.
۲) کلاه: محافظ سروصورت است.
۳) ساق‌بند: محافظ ساقهای پاست.
۴) نانشیم (بیضه‌بند): محافظ بیضه است.
۵) ساعد بند: محافظ ساعدهای دست می‌باشد.
▪ زمان راندها و استراحت:
ـ خردسالان: ۵/۱ دقیقه و ۱ دقیقه استراحت
ـ نونهالان: ۵/۱ دقیقه و یک۱ دقیقه استراحت
ـ نوجوانان: ۲ دقیقه و ۱ دقیقه استراحت
ـ جوانان: ۳ دقیقه و ۱ دقیقه استراحت
ـ بزرگسالان: ۳ دقیقه و ۱ دقیقه استراحت
▪ بانوان
ـ خردسالان : ۱ دقیقه
ـ نوجوانان: ۲ دقیقه
ـ جوانان: ۲ دقیقه
▪ چهار وزن المپیکی عبارتنداز:
- منهای ۵۸ کیلوگرم
- منهای ۶۸ کیلوگرم
- منهای ۸۰ کیلوگرم
- به اضافه ۸۰ کیلوگرم
- در راند سوم در صورت مساوی، سرداور برنده را بادرنظر گرفتن شرایط زیر اعلام می‌کند:
۱) از نظر فنی
۲) اخلاق
۳) بازی هجومی
۴) فعالیت بیشتر
- مشخصات تشک: ابعاد تشک ۱۲×۱۲ متر است و داخل آن مربعی به ابعاد ۸×۸ متر وجود دارد که محوسط مسابقه است. دو مبارز به فاصله ۱ متر از هم می ایستند و سرداور به فاصله ۵/۱ متر در مقابل آنها قرار می گیرد.
- تعداد داوران: ۴ داور شامل یک سرداور در داخل تشک و ۳ قاضی در اطراف تشک، ضمن اینکه یک پزشک و یک منشی در کنار تشک حضور دارند. وظیفه منشی جمع کردن آراء داوران در دو راند است.
▪ انواع ضربات پا:
۱) آپ چاگی: ضبه با سینه پا
۲) دولیو چاگی: ضربه با روی پا به صورت
۳) تیچاگی: ضربه از عقب به صورت با پاشه پا
۴) موم دولیو چاگی: چرخش و ضربه با پاشنه پا
۵) موم دولیو یوب چاگی: چرخش و ضربه با تیغه پا

منبع : سایت پارس اسپورت