جوان رویایی جزیره

تابستان امسال برای بعضی ستاره های جوان ورزش بریتانیا، تابستانی آرام و خوشایند نبود. از کریستیانو رونالدو گرفته تا دواین چمبرز و مردان تیم راگبی انگلیس. چند هفته گذشته، در مطبوعات جزیره بیش از هر چیز تیترهای مربوط به این ستاره های جنجالی به چشم می خورد و به نظر می رسد تا پایان فصل نقل و انتقالات هم ادامه داشته باشد اما آِیا جنجال و خبرسازی می تواند تضمینی برای محبوبیت و موفقیت یک ورزشکار باشد
تئو والکات، ستاره جوان آرسنال عکس این فرضیه را ثابت کرد.
هافبک ۱۹ ساله توپچی ها نه تنها به لحاظ استعداد ناب بلکه به لحاظ ویژگی های رفتاری یکی از بازیکنان منحصر به فرد در دنیای پر زرق و برق ستاره های لیگ برتر است. شاید جالب باشد بدانید او هنوز با والدینش زندگی می کند، از مشروبات الکلی بیزار است و علی رغم سن کم تا کنون به گونه ای رفتار کرده که گویی از دنیایی دیگر به آرسنال پرتاب شده. او در این باره می گوید: من عقاید و احساسات خودم را دارم. به هر حال افراد با هم متفاوتند اما کارهای بعضی فوتبالیست ها مثل خیانت به همسر و دوستان و مصرف الکل برای من قابل توجیه نیست. همیشه این سؤال در ذهنم بوده که اگر قرار است خیانتی در کار باشد اصلا چرا سراغ تشکیل خانواده می روند و اما در رابطه با نوشیدنی های الکلی؛ من هرگز لب به مشروب نمی زنم. حتی دوران دبیرستان هم گاهی به خاطر این مسأله مرا مسخره می کردند اما این چیزها اصلا برای من مهم نیست. شما تنها چند سال برای فوتبال فرصت دارید و رفتارتان خارج از زمین فوتبال می تواند تعیین کننده باشد.
هرچند این روزها زندگی ورزشی و خصوصی این جوان ۱۹ ساله به رویایی تحقق یافته می ماند اما نباید فراموش کرد که او برای رسیدن به رویاهایش مسیری دشوار را پشت سر گذاشته است. او در ژانویه ۲۰۰۶ با ۱/۹ میلیون پوند از ساوتهمپتون به آرسنال آمد تا گران ترین فوتبالیست ۱۶ ساله انگلیس لقب بگیرد اما حتی یک بار هم به میدان نرفت تا خوراک خوبی برای پاپاراتزی ها باشد و پنج ماه بعد؛ در حالی که ۱۷ سال و ۳ ماه داشت از سوی اسون گوران اریکسون به عنوان یکی از مسافران جام جهانی انتخاب شد تا جوان ترین بازیکن تیم ملی انگلیس باشد.
او در آگوست ۲۰۰۶ با تیم زیر ۲۱ ساله های جزیره مقابل مولداوی به میدان رفت و حتی دروازه حریف را گشود تا جوان ترین بازیکنی باشد که در این تیم گلزنی می کند.
اما انتخاب او برای تیم ملی برای خیلی ها خوشایند نبود؛ حتی استیون جرارد در کتاب خاطراتش این طور نوشت: او شایستگی و حق پوشیدن پیراهن تیم ملی را ندارد. اما والکات عاقلانه ترینعکس العمل را نسبت به انتقادات داشت: خودم هم انتظار نداشتم به تیم ملی دعوت شوم. به تازگی امتحان رانندگی را داده بودم و د رحال و هوای دیگری بودم. خوب یادم هست که همه اصرار داشتند جام جهانی جای من نیست اما این مسائل هرگز مرا آزار نداد زیرا من مسؤول انتخاب نفرات تیم ملی نبودم پس تقصیری متوجهم نبود.
آن روزها فشار زیادی تحمل کردم. اکثر بازیکنان جوان آرام آرام و بدون توجه مطبوعات پیشرفت می کنند اما داستان برای من چیز دیگری بود. حتی دعوت به تیم ملی هم کمکی به پیشرفت من نکرد چراکه همه انتظار دیگری از من داشتند. به هر حال تجربه خوبی بود اما در زمان خودش واقعاً وحشتناک بود.
اما خارج از زمین فوتبال هم او به شدت مورد توجه رسانه ها بود چراکه خانواده اش حاضر نشدند در هتلی که مخصوص خانواده فوتبالیست ها بود اقامت کنند: قیمت ها به شکل مضحکی بالا بود و ما توان پرداخت این هزینه ها را نداشتیم. درهر صورت دوران جام جهانی تجربه ای جالب برای من و خانواده ام بود.
والکات صادقانه اعتراف می کند زمانی که اریکسون او را برای تیم زیر ۲۱ ساله ها انتخاب کرد به مراتب احساس بهتری داشت: تنها ۱۷ سال داشتم و بازی برای زیر ۲۱ ساله ها هم افتخار بزرگی بود.
بازی و گلزنی در این تیم اعتماد به نفس سابق را به من برگرداند و باعث شد مردم هم نگاه بهتری به توانایی هایم داشته باشند. هرچند او حضور در جام قهرمانی زیر ۲۱ ساله های اروپا را به دلیل مصدومیت کتف از دست داد اما هیچ کس نمی توانست منکر نقش تعیین کننده او در صعود تیم به مرحله نهایی شود. هواداران انگلیسی کم کم اعتماد به این جوان را مزه مزه می کردند.و نهایتا وقتی فابیو کاپلو او را برای بازی دوستانه با ترینیداد و توباگو انتخاب کرد، نگاه ها به او کاملاً متفاوت شده بود: نخستین بار که به تیم ملی دعوت شدم، سابقه بازی در لیگ برتر را نداشتم. در نتیجه خیلی از ستاره ها با نگاهی تحقیر آمیز از هم می پرسیدند این پسرک از کجا آمده اما این بار شرایط کاملاً فرق می کرد.
آنها به من اعتماد داشتند و من کاملاً حس می کردم بخشی از تیم هستم. و حالا او به دور از جنجال و هیاهوی رسانه ها خود را برای فصل بعد آماده می کند: حتی اخبار ورزشی را پیگیری نمی کنم و از نقل و انتقالات هم بی خبرم. او با اشاره به اتومبیل گلفش می گوید: این گلف کوچک و زیبای مدل R۳۲ مرا به یاد خودم می اندازد. خصوصا اینکه اوایل شماره پیراهنم هم ۳۲ بود. والکات این روزها شماره ۱۴ که زمانی متعلق به تیری آنری بود را به تن می کند: خوشحالم اما در نهایت این هم فقط عددی است که پشت پیراهنم حک می شود.
همین و بس. زندگی تئو والکات در سه سال گذشته کاملاً تغییر کرده ؛ او ۱۱ سالگی اش را به خاطر می آورد که در کنار مایکل اوون عکس یادگاری گرفت و تنها ۶ سال بعد در کنار او در تیم ملی بود. برای والکات اما جاده موفقیت فرداهای دور ادامه دارد: قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی، لیگ قهرمانان و جام جهانی انتظار مرا می کشند...

منبع:naidrauG
فاطمه حلاجی

منبع : روزنامه ایران ورزشی