فرضیه گاییچ و سیاست های والیبال، زیر سوال

شکست های تیم های تیم ملی والیبال ایران در مسابقات گزینشی المپیک در خاک ژاپن اتفاقی قابل پیش بینی بود و اگر یک دلیل آن برتری آشکار اکثر رقبا بر ما بوده باشد، سبب دیگری، توجیهی است که اهداف و برنامه ریزی فدراسیون برای این رشته ورزشی فراهم آورده است. طبق اصل دوم رویکرد به زوران گاییچ به این معنا بوده که فدراسیون درخشش در بازی های آسیایی گوانگ ژو در سال ۲۰۱۰ را هدف خود قرار داده و جوان گرایی را وسیله و مشخصه اصلی این هدف انگاشته است و بنابراین تا هر زمانی شکست ها را طبیعی و محصول چنان هدف گیری می دانیم، راهی برای پیشرفت بیشتر و پیروز شدن، متصور نیست. فدراسیون داورزنی بارها تاکید کرده است که تا زمان گوانگ ژو هیچ تضمینی برای برد نمی خواهد و به گاییچ ۵/۲ سال وقت داده شده تا تیمی را بسازد که در آن میدان جواب بدهد. امروز این بیم اساسی وجود دارد که تیم دست ساز و منتخب او در آن میدان نیز جواب ندهد و اگر این تصور که تیم وی واقعا توان کسب سوم قاره را داشته باشد، با توجه به شناختی که از تیم های ژاپن، کره جنوبی و چین در پیکارهای اخیر انتخابی المپیک در ژاپن به دست آمد، قدری دور از ذهن و باور نکردنی است و اگر بازی ها روال واقعی خود را طی کند، تیم ملی والیبال ما قادر به غلبه بر هیچ یک از این رقبا در گوانگ ژو هم نخواهد بود و معلوم نیست تکلیف سیاست های فدراسیون والیبال در این خصوص و در آن زمان چه خواهد شد.
● مهم ترین مساله
متاسفانه در این روند برخی مسایل مهم از یادها رفته است و یا اگر در یادها مانده و مورد اشاره و اعتراض قرار گرفته، جواب روشن و صمیمی دریافت نشده است. مهم ترین مساله در این ارتباط دو شغله بودن گاییچ است. وی که عهده دار هدایت یک تیم باشگاهی در روسیه هم هست و طبعا قسمتی از اوقات سال را در آن سامان می گذراند، در عمل نتوانسته اشراف و نظارت داشته باشد. او البته ملی پوشان و کسانی را که می توانند و باید در طیف ملی باشند، کاملا می شناسد و دار و ندار ما در این خصوص حداکثر از ۳۰ بازیکن فراتر نمی رود و جملگی به گاییچ معرفی شده اند و وی با آنها کار کرده است، ولی وقتی وی دایما در ایران نباشد و در فضای اینجا زندگی نکند، طبیعی است که نتواند ارجح ترین تصمیم گیرنده در مورد مسایل والیبال ملی باشد و حتی اگر باشد، این تصور وجود دارد که از عهده این کار بر نمی آید. امروز یکی از مهم ترین مسایل بازدارنده برای گاییچ همین فضای منفی پیرامون او و این طرز تلقی است که او نتوانسته است از توان موجود در والیبال ایران حداکثر بهره گیری موجود را صورت دهد.
گاییچ با گزینش هایش و نحوه انتخاب تیم ملی والیبال نیز بر این قضیه دامن زده است. خیلی ها می گویند حتی اگر قرار بود فقط یک یار بزرگسال عصای دست و راهنمای نفرات تیم ملی جوان شده والیبال ایران باشد، برای این مهم می شد فردی به جز پیمان اکبری را یافت و حتی اگر این فرضیه غلط و اکبری برای این منظور خاص واقعا برترین باشد، مطرح شدن دایمی این فرضیه نیز برای زیر سوال رفتن گزینش فوق کفایت می کند.
این در حالی است که درخشش برخی مهره های جوان تر تیم ملی والیبال ایران مانند کاظم و نادی در عمل جایی را برای انتقاد از سیاست های به کارگیری آنها بازنگذاشت اما وقتی یک تیم و مربی آن و گزینش هایش زیر سوال می روند، بدیهی است که حتی کارهای خوبش تاییدی را بر نیانگیزد. تیم ملی والیبال ایران با چنین ترکیب و مقدمه و پس زمینه ای در پیکارهای ژاپن یک برد مسلم و برتری ۰-۲ اولیه در برابر الجزایر را در نهایت با باخت ۲-۳ عوض کرد و سپس به رغم خوب بازی کردن در مقابل ژاپن و آرژانتین ۱-۳ بازنده شد و بدیهی بود که در برابر ایتالیا کاری از پیش نبرد و صعود به المپیک در جمع آسیایی ها در گرو نبرد ژاپن، استرالیا و کره جنوبی باشد و ایران سهمی در اوج رقابت ها نیابد.
● اصرار بر برخی ارنج ها
بعید بود در صورت داشتن مربی ای به جز گاییچ هم تیم والیبال ایران قادر به کسب نتایجی چندان بهتر در برابر رقبای فوق می شد اما آنچه به این مربی صربستانی نسبت می دهند، اتخاذ تاکتیک های گاه نامناسب در گرماگرم رقابت ها و اصرار بر فقط برخی مهره ها و تکرار پست و وظایف آنها در حالی است که به نظر می رسد او با قدری نرمش و تغییر در بعضی ارنج هایش می توانست شرایط بهتر و نتایج ارجح تری را برای تیم ملی ما رقم بزند، اما از آن گریز داشته است.
اظهارات داورزنی در دفاع از این مربی و به خصوص حرف هایش در قبل از پرواز تیم ملی به ژاپن مسایل و اعتراضاتی را برانگیخت. او طی این اظهارات حمله بی دلیل و عجیبی به مطبوعات داشت و سپس با تاکید بر این که به رغم حضور تیم ملی در آوردگاه ژاپن لزوما در پی کسب سهمیه المپیک نیست طبعا این سوال را به ذهن آورد که اگر دنبال چنین چیزی نیست، اصولا چرا این تیم را به آنجا گسیل داشته و اگر باختن، فرض و تقدیر و سرنوشت تیم ملی است، چرا چنین باوری در جامعه والیبال ما ریشه دوانده است و اصولا چرا دو سه سالی است که به والیبال ملی ما این گونه نگاه می شود.
متاسفانه والیبال ما بدون ارایه پاسخ هایی به این سوالات به ژاپن رفت و به نتایجی رسید که می دانیم و می دانید و شاید بهتر از این نیز برایش امکانپذیر نبود.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان