ورزش همگانی فراموش شده در هیاهوی قهرمانی

دولت نهم در برنامه استراتژیک خود در بخش ورزش، همواره تاکید ویژه ای بر توسعه ورزش همگانی و راهبری جامعه به سمت فعالیت های ورزشی داشته و این بخش را پیش زمینه کارکرد بهینه دیگر بخش های اجتماعی تلقی کرده است.
براساس این رویکرد سازمان تربیت بدنی و در راس آن مهندس علیآبادی از بدو ورود به عرصه ورزش، حساسیت ویژه ای نسبت به بخش همگانی ورزش داشته و شاید به همین جهت نخستین تغییر و تحولا ت سازمان تربیت بدنی با ایجاد مرکز توسعه ورزش همگانی و تغییر مدیریت فدراسیون ورزش همگانی صورت گرفت.
انتظار می رفت با تغییرات به وجود آمده و ثبات مدیریت ومهمتر ازهمه تخصیص اعتبارات ویژه به این بخش، ورزش همگانی به سرعت در جامعه نمود عینی پیدا کند و ورزش به شکل محسوسی در زندگی مردم نقش آفرینی کند اما به نظر می رسد ورزش همگانی از ماموریت ها و مسوولیت های خود دور افتاده وهیچ برنامه جامع و تدوین شده ای برای عمومی کردن ورزش ندارد.
امروز و به رغم تمامی تغییر و تحولا تی که با هدف ترویج فرهنگ ورزش همگانی و توجه بخشیدن جامعه به اهمیت ورزش در زندگی روزانه صورت گرفت، این بخش با رکودی محض و قابل تامل همراه است و حتی به نظر می رسد که مسوولا ن سازمان نیز از عملکرد بخش همگانی و به خصوص فدراسیون ورزش های همگانی رضایت چندانی ندارد.
مهندس علی آبادی از ابتدای تصدی مسوولیت ورزش کشور بر این نکته تاکید کرد که فدراسیون ورزش های همگانی باید در جهت اجرای برنامه های نوین حرکت کند ودست از کارهای کلیشه ای بردارد.
امضای تفاهمنامه های همکاری با شهرداری ها واستفاده از پتانسیل و امکانات این بخش، ارتباط با مراکز بسیج و پایگاه های مساجد به عنوان بازوان ورزش همگانی در قلمرو اهداف رئیس سازمان تربیت بدنی و بیانگر توجه ویژه رئیس سازمان در بکارگیری از تمامی پتانسیل ورزش همگانی برای توسعه بخشیدن به این بخش بود.
با تمامی تلا ش های صورت گرفته امروز نه تنها شاهد فعالیت جدی در بخش ورزش همگانی نیستیم که از همان برنامه های گذشته ورزش همگانی که سالی دو - سه بار به صورت سراسری و با شعاع تبلیغاتی برگزار می شد نیز خبری نیست. شاید اگر امروز یکی - دو رشته قهرمانی نظیر سپک تاکرا و آلیش را هم از فدراسیون ورزش همگانی جدا کنیم، به جرات بتوان گفت این فدراسیون هیچ برنامه عملیاتی برای توسعه ورزش همگانی ندارد و تنها نامی پرطمطراق را یدک می کشد.
در این میان آنچه بیش از هر چیز در مقابل کم کاری و بی برنامگی فدراسیون به چشم میآید سکوت مسوولا ن رده بالا ی ورزش کشور است که هیچ گونه ارزیابی از عملکرد مدیریت این فدراسیون ندارند و نقش نظارتی خود را فراموش کرده اند. به نظر می رسد برق مدال های اغوا کننده ورزش قهرمانی به ویژه پس از موج افتخاراتی که به واسطه کسب عنوان ششمی بازی های آسیایی دوحه قطر همراه بود باعث شده مسوولان ورزش کشور به طور کلی ورزش همگانی را در حاشیه قرار دهند واهداف ابتدایی خود را در ورزش به فراموشی بسپارند.
یکی از کارشناسان ورزش همگانی در مورد شعاع مسوولیت فدراسیون ورزش همگانی می گوید: وظیفه اول ومهم فدراسیون همگانی تشویق مردم به ورزش، توسعه و گسترش ورزش همگانی در بین همه اقشار جامعه و تلا ش برای جذب روز افزون مردم به ورزش های ساده و سهل الوصول است اما گویا این وظایف برای مسوولین فدراسیون همگانی درست جا نیفتاده چرا که آنها دنبال مسائل دیگری هستند.
وی ادامه می دهد: رئیس فدراسیون همگانی یک روز در میان سر از اردوی سپک تاکرا در میآورد و در مصاحبه ها و گفت وگوهای خود همواره از سپک تاکرا حرف می زند و گویی فدراسیون ورزش های همگانی محدود به همین رشته ورزشی شده است. درحالی که کار فدراسیون ورزش همگانی قهرمانی نیست.
این کارشناس مسائل ورزشی در ادامه می گوید: فلسفه اینکه رشته هایی نظیر سپک تاکرا زیرمجموعه فدراسیون ورزش همگانی قرارگرفتند این بود که این رشته ها پس از مدتی به استقلال برسند و به صورت فدراسیون فعالیت کنند و فدراسیون همگانی همچنان به وظیفه اصلی خود در توسعه ورزش بین آحاد مردم بپردازد ولی حالا قضیه فرق کرده است.
یکی دیگر از کارشناسانی که در چند ماه اخیر ماموریت پیدا کرده تا به صورت غیرمحسوس عملکرد انجمن های فدراسیون همگانی را مورد ارزیابی قرار دهد، می گوید: در حال حاضر ۲۵ رشته ورزشی به عنوان مجموعه فدراسیون ورزش همگانی فعالیت می کنند که به غیر از دو - سه رشته، سایر رشته ها یا فعال نیستند یا اگر فعالیت می کنند، فعالیت آنها بسیار محدود است.
وی ادامه می دهد: تعداد مسوولان برخی از این رشته های ورزشی بعضا از تعداد کل ورزشکاران آن رشته ورزشی تجاوز می کند و به نظر من برخی از مسوولین این انجمن ها بیشتر برای خود و اعضای خانواده چنین ورزش هایی را به صورت یک انجمن درآورده اند تا به اهداف شخصی خود دست یابند. برخی از این انجمن ها سالی دو سه سفر خارجی نان و آب دار دارند و چند هزار دلاری ارز دولتی هم می گیرند و مجوز باشگاهی و بعد هم به صورت کاملا اختصاصی و بسته اجازه ورود دیگران را به حیطه نمی دهند.
از سوی دیگر فدراسیون ورزش همگانی که تا چند سال پیش حداقل در سطح پارک ها ایستگاه های سلامتی را تاسیس و با ایجاد امکانات ورزشی و به کارگیری از مربیان کار آزموده نقشی در رویکرد خانواده ها به ورزش صبحگاهی داشت، مدتی است در این بخش نیز فعالیت های گذشته را ندارد و بخش ورزش شهرداری ها در این زمینه نقش اصلی را ایفا می کنند.
یک کارمند بازنشسته که مدتهاست در یکی از پارک های تهران برای سلامتی خود ورزش می کند هم می گوید: ما چه فدراسیون باشد و نباشد هر روز صبح به پارک می آییم و ورزش می کنیم. فقط هر از گاهی مسوولین می آیند و یک پلاکاردی را در این پارک نصب می کنند که مثلا ما داریم ورزش همگانی را توسعه می دهیم اما باور کنید با این کارها نمی توان ورزش را توسعه داد. باید اهمیت ورزش را از طریق فرهنگ سازی به مردم نشان دهیم.
یکی از کارشناسان سازمان تربیت بدنی در مورد عملکرد فدراسیون همگانی می گوید: نه اینکه مهندس علی آبادی نسبت به اتفاقات ورزش همگانی بی تفاوت باشد اما از زمانی که وی به سازمان تربیت بدنی آمد سعی کرد با تغییراتی این روند را تغییر دهد اما گویا این تغییرات کافی نبوده است.
وی می گوید: در بررسی عملکرد فدراسیون ها، فدراسیون همگانی ضعیف ترین نمره را گرفته و شاید لازم باشد این بار نگاهی ویژه به این بخش داشته باشیم و قطعا در آینده ای نزدیک شاهد تحولا تی مثبت و مفید در این بخش خواهیم بود.
به هرحال آنچه مشخص است ورزش همگانی بزرگ ترین طیف مخاطبان را در اختیار دارد و همین امر وظیفه تصمیم گیران ورزش کشور را برای داشتن برنامه هایی مناسب برای آحاد جامعه را حساس تر و دشوارتر می کند.
ورزش همگانی در دنیای ماشینی امروز جایگاه ویژه ای در سلامت و سالم سازی جامعه از ابتلا به امراض ناشی از کم تحرکی دارد و امید می رود مسوولان ورزش کشور اجازه ندهند این بخش اثرگذار در ورزش کشور با بی توجهی و گرفتار شدن در روزمرگی خیل عظیم جامعه را از مزایای پرداختن به ورزش محروم کند.

نویسنده : ناصر تقی پور

منبع : روزنامه مردم سالاری