نام من ریچل است

شصت سال از مقاومت قهرمانانه مردم فلسطین می گذرد. اشغالگران که با نقشه استعماری امپریالیزم پا به فلسطین گذاشتند در ظاهر جشن شصتمین سالگرد اشغال را بر پا داشته اند.
واقعیت اما چیز دیگری است. اراده مردم قهرمان فلسطین تشکیل دولت یهود را در این سرزمین به عقب انداخته است. آنها در این خیال بودند که با آواره کردن و تبعید این ملت به سرزمینهای همسایه با به دریا انداختن آنها- چنان که یکی از رهبران صهیونیست می گفت- مسئله را حل می کنند. اسرائیل - که نمی توان دولت نامیدش زیرا نه قانون اساسی دارد نه مرز مشخص و بهتر است آنرا که یک نیروی نظامی امپریالیستی در منطقه نامید- سیاستی مبتنی بر اشغالگری، کشتار،تخریب، توسعه طلبی و جنگ افروزی دارد. یهودیانی که از سراسر دنیا به این پادگان آورده می شوند در حقیقت گروگانهای این سیستم اند.
یهودیانی که بینشان روشنفکرانی انسانگرا وجود دارد که وقتی به واقعیتها پی می برند به منتقد این سیاستها مبدل می شوند. جریانات و اندیشه های صلح طلب حتا درون ارتش اسرائیل نفوذ کرده اند. در چند سال اخیر بسیاری از خلبانان ارتش که دیگر حاضر به بمباران مناطق مسکونی فلسطینی نبودند، از آنجا تصفیه و اخراج شدند. بسیاری از آکادمیسسن های دانشگاهها- مشهور به جریان تاریخ نگاری جدید- نمی توانند به کار در اسرائیل ادامه دهند و از آنجا خواسته یا نا خواسته خارج می شوند. یافته های علمی آنان موجودیت این رژیم اشغالگر و ضد انسان را زیر پرسش می گیرد. این روزها رسانه های سرمایه داری امپریالیستی با حرارت به پوشش خبری این به اصطلاح جشن های تاسیس دولت یهود می پردازند. آمریکا بزگترین حامی مالی ، سیاسی و نظامی اسرائیل است. در اسرائیل به جز ترور چیز دیگری تولید نمی شود و بدون حمایت سرمایه داری غرب صهیونیستها نمی توانند از نظر اقتصادی دوام بیاورند. بنا بر قول چامسکی اسرائیل چیزی جز دارایی امپراطوری آمریکا در خاور میانه محسوب نمی شود. بوش جنایتکار رئیس جمهورآمریکا هم مهمان ویژه است.
اما از آمریکا فقط نباید به چهره بوش نگاه کرد. حتما از آمریکا مهمانان دیگری به این منطقه بلا زده آمده اند.
روبروی من تصویر زن جوانی روی صفحه نقش بسته است. چهره ریچل کری((Rachel Corri با لبخندی معصومانه.
ریچل هم اهل آمریکا بود و سرزمینش را دوست داشت. او یک شهروند معمولی در ایالت واشنگتن بود و از خانوادهای متوسط می آمد و مثل خیلی از جوانان به دانشگاه می رفت. ریچل نسبت به مسائلی که در جامعه خود و کشورهای جهان می گذشت، بی تفاوت نبود. به جنبشهای مترقی صلح طلب و عدالت خواه پیوست. در سالهای آخر عضو فعال جنبش همبستگی بین المللی (ISM), شده بود. آنها پروژه ی خواهر خواندگی شهر المپیا(محل زندگی ریچل) و شهر رفح در فلسطین اشغالی را پیش می بردند. در ژانویه ۲۰۰۳ ریچل به نوار غزه سفر کرد تا در اعتراض به تخریب خانه های مردم فلسطین شرکت کند. بولدوزرهای ارتش اسرائیل مشغول ویران کردن مزارع ، درختان و البته ساختمانها بودند. روز ۱۴ مارس آن سال در پاسخ به خبرنگار یک شبکه خبری از نابودی سیستماتیک این مردم سخن می گوید، مردمی که مدتی است در کنار آنها زندگی می کند و از نزدیک شاهد عمق جنایت و ستمی است که بر آنها می رود. روز ۱۶ مارس ۲۰۰۳، ریچل به همراه ۷ عضو دیگر گروه گرد آمده اند تا مانع از تخریب یکی دیگر از خانه ها شوند. خانه متعلق به یک پزشک فلسطینی است که با همسر و فرزندانش در آن زندگی می کند. بولدوزر کاتر پیلار مدل D۹ که مدل سفارشی ارتش اسرائیل برای تخریب خانه ها و مزارع فلسطینیان است، ریچل جوان را دو بار به زیر می گیرد و وحشیانه می کشد. او در آن هنگام تنها ۲۳ سال سن داشت. ارتش اسرائبل هیچ مسئولیتی را متوجه خود ندانست. دولت آمریکا و جرج بوش هم اینجا نگران شهروندان خود نبودند. مردم آمریکا هم چیزی در این مورد در رسانه ها نخواندند و نشنیدند. گر جه مرگ هر انسانی تاسف بار و دردناک است اما او سرباز آمریکایی نبود که هنگام تجاوز به خاک دیگری کشته شده باشد. او بی دفاع و غیر نظامی بود. اجازه ندادند مرگ او هیچ خشمی در میان جامعه آمریکا بر انگیزد. حتا سال گذشته از اجرای نمایشی به نام (نام من ریچل است) که بر اساس یادداشتها و نامه های او به والدینش تنطیم شده بود، جلو گیری کردند. مردم آمریکا و سایر کشورهای جهان سرمایه داری بهتر است ندانند در فلسطین چه می گذرد. Rachel کلمه ای است عبری و به معنی "بره" و در فرهنگ مسیحی- یهودی بره نماد معصومیت و مظلومیت است.. حتا نام ریچل هم تداعی کننده زندگی ومرگ تراژی این انسان شریف و زن بزرگ آمریکایی است. آری آمریکایی که ما دوست داریم و می شناسیم آمریکای ریچل کری است نه آمریکای جرج بوش.

محمود رضا عبداللهی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه