قسمت یازدهم (۴)

گر دریائی ماهی دریای توام

ور صحرائی آهوی صحرای توام

در من می‌دم بنده‌ی دمهای توام

سرنای تو سرنای تو سرنای توام

٭٭٭

گر دل دهم و از سر جان برخیزم

جان بازم و از هر دو جهان برخیزم

من بنده به خوی تو نمیدانم زیست

مقصود تو چیست تا از آن برخیزم

٭٭٭

گر دل طلبم در خم مویت بینم

ور جان طلبم بر سر کویت بینم

از غایت تشنگی اگر آب خورم

در آب همه خیال رویت بینم

٭٭٭

کردیم قبول و من زرد میترسم

در خدمت تو ز چشم بد میترسم

از بیم زوال آفتاب عشقت

حقا که من از سایه‌ی خود میترسم

٭٭٭

گر رنج دهد بجای بختش گیرم

ور بند نهد بجای رختش گیرم

زان ناز کند سخت که چون بازآید

سختش گیرم عظیم سختش گیرم

٭٭٭

گر شاد ببینمت بر این دیده نهم

ور دیده بر این رخ پسندیده نهم

بر عرعر زیبات طوافی دارم

گر روی بدان جعد پژولیده نهم

٭٭٭

گر صبر کنی پرده‌ی صبرت بدریم

ور خواب روی خواب ز چشمت ببریم

گر کوه شوی در آتشت بگدازیم

ور بحر شوی تمام آبت بخوریم

٭٭٭

گر کبر بخورده‌ام که سرمست توام

مشتاب بکشتنم که در دست توام

گفتی که زمین حق فراخست فراخ

ای جان به کجا روم که در دست توام

٭٭٭

گر ماه شوی بر آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت بسویت نبرم

زین بیش اگر بر سر کویت گذرم

فرمای که چون مار بکوبند سرم

٭٭٭

گر من بدر سرای تو کم گذری

از بیم غیوران تو باشد حذرم

تو خود به دلم دری چو فکرت شب و روز

هرگه که ترا جویم در دل نگرم

٭٭٭

گر یار کنی خصم تواش گردانیم

هر لحظه به نوعی دگرت رنجانیم

گر خار شدی گل از تو پنهان داریم

ور گل گردی در آتشت بنشانیم

٭٭٭

گفتم به فراق مدتی بگزارم

باشد که پشیمان شود آن دلدارم

بس نوشیدم ز صبر و بس کوشیدم

نتوانستم از تو چه پنهان دارم

٭٭٭

گویی تو که من ز هر هنر باخبرم

این بی‌خبری بس که ز خود بیخبری

تا از من و مای خود مسلم نشوی

با این ملکان محرم و همدم نشوی

٭٭٭

گفتم دل و دین بر سر کارت کردم

هر چیز که داشتم نثارت کردم

گفتا تو که باشی که کنی یا نکنی

آن من بردم که بیقرارت کردم

٭٭٭

گفتم سگ نفس را مگر پیر کنم

در گردن او ز توبه زنجیر کنم

زنجیر دران شود چو بیند مردار

با این سگ هار من چه تدبیر کنم

٭٭٭

گفتم که دل از تو برکنم نتوانم

یا بی‌غم تو دمی زنم نتوانم

گفتم که ز سر برون کنم سودایت

ای خواجه اگر مرد منم نتوانم

٭٭٭

گفتم که ز چشم خلق با دردسریم

تا زحمت خود ز چشم خلقان ببریم

او در تن چون خیال من شد چو خیال

یعنی که ز چشمها کنون دورتریم

٭٭٭

گفتم که مگر غمت بود درمانم

کی دانستم که با غمت درمانم

او از سر لطف گفت درمان تو چیست

گفتم وصلت گفت بر این درمانم

٭٭٭

گنجینه‌ی اسرار الهی مائیم

بحر گهر نامتناهی مائیم

بگرفته ز ماه تا به ماهی مائیم

بنشسته به تخت پادشاهی مائیم

٭٭٭

گوئیکه به تن دور و به دل با یارم

زنهار مپندار که من دل دارم

گر نقش خیال خود ببینی روزی

فریاد کنی که من ز خود بیزارم

٭٭٭

گه در طلب وصل مشوش باشیم

گاه از تعب هجر در آتش باشیم

چون از من و تو این من و تو پاک شود

آنگه من و تو بی من و تو خوش باشیم

٭٭٭

لا الفجر بقینة و لا شرب مدام

الفخر لمن یطعن فی یوم زحام

من یبدل روحه به سیف و سهام

یستأهل آن یقعدو الناس قیام

٭٭٭

لب بستم و صد نکته خموشت گفتم

در گوش دل عشوه فروشت گفتم

در سر دارم آنچه به گوشت گفتم

فردا بنمایم آنچه دوشت گفتم

٭٭٭

لیلم که نهاری نکند من چکنم

بختم که سواری نکند من چکنم

گفتم که به دولتی جهانرا بخورم

اقبال چو یاری نکند من چکنم

٭٭٭

ما از دو صفت ز کار بیکار شویم

در دست دو خوی بد گرفتار شویم

یک خوآنی که سخت از او مست شویم

خوی دگر آنکه دیر هشیار شویم

٭٭٭

ما باده‌ی ز خون دل خود می‌نوشیم

در خم تن خویش چو می می‌جوشیم

جان را بدهیم و نیم از آن باده خوریم

سر را بدهیم و جرعه‌ای نفروشیم

٭٭٭

ما باده ز یار دلفروز آوردیم

ما آتش عشق سینه‌سوز آوردیم

تا دور ابد جهان نبیند در خواب

آن شبها را که ما به روز آوردیم

٭٭٭

ما برزگران این کهن دشت نویم

در کشته‌ی شادی همه غم میدرویم

چون لاله‌ی کم عمر در این دشت فنا

تا سر زده از خاک ببادی گرویم

٭٭٭

ما جان لطیفیم و نظر در نائیم

در جای نمائیم ولی بیجائیم

از چهره اگر نقاب را بگشائیم

عقل و دل و هوش جمله را بربائیم

٭٭٭

ما خاک ترا به آب زمزم ندهیم

شادی نستانیم و از این غم ندهیم

این صورت ما نصیب آدمیانست

از صورت تو آب به آدم ندهیم

٭٭٭

ما خواجه‌ی ده نه‌ایم ما قلاشیم

ما صدر سرانه‌ایم ما اوباشیم

نی نی چو قلم به دست آن نقاشیم

خود نیز ندانیم کجا میباشیم

٭٭٭

ما را بس و ما را بس و ما بس کردیم

ما پشت بروی یار ناکس کردیم

مردار همه نثار کرکس کردیم

در قبله‌ی تو نماز واپس کردیم

٭٭٭

ما رخت وجود بر عدم بربندیم

بر هستی نیست مزور خندیم

بازی بازی طنابها بگسستیم

تا خیمه‌ی صبر از فلک برکندیم