پس و پش

	پس از دشوارى آسانى است ناچار٭
		رک: از پى هر گريه آخر خنده‌اى است
			٭ ..............................	وليکن آدمى را صبر بايد (سعدى)
	پس از سى سال چاروادارى الاغ خود را شناخته است
		رک: بعد از چهل سال چاروادارى الاغ خود را نمى‌شناسد
	پس از قرنى شنبه به نوروز مى‌افتد
		رک: سال‌ها گذرد شنبه به نوروز افتد
	پس از مرگ جوانان گُل مماناد!٭
			٭ .......................	پس از گل در چمن بلبل نماناد (سعدى)
	پس از مرگ عدو خوش مى‌توان زيست
		نظير:
		دمى آب خوردن پس از بدسگال	بِهْ از عمر هفتاد و هشتاد سال (سعدى)
		- به مرگ بدان شادمانى رواست (فردوسى)
	پس از من جهان را چه ماتم چه سور!
		رک: دنيا پسِ مرگ من چه دريا چه سراب
	پس از من گو جهان را آب گيرد
		رک: دنيا پس مرگ من چه دريا چه سراب
	پستهٔ بى‌مغز چون دهان وا کند رسوا شود
		نظير:
		تا مرد سخن نگفته باشد	عيب و هنرش نهفته باشد (سعدى)
		- در سخن گفتن خطاى جاهلان پيدا شود (صائب)
		رک: ابله را در سخن توان شناخت
	پس خيز پيش‌رو است (از مجمع‌الامثال)
	پسر خوار شد چون بميرد پدر ٭
			٭ ببستم به بازويش اين بر گهر	..................... (فردوسى)
	پسر زائيدم براى رندان دختر زائيدم براى مردان، خودم ماندم سفيل و سرگردان!زبان حال مادراندر شکايت از تنهائى خود پس از ازدواج فرزندانشان
	پسر که ناخلف افتاد چيست جُرم پدر (پروين اعتصامى)
		رک: پسر که ناخلف افتد پدر چه کار کند؟
	پسر که ناخلف افتد پدر چه کار کند؟٭
		نظير:
		پسر که ناخلف افتاد چيست جرم پدر (پروين اعتصامى)
		- پدر را مى‌کند رسوا پسر چون ناخلف باشد (اقبال لاهورى)
		- فرزند ناخلف انگشت ششمين را مانَد که دست از بريدنش به درد آيد و از بودنش زشت نمايد
		- فرزند ناخلف از هزار تومان قرض بى‌محل هم بدتر است
			٭ شايد اقتباس يا تحريفى باشد از مصراع دوم اين بيت انورى:
			درست شد سخن پارساى مرد حکيم	پسر که ناخلف افتد پدر چه سود کند؟
	پسر که ناخلف افتد پدر زند چوبش	پدر که ناخلف افتد پسر چه‌ کار کند؟
		نظير: هر کسى ناخلف پسر دارد	منِ بيچاره ناخلف پدرى
	پسر نعمت، دختر رحمت!
	پسر و دختر هندوانهٔ سربسته هستند
	پسِ زانو منشين و غم بيهوده مخور٭
		رک: غم مخور اى دوست که اين جهان بنمانَد
			٭................................	که ز غم خوردن تو رزق نگردد کم و بيش (حافظ)
	پس‌ماندهٔ گاو را به خر بايد داد
		رک: نخورد شير نيم‌خوردهٔ سگ
	پسندم آنچه را جانان پسندد
	پس نمى‌دانيد روزه هم دارم، خادم مسجد هم هستم!
		نادانى در مسجد نماز را با قرائت مى‌خواند. يکى گفت: 'چقدر خوب و با قرائت نماز مى‌خواند!' مرد نادان نماز خود را شکست و به ستايندهٔ خود گفت: 'پس نمى‌دانيد روزه هم دارم...'
	پشت بندش آس است
		نظير: پشتش به شاه کوه بند است
	پشت چشم‌هايم باز مى‌ماند!
		نظير: کلاغ‌ها سياه مى‌پوشند
	پشتِ خم خاصيت پُربارى است
		نظير: پيرى ندارى پيرى بخر تيغ کهنه جوهر دارد.
	پشت سرِ شاه گور پدر شاه!
	پشت سرِ مرده بد نيايد گفت
		نظير:
		ناز پَسِ مرده بد نيايد گفت (نظامى)
		- کسى بر مرده لگد نمى‌زند
		- از پسِ رده بد نشايد گفت (دهلوى)
		- به رگ مرده نيشتر نزنند
	پشتش به شاه کوه بند است
		نظير: پشت بندش آس است
	پشت قبالهٔ مادرش انداخته‌اند!
		رک: انگار پشت قبالهٔ مادرش انداخته‌اند
	پشت کفتر سبز است!
		وعده‌ات فريبنده است و اساس ندارد
	پشت مسجد شاه داد زده است: 'آى سيب‌زميني!'
		رک: به اسب شاه گفت است يابو!
	پشت و رويش معلوم نيست
		رک: مثل نان ساچ مى‌مانَد نه پشت دارد نه رو
	پشکل هم داخل مويز شده است!
		رک: پياز هم خودش را داخل ميوه‌ها کرده است
	پشم از پنبه جداست (طوطى‌نامه)
	پشمى از بيضه قلندر کم!
		به تحقير و تسخير پس از مرگ شخصى پست و فرومايه و يا بعد از کناره‌گيرى وى از يک مجمع گويند
	پشَه با شب زنده‌دارى خون مردم مى‌خورد٭
			٭ .........................	زينهار از زاهد شب زنده‌دار انديشه کن (صائب)
	پشه چو پُر شد بزند پيل را (سعدى)
		رک: اتّحاد موجب قوّت است
	پشه در مقابل باد تاب نيارد
		رک: پشه کى جولان کند جائى‌که باد صرصر است
	پشه را به لاغريش (= لاغرى‌اش) نگاه نکن، برو تو بحرِ نيشش (عامیانه).
		يعنى: به ظاهر فرد نبايد قضاوت کرد. چه بسا آدمى ضعيف‌جثه و نحيف‌اندام در باطن شخصى شرارت‌پيشه و بدکردار و ستمگر و مکّار است
	پشه را کى بود مهابت پيل٭
			٭ ديگران کس به پايهٔ تو رسند	......................(ظهير فاريابى)
	پشه کى جولان کند جائى‌که باد صرصر است٭
		نظير:
		اى مگس، عرصهٔ سيمرغ نه جولانگه تُست (حافظ)
		- پشه در مقابل باد تاب نيارد
			٭ خصم مسکين پيشِ خسرو کى تواند ايستاد	........................... (معزّى)
	پشه کى داند که اين باغ از کى است (... در بهاران زاد و مرگش در دى است) (مولوى)
		افراد عادى و عامى قادر به امور جهان و خلقت نيستند
	پشه لگدش زده است! به طنز و تمسخر: مريض است
		نظير:
		بايد لنگ کفش کهنه‌اش را پيش حکيم برد!
		- باد پرى‌رويان به او خورده!
	پشه و باد؟
		رک: آتش و پنبه؟
	پشيمان ز گفتار ديدم بسى	پشيمان نگشت از خموشى کسى (اميرخسرو دهلوى)
		رک: ز گفتن پشيمان بسى ديده‌ام	نديدم پشيمان کس از خامشى
	پشيمان نشد هر که نيکى گزيد (فردوسى)
		رک: از نيکوکارى کس خجالت نَبَرد
	پشيمان نگشت از خموشى کسى (اميرخسرو دهلوى)
		رک: سلامت در خموشى است
	پشيمان نگردد کس از کار نيک (اسدى)
		رک: از نيکوکارى کس خجالت نَبَرد
	پشيمانى بوَد در هرزه‌گردي٭
		نظير:
		هرزه‌گردى و باده‌پيمائى	عاقبت مى‌کشد به رسوائى (ضياء اصفهانى)
		- به سگ گفتند چرا پير شدى؟ گفت بس‌که هرزه دويدم!
			٭ .............................	پريشانى بوَد در سو به سوئى (مغربى)
	پشيمانى چه سود آخر چو در اول خطا کردى
		رک: چرا عاقل کند کارى که باز آرد پشيمانى
	پشيمانى چه سود اکنون که کار از دست رفت
		رک: کار چو از دست رفت آهِ ندامت چه سود؟
	پشيمانى در دام چه سود؟
		رک: کار چو از دست رفت آهِ ندامت چه سود؟