با ستارگان فوتبال جهان

● ریموند کوپا ناپلئون فوتبال فرانسه
▪ تولد۱۳: اکتبر ۱۹۳۱
▪ محل تولد: نوله مین - فرانسه
▪ باشگاه ها: اوانژه،رمس ،رئال مادرید
▪ مهمترین افتخارات:
مقام سوم جام جهانی ،۱۹۵۸بهترین بازیکن جام جهانی ،۱۹۵۸ قهرمان جام باشگاه های اروپا ۱۹۵۷ ۱۹۵۸، ،۱۹۵۹، قهرمان لیگ اسپانیا ۱۹۵۷ و،۱۹۵۸قهرمان لیگ فرانسه ۱۹۵۳ ۱۹۵۵، ۱۹۶۰، و،۱۹۶۲ مرد سال فوتبال اروپا ۱۹۵۸
▪ تیم ملی فرانسه ۴۵: بازی ۱۸، گل
ریموند کوپا در یک خانواده معدنچی لهستانی در «نوله مین» در فرانسه به دنیا آمد. نام واقعی او کوپا ژفسکی بود. خود او هم در معدن کار می کرد، محل زندگی کوپا در کنار یک زمین فوتبال بود که در روزهای تعطیل آخر هفته محکی برای استعداد فوتبال او شد. او در سن ۱۸ سالگی به تیم دسته دومی «اوانژه» پیوست. طولی نکشید که آلبرباتو، مربی نامدار و مشهور تاریخ فوتبال جهان به نیروی فوق العاده کوپا پی برد و در سال ۱۹۵۱ او را به ورزشگاه «رمس» که روزگاری شهرت جهانی داشت برد. او در آنجا در سال های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۵ به قهرمانی فرانسه رسید. اولین حضور بین المللی او مقابل تیم آلمان در روز ۵ اکتبر ۱۹۵۲ در ورزشگاه کلمب پاریس بود. او در ۲ بازی اول جام جهانی ۱۹۵۴ مقابل تیم های ملی یوگسلاوی و مکزیک ظاهر شد.فینال جام قهرمانان اروپا در ۱۳ ژوئن ۱۹۵۶ بین رمس و رئال مادرید اگرچه با پیروزی ۴ بر ۳ رئالی ها و قهرمانی این تیم به پایان رسید اما در نتیجه نمایش خیره کننده کوپا در این بازی، رئال مادرید خواهان او شد و به این ترتیب کوپا به این تیم پیوست. کوپا ۳ سال در رئال مادرید باقی ماند و در کنار ستارگانی مانند دی استفانو، پوشکاش و جنتو سال های طلایی را برای این تیم رقم زد. ریموند کوپا با قد کوتاهش که فقط ۶۸/۱ سانتی متر بود در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد به خلق هیجان و لحظات تحسین برانگیزی نائل آمد. ژوست فونتین گلزن بی مانند تیم ملی فرانسه که در این جام با به ثمر رساندن ۱۳ گل ضمن کسب مقام آقای گلی، رکوردی دست نیافتنی را به دست آورد از پاس های طلایی و بی نقص کوپا تغذیه می شد. در این جام فرانسه به مقام سوم جام جهانی دست یافت. کوپا نیز به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی شناخته شد و در همان سال کفش طلایی بهترین بازیکن اروپا را نیز به عنوان جایزه دریافت کرد. ریموند کوپا که «ناپلئون فوتبال» لقب گرفت در سال ۱۹۵۹ به رمس برگشت و بار دیگر موفقیت را به این تیم بازگرداند. تیم رمس در سال های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۲ قهرمانی فرانسه را به دست آورد. کوپا در ۱۱ نوامبر ۱۹۶۲ در ۳۱ سالگی مقابل تیم ملی مجارستان آخرین بازی ملی خود را انجام داد.
● گرد مولر کوچولوی مهار نشدنی
▪ تولد:سوم نوامبر ۱۹۴۵
▪ محل تولد: نوردیگن - آلمان
▪ باشگاه ها: نوردیگن
ـ (۱۹۶۴-۱۹۶۳)، بایرن مونیخ
ـ (۱۹۷۹-۱۹۶۴)، فورت لودردیل ایالات متحده آمریکا(۱۹۸۰-۱۹۷۹)
▪ مهمترین افتخارات:
قهرمان جام جهانی ،۱۹۷۴ مقام سوم جام جهانی ،۱۹۷۰ آقای گل جام جهانی ۱۹۷۰ قهرمان جام ملت های اروپا ۱۹۷۲ آقای گل جام ملت های اروپا ۱۹۷۲ قهرمان جام باشگاه های اروپا ۱۹۷۴ ۱۹۷۵ و ،۱۹۷۶ قهرمان جام در جام اروپا ،۱۹۶۷ قهرمان لیگ آلمان ،۱۹۶۹ ،۱۹۷۲ ۱۹۷۳ و ،۱۹۷۴ آقای گل اروپا (برنده کفش طلایی) ۱۹۷۰ و ،۱۹۷۲ هفت بار آقای گل لیگ آلمان، مرد سال فوتبال اروپا ۱۹۷۰
تیم ملی آلمان۶۲: بازی، ۶۸ گل
حضور در جام جهانی۲: دوره (۱۹۷۰ و ۱۹۷۴) ۱۳ بازی، ۱۴ گل
او برترین گلزن تمام دوران است و شاید بهترین سنتر فوروارد. گرد مولر در تمامی رقابت هایی که حضور داشته از خود رکورد گلزنی بر جای نهاده است که شاید مهمترین آن به ثمر رساندن ۱۴ گل در ۲ دوره جام جهانی باشد که در سال ۲۰۰۶ رونالدو موفق شد این عدد را به ۱۵ برساند (البته در ۳ دوره حضور و ۱۸ بازی). او با ۱۷۶ سانتی متر قد یکی از بهترین سرزنان فوتبال جهان بود. گرد مولر در نوردیگن متولد شد و فوتبال را با باشگاه شهرش آغاز کرد و در سال ۱۹۶۴ به بایرن مونیخ پیوست و با ۳۵ گل که در فصل اول حضورش به ثمررساند باعث صعود این تیم به لیگ دسته اول بوندس لیگا شد. مولر در دوران موفق حضورش در بایرن مونیخ که تا سال ۱۹۷۹ به طول انجامید در بوندس لیگا ۳۶۵ گل طی ۴۷۲ مسابقه به ثمر رساند (رکوردی دست نیافتنی) و در طی ۷۴ دیدار اروپایی ۶۶ گل وارد دروازه حریفان بایرن مونیخ کرد که موجب قهرمانی آنها در ۳ فصل پیاپی جام باشگاه های اروپا شد. همچنین ۴ قهرمانی لیگ و ۴ قهرمانی جام حذفی به لطف گل های تمام نشدنی مولر و حضور بکن باوئر برای بایرن مونیخ به دست آمد. در طی ۱۴ فصل او ۷ بار آقای گل بوندس لیگا شد و ۲ بار هم کفش طلای اروپا را به چنگ آورد.مولر وقتی در ۳۴ سالگی به لیگ آمریکا رفت در آنجا هم برای تیمش ۳۳ گل در طی ۲ فصل زد. در عرصه ملی، مولر در جام جهانی ۱۹۷۰ در مکزیک یکی از ارکان اصلی تیم ملی آلمان غربی بود که با ۱۰ گلی که طی ۶ دیدار برای تیمش به ثمر رساند ضمن کسب عنوان آقای گلی جام جهانی موجب کسب مقام سوم جام جهانی برای تیم آلمان شد. ۲ سال بعد آلمان ها به لطف گل های او به مقام قهرمانی اروپا رسیدند تا شانس اول قهرمانی جام جهانی ۱۹۷۴ باشند که میزبانی اش را بر عهده داشتند.در جام جهانی ۱۹۷۴ تیم آلمان تا دیدار پایانی پیش رفت و مولر ۳ گل در این راه برای تیمش به ثمر رساند. در دیدار پایانی ۲ تیم یک بر یک مساوی بودند که مولر با یک گل تماشایی نتیجه را به نفع آلمان تغییر داد و در نهایت باعث قهرمانی تیم ملی کشورش شد.این آخرین دیدار ملی وی بود، در حالی که او طی ۸ سال حضور ۶۸ گل طی ۶۲ مسابقه برای ژرمن ها زده بود.
● بیلی رایت محبوب ولورهمپتون
▪ تولد۶: فوریه ۱۹۲۴ ، وفات ۱۹۹۴:
▪ محل تولد: ایرون بریج - انگلستان
▪ باشگاه ها: ولورهمپتون وندرز
▪ مهمترین افتخارات:
اولین بازیکن تاریخ فوتبال که از مرز یک صد بازی ملی گذشت، مرد سال فوتبال انگلستان ،۱۹۵۲ قهرمان جام حذفی انگلستان ،۱۹۴۹ قهرمان لیگ انگلستان ،۱۹۵۴ ۱۹۵۸ و ۱۹۵۹
تیم ملی انگلستان: ۱۰۵ بازی (۹۰ دیدار به عنوان کاپیتان)
بیلی رایت یکی از اسطوره های فوتبال انگلستان، در ششم فوریه ۱۹۲۴ به دنیا آمد. در ۱۶ سالگی با ولورهمپتون وندرز قرارداد امضا کرد هر چند که میجر باکلی مربی افسانه ای تیم، او را بیش از حد کوچک می دانست. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ نخستین بازی ملی خود را انجام داد. در نهمین سال حضورش در ولورهمپتون با پیروزی ۳ بر یک مقابل لسترسیتی در مسابقه نهایی جام حذفی بر اولین جام قهرمانی زندگی اش بوسه زد. حضور در جام جهانی ۱۹۵۰ برزیل و انجام بازی های درخشان، او را در تیم ملی تثبیت نمود. رایت در ۲ جام جهانی بعدی هم تیم ملی کشورش را همراهی کرد اما انگلستان نتوانست موفقیتی کسب نماید. در سال ،۱۹۵۴ رایت با هدایت تیم ولورهمپتون در میانه میدان به اولین عنوان قهرمانی لیگ انگلستان دست یافت و این موفقیت را ۴ سال بعد هم تکرار نمود. در سال ۱۹۵۹ در جریان دیدار با تیم ملی آمریکا او یک صدوپنجمین و آخرین بازی ملی خود را انجام داد. در طی ۱۳ سال حضور در تیم ملی، رایت تنها ۵ بازی از ۱۰۸ بازی تیم ملی انگلستان پس از جنگ جهانی دوم را از دست داد و نخستین بازیکن فوتبال جهان بود که از مرز یک صد بازی ملی گذشت. در این سال او جایزه ویژه ای برای یک عمر خدمت به فوتبال دریافت کرد. در سال ۱۹۶۲ او به عنوان مربی به تیم آرسنال پیوست. بیلی رایت در سال ۱۹۹۴ در سن ۷۰ سالگی دار فانی را وداع گفت.
● سوکراتس دکتر حرفه ای
نوزدهم فوریه ۱۹۵۴ سوکراتس براسلیرو سامپایو ده سوزا ویرا دو الیویرا، ملقب به دکتر سوکراتس، هافبک گلزن تیم ملی برزیل به دنیا آمد. . یکی از تحسین برانگیزترین بازیکنان خط میانی تیم ملی برزیل بود. یکی از خصوصیات بارز وی دید عالی در زمین و ضربات دقیق با پشت پا بود. او در همان زمان که فوتبال بازی می کرد به شغل طبابت هم مشغول بود و به خاطر همین نمی توان از او به عنوان یک بازیکن حرفه ای نام برد. بازی های ملی او حدود ۳۵ بازی می باشد و در جام های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ عضو تیم ملی برزیل بود. در سطح باشگاهی او فقط در برزیل و در باشگاه بوتافوگو و کورینتیانس بازی می کرد. با اینکه استعداد خارق العاده ای در فوتبال داشت اما همیشه طبابت را به فوتبال ترجیح می داد. پس از پایان دوران بازیگری ، سوکراتس به سیاست روی آورد. برادر کوچکتر وی یعنی (رای) بازیکن ثابت تیم ملی برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا بود.جالب آنکه سوکراتس در سن ۵۰ سالگی قراردادی به عنوان مربی- بازیکن با تیم گارفورت تاون انگلستان امضا کرد و یک بار هم برای این تیم به میدان رفت.
● پاسارلا کاپیتان بزرگ
▪ تولد: ۲۵ ماه می ۱۹۵۳
▪ محل تولد: بوینس آیرس - آرژانتین
▪ باشگاه ها: ریورپلاته، فیورنتینا و اینتر
▪ مهمترین افتخارات: قهرمان جام جهانی ،۱۹۷۸ کسب ۵ عنوان قهرمانی لیگ آرژانتین
▪ تیم ملی آرژانتین۷۰: بازی، ۲۲ گل
دانیل پاسارلا یکی از مقتدرترین مدافعان تاریخ جام جهانی محسوب می شود او برای هر تیمی یک هدایتگر کامل محسوب می شد و از همان سال های اول بازی، کاپیتانی تیم ملی و باشگاهی که در آن بازی می کرد را به عهده داشت. او با وجود قد ۱۷۴ سانتی متری خیلی خوب سر می زد و بیشتر گل هایی را که به ثمر رساند با ضربه سر بود. تعداد گل هایی که او به عنوان یک مدافع زده در نوع خود منحصر به فرد بوده است. او در ۲۹۸ دیداری که در لیگ آرژانتین انجام داد ۹۹ گل به ثمر رساند. این روند بعد از رفتن او به ایتالیا نیز ادامه داشت. پاسارلا در جام جهانی ۱۹۷۸ که در کشور خودش برگزار شد به عنوان کاپیتان تیم ملی آرژانتین را همراهی کرد و توانست عنوان قهرمانی را به دست آورد. عنوان «کاپیتان بزرگ» لقبی بود که پاسارلا به راستی لیاقت آن را داشت. در جام جهانی ۱۹۸۲ آرژانتین نتوانست به مرحله نیمه نهایی برسد و حتی گل پاسارلا به ایتالیا کاری از پیش نبرد. در مقدماتی جام ۱۹۸۶ پاسارلا با وجود داشتن ۳۳ سال سن همراه تیم آرژانتین بود اما به علت مصدومیت، مرحله نهایی جام جهانی را از دست داد. او در سال ۱۹۸۹ در حالی که در باشگاه محبوب خود ریورپلاته بازی می کرد، از فوتبال کناره گیری کرد. در سال ۱۹۹۸ به سمت مربیگری تیم ملی آرژانتین منصوب شد اما پس از ناکامی آرژانتین در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی از این سمت کناره گیری کرد.
● خوان آلبرتو شیفینو ملقب به پپه
▪ تولد۲۸: جولای ۱۹۲۵ ،وفات : ۲۰۰۴
▪ محل تولد: مونته ویدئو- اروگوئه
▪ باشگاه ها: ناسیونال اروگوئه، پنارول اروگوئه، میلان
▪ مهمترین افتخارات: قهرمان جام جهانی ۱۹۵۰ و مقام چهارم ،۱۹۵۴ قهرمان سری A ایتالیا ۱۹۵۵ ، ۱۹۵۷ و ،۱۹۵۹ قهرمان جام یوفا ،۱۹۶۱ بهترین بازیکن جام جهانی ۱۹۵۰
▪ تیم ملی اروگوئه: ۴۸ بازی، ۱۲ گل
▪ تیم ملی ایتالیا۹: بازی، ۷ گل
▪ حضور در جام جهانی: ۱۹۵۰ و ۱۹۵۴ (۹ بازی، ۷ گل)
خوان شیفینو در ۲۸ جولای ۱۹۲۵ از یک پدر ایتالیایی و مادر اروگوئه ای متولد شد. در دوران نوجوانی در باشگاه های پالرمو و المپیا بازی می کرد. مدتی در ناسیونال مونته ویدئو بازی کرد اما خیلی سریع به تیم رقیب یعنی پنارول پیوست (۱۹۴۳). او خیلی سریع مشهور شد و طرفدارانش به او لقب «پپه» دادند. او با پنارول در سال های ،۱۹۴۴ ۱۹۴۹ ، ۱۹۵۱ ، ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴ قهرمان لیگ اروگوئه شد. شیفینو اولین بازی ملی خود را در جولای ۱۹۴۵ مقابل آرژانتین انجام داد. ۵ سال بعد در جام جهانی ۱۹۵۰ او یکی از عوامل اصلی قهرمانی اروگوئه بود. جام جهانی اوج هنرنمایی این هافبک بلند قد و استثنایی بود. شیفینو در دیدار نهایی یکی از ۲ گل پیروزی بخش تیم کشورش را به برزیل زد تا ضمن کسب قهرمانی، به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی انتخاب شود. در جام جهانی ،۱۹۵۴ اروگوئه برای دفاع از عنوان قهرمانی اش به سوئیس سفر کرد اما حضور تیم های قدرتمندی چون مجارستان، آلمان غربی و اتریش مانع از تکرار این عنوان شد. شیفینو در این جام هم عنصری بسیار ارزشمند بود و یکی از عوامل اصلی پیروزی بر انگلستان در یک چهارم نهایی و صعود به جمع ۴ تیم به شمار می رفت. ۲ شکست مقابل مجارستان و اتریش باعث شد اروگوئه در مکان چهارم جهان قرار گیرد که با توجه به خیل مصدومان این تیم، مقام بدی نبود. درخشش فوق العاده پپه در جام جهانی ۱۹۵۴ سوئیس باعث شد تا مسئولان میلان به سراغ او بیایند و در ازای مبلغ ۳۰۰ هزار دلار که در آن زمان رکوردی در جهان محسوب می شد او را به خدمت بگیرند. به واسطه ایتالیایی بودن پدرش او خیلی سریع تابعیت ایتالیایی پذیرفت و بدین ترتیب از مزایا و قوانین بازیکنان بومی بهره مند شد. پس از حضور او در میلان و درخشش میلانی ها(لقب میلان) ۳ بار فاتح اسکودتو شدند. او در طی ۶ فصل، ۱۴۹ بار با پیراهن میلان به میدان رفت و برای این تیم ۴۷ گل به ثمر رساند. در سال ۱۹۶۰ به رم پیوست و در سال ۱۹۶۱ با این تیم قهرمان جام یوفا شد. شیفینو در سال ۱۹۵۴ مقابل آرژانتین نخستین بازی ملی اش را برای ایتالیا انجام داد اما نتوانست موفقیت هایش در پیراهن اروگوئه را تکرار نماید. پپه در سال ۱۹۶۲ برای همیشه با فوتبال وداع گفت و کفش هایش را آویخت. در همین سال به اروگوئه بازگشت و مدتی هدایت تیم پنارول و سپس تیم ملی اروگوئه را بر عهده گرفت. شیفینو در ۱۴ نوامبر ۲۰۰۴ به علت کهولت سن درگذشت.
● جرزینیو، گارینشای دوم
▪ جرزینیو (برزیل)
▪ تولد: ۲۵ دسامبر ۱۹۴۴
▪ محل تولد: کاسیاس - برزیل
▪ باشگاه ها: بوتافوگو، مارسی (فرانسه)، کروزیرو، پوتوگوئزا (ونزوئلا)
▪ مهمترین افتخارات: قهرمان
▪ جام جهانی ،۱۹۷۰ قهرمان جام باشگاه های آمریکای جنوبی۱۹۷۶
▪ تیم ملی برزیل۸۰: بازی، ۱۸ گل
فیلهوخاویر ونتورا معروف به جرزینیو در فوتبال برزیل پا در جای پای گارینشا گذاشت. در جام جهانی ۱۹۶۶ آنان در ۲ مسابقه کنار هم بازی کردند اما به دنبال خداحافظی گارینشا از تیم ملی و به دنبال شکست انتقادآمیز برزیل مقابل مجارستان، جرزینیو از جناح چپ به جناح راست منتقل و در سال های بعد به عنوان بهترین مهاجم گوش راست دنیا شناخته شد. جرزینیو در ۱۵ سالگی، پای میز قرارداد تیم بوتافوگو نشست. او در سال های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ با این تیم به قهرمانی ایالت «ریو» رسید ضمن اینکه در ۱۹۶۸ به قهرمانی برزیل موسوم به «تابرازیل» دست یافت. جرزینیو اولین بار در هفتم ژوئن ۱۹۶۴ برای تیم ملی برزیل بازی کرد. این بازی که در ایالت «ریو» برگزار شد و برزیل با نتیجه ۴ بر یک تیم پرتغال را شکست داد. بعد از ناکامی برزیل در جام جهانی ۱۹۶۶ انگلستان، در جام جهانی ۱۹۷۰ دوران موفقیت برزیل و جرزینیو آغاز شد. این مهاجم با حرکاتی غیرقابل پیش بینی و با قدرت دریبل زنی غیرقابل مهار و با مهارت یکسان در دریبل با هر ۲ پا جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک را با زدن ۲ گل به چکسلواکی آغاز کرد و به دنبال آن با زدن یک گل در هر بازی مقابل انگلستان، رومانی، پرو، اروگوئه و در فینال مقابل ایتالیا ، برزیل را به قهرمانی رساند. بنابراین او با زدن گل در هر مسابقه از این حیث رکوردداری بی رقیب ماند. ضمن اینکه بین گلزنان جام جهانی بعد از «گرد مولر» آلمانی در رده دوم ایستاد. ضمن اینکه با پاس های استثنایی خود زمینه را برای گلزنی پله، ریوه لینو و توستائو فراهم کرد و خود را به عنوان یک گلساز بزرگ مطرح ساخت.جرزینیو در جام ۱۹۷۴ آلمان نتوانست مانند جام قبل پرفروغ باشد و تنها ۲ گل به ثمر رساند. او ۳ مارس ۱۹۸۲ در ریودوژانیرو بعد از بازی مقابل چکسلواکی با فوتبال ملی خداحافظی کرد. در مدت ۲۳ سال حضور در تیم ملی، ۸۰ بار بازی و ۱۸ گل ملی به ثبت رساند.
● استنلی ماتیوس ناجی
▪ تولد:اول فوریه ۱۹۱۵ ،وفات : ۲۰۰۰
▪ محل تولد:هانلی - انگلستان
▪ باشگاه ها:استوک سیتی، بلکپول، استوک سیتی
▪ مهمترین افتخارات: مرد سال فوتبال اروپا ،۱۹۵۶ قهرمان جام حذفی انگلستان ۱۹۵۳
▪ تیم ملی انگلستان۸۴: بازی
چهره خستگی ناپذیر تاریخ فوتبال در نخستین روز ماه فوریه ۱۹۱۵ به دنیا آمد. در سال ۱۹۳۲ با استوک سیتی به عنوان بازیکن حرفه ای قرارداد بست و اولین بازی اش را در شرایطی که تنها ۱۷ سال داشت انجام داد. سال بعد او به همراه استوک سیتی به مقام قهرمانی لیگ دسته دوم انگلستان دست یافت و به دسته اول صعود نمود. ماتیوس ۲ سال بعد در حالی که تنها ۲۰ سال داشت اولین بازی ملی خود را طی پیروزی ۴ بر ۳ انگلستان بر ولز انجام داد. یک سال پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ با قراردادی به ارزش ۱۱۵۰۰ پوند راهی بلکپول شد. در این سال ها او یکی از بازیکنان کلیدی تیم ملی بود که بازی های بسیار درخشانی در عرصه ملی انجام داد. در سال ۱۹۵۳ و در دیدار نهایی جام حذفی، ماتیوس در حالی که بلکپول ۳ بر ۲ از بولتون عقب بود و تنها ۳ دقیقه تا پایان دیدار وقت باقی بود، با زدن ۲ گل جام حذفی را برای تیمش به ارمغان آورد. در سال ۱۹۵۶ او اولین انتخاب روزنامه نگاران اروپا به عنوان مرد سال این قاره بود. برای آخرین بار در سال ۱۹۵۷ و در سن ۴۱ سالگی او پیراهن تیم ملی را مقابل دانمارک در جریان رقابت های مقدماتی جام جهانی به تن کرد. ماتیوس با وجود بالارفتن سنش همچنان در رده باشگاهی فعال بود و در سال ۱۹۶۱ با رقم ۲۸۰۰ پوند به استوک سیتی بازگشت و این تیم را از دسته دوم به دسته اول آورد. استنلی ماتیوس در سال ۱۹۶۵ در سن ۵۰ سالگی آخرین بازی اش را در لیگ دسته اول انگلستان انجام داد تا مسن ترین بازیکنی باشد که به این مهم دست می یابد. در این سال او برای همیشه کفش هایش را آویخت و به خاطر یک عمر تلاش بی وقفه به عنوان «سر» مفتخر شد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی