نفرین گل طلائی - CURSE OF THE GOLDEN FLOWER

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : چین و هنگ‌کنگ
محصول : ویلیام کُنگ، ژانگ ویپینگ و ژانگ ییمو
کارگردان : ژانگ ییمو
فیلمنامه‌نویس : ژانگ ییمو، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشتهٔ کائو یو
فیلمبردار : ژائو شیائودینگ
آهنگساز(موسیقی متن) : شیگرو اومبایاشی
هنرپیشگان : چن جین، چوئو جای، چو یون ـ فات، گونگ لی، لی مان، کین جونجی، نی دائونگ و لیو یه
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۴ دقیقه


خانوادهٔ سلطنتی چین دستخوش آشوب است. امپراتور (یون ـ فات) در حال مسموم کردن تدریجی همسرش (لی) با اضافه کردن زهر به داروی او است. ملکه با ناپسری‌اش، ̎شاهزاده وان̎ (یه) سر و سرّی دارد و او نیز به نوبهٔ خود با ̎چان̎ (لی مان)، دختر پزشک قصر. ̎شاهزاده جای̎ (جی چو) از نبردی طولانی با مغول‌ها بازگشته است تا این درس را از پدرش بگیرد: ̎هرگز چیزی را که به تو نداده‌اند، نگیر̎. پسر کوچک‌تر ̎شاهزاده یو̎ (جونجی) از این‌که همهٔ توجه به برادرانش معطوف شده، در آتش حسادت می‌سوزد. در این حین، ملکه از نقشهٔ جنایتبار شوهرش آگاه می‌شود و طرحی پیچیده برای انتقام می‌ریزد که عملی شدنش متکی به وفاداری ̎جای̎ به او است...
● این کوشش بلندپروازانهٔ ییمو برای تلفیق ژانر ورزش‌های رزمی با ملودرام‌های شکسپیری، از بعضی وجوه یادآور فیلم‌های قدیمی‌تر او است، اما در مجموع ادامهٔ سبکی است که در سال‌های اخیر با فیلم‌هائی مثل قهرمان (۲۰۰۲) و خانهٔ خنجرهای پران (۲۰۰۴) تجربه کرده است. داستان فیلم در قرن دهم و طی حکومت کوتاه‌مدت خاندان تانگ می‌گذرد. اما فیلم ادعای سندیت تاریخی ندارد و به واقعیت‌ها وفادار نیست. در واقع دست‌مایهٔ فیلم‌نامهٔ نفرین گل طلائی از نمایش‌نامه‌ای چینی که وقایع آن در دههٔ ۱۹۳۰ می‌گذرد، می‌آید. ژانگ و هم‌کاران فیلم‌نامه‌نویسش، داستان را بیش از هزار سال عقب برده‌اند و مایه‌های شکسپیری نیرومندی به آن بخشیده‌اند. (داستان بارها هملت را تداعی می‌کند) نفرین گل طلائی در طول دو ساعت پُر از همان تصاویر خیره کننده‌ای است که در دوفیلم اخیر ژانگ نیز دیده‌ایم. صحنه‌های قصر با فرش‌ها و پرده‌های رنگارنگ‌شان رؤیائی تکنی‌کالرند، همین‌طور نماهای خارجی از حیاط قصر که پُر از گل‌های داوودی زرد رنگ هستند تماشاگر را حیرت‌زده می‌کند. ژانگ که همیشه به رنگ بهای فراوان داده، قرمز و زرد را همه‌جا با تأکید به کار می‌برد. صحنه‌های رزمی البته به پای دو فیلم قبلی نمی‌رسند، اما نفرین... داستانی پیچیده و تراژیک دارد که با خیانت ،جنایت و کینه‌های خانوادگی به پیش می‌رود. گونگ لی، پس از یک دهه دوباره در فیلمی از کاشف خود بازی می‌کند و مایه‌هائی از رنج و تنهائی و جنون شخصیت‌اش در فیلم فانوس سرخ را بلند کن (۱۹۹۱) را به نقش ملکه وارد می‌کند. یون ـ فات امپراتوری نیرومند و غیراخلاقی را خوب خلق می‌کند. لی مان آخرین کشف ژانگ نیز حضور جذابی دارد. فیلم ادعای ̎هُنری̎ بودن ندارد، اما تماشائی و پُرهیجان است و ملودرام داستان، به خاطر پرداخت ژانگ، خواه ناخواه تماشاگر را مفتون می‌کند. ییمو در هزارهٔ جدید، لذت بدویِ تماشاگری سینما را با شکوه تمام احیا کرده است.