لارا کرافت: مهاجم مقبره - LARA CROFT: TOMB RAIDER

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : انگلستان، آلمان، آمریکا و ژاپن
محصول : لارنس گوردون، لوید لوین و کالین ویلسن
کارگردان : سایمن وست
فیلمنامه‌نویس : جان زینمن و پاتریک ماست، بر مبنای اقتباس وست از داستانی نوشتهٔ سارا ب. کوپر، مایک ورب و مایکل کالیری
هنرپیشگان : آنجلیا جولی، جان وویت، ایئن گلن، نوآ تیلر، دانیل کریگ، ریچارد جانسن، کریس بَری، لسلی فیلیپس و رابرت فیلیپس
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۰ دقیقه


̎لارا کرافت̎ (جولی) یک اشراف‌زادهٔ تمام‌عیار بریتانیائی، در مدارسِ خاصِ بچه‌های نخبگان جامعه، تعلیم یافته است. اما ̎لارا̎ زندگی دوگانه‌ای دارد: از یک‌سو مجموعه‌داری است که به روش‌هائی نه‌چندان مجاز، اشیاء عتیقهٔ گم‌شده را جمع‌آوری می‌کند و از سوی دیگر جنگجوئی است ماهر و با قابلیت که به کمک روباتی به نام ̎سایمن̎ آموزش دیده است. ̎لارا̎ با وجود حرفه‌ای پرشور و هیجان و یک زندگی مرفه، دلش هوای پدرش، ̎لرد کرافت̎ (وویت) را کرده که درگذشته است. شبِ یکی از اعیاد که ضمناً سالگرد مرگ ̎لرد کرافت̎ نیز هست، ̎لارا̎ با تشکیلاتی قدیمی به نام ̎ایلومیناتی̎ درگیر می‌شود که رهبرشان، ̎پوئل̎ خبیث (گلن) در پی به چنگ آوردن یک شی‌ء باستانی است که قابلیت کنترل زمان و حتی مرگ را دارد. ̎لارا̎ به یاری گروه خود که به پیش‌رفته‌ترین ابزارهای تکنولوژیک مجهزند، برای یافتن آن شیء به غریب‌ترین نقاط کرهٔ زمین سفر می‌کند ـ از جمله، به یک معبد قدیمی و نیمه‌ویرانه که میمون‌های سنگی کشنده و سایر موجوداتی که ناغافل جان می‌گیرند، از آن محافظت می‌کنند.
● فیلمی که از روی یک بازی کامپیوتری به همین نام ساخته شده و تقریباً سنخیتی با آن ندارد. قهرمان داستان ـ که دختری ملیح و مرفه است ـ در یک داستان آشفته، بدون انرژی و هیجان، بدون ضرباهنگ مشخص، انباشته از گفت‌وگوهای ضعیف و بی‌سروته، و با شخصیت‌هائی پوشالی، ماجراهائی را پشت سر می‌گذارد و دشمنانی را از سر راه بر می‌دارد که خبیث‌هائی تک‌بُعدی هستند و به سادگی ـ گاه با یک ضربه ـ می‌شود آنان را شکست داد. تماشاگر با هیچ‌یک از شخصیت‌ها، که بیش‌ترشان نقشی در ماجراها ندارند، و حتی با ̎لارا کرافت̎ احساس هم‌دلی نمی‌کند و نگران سرنوشت هیچ‌کدام‌شان نیست. در فیلم، لوکیشن‌های عجیب و غریب، فراوان می‌بینیم، اما به‌نظر می‌رسد که همگی نماهای داخلی در یک اتاق و با اندکی تغییر در دکوراسیون فیلم‌برداری شده‌اند. صحنه‌های اکشن آن نیز، جز دو سه مورد، همگی تصنعی و غیرقابل باور هستند و استفاده از تصویرهای کامپیوتری هم بر این تصنع افزوده است. بیش‌تر ایرادهای فیلم را باید نه به پای کارگردان، که به پای نویسندگان فیلم‌نامه‌اش نوشت. و این کاستی‌ها، تماشاگر را متقاعد می‌کند تا عوض تماشای مهاجم مقبره، دوباره یکی از ماجراهای ایندیانا جونز (استیون اسپیلبرگ، ۱۹۸۱، ۱۹۸۴ و ۱۹۸۹) را ببیند.